Michael Gruber - Księga powietrza i cieni

Potem reżyser zniknął na dłuższy czas. Kiedy wrócił, Crosetti leżał na plecach i czując, jak pot i inne płyny wysychają na jego skórze, wpatrywał się w blaszany sufit. Ze świecy pozostał trzycentymetrowy ogarek. Crosetti miał w głowie całkowitą pustkę: zniknął obraz i dźwięk, pozostał tylko biały ekran. Mieli już zawiązanie akcji, rozwinięcie, pierwszy punkt zwrotny (znalezienie manuskryptu), drugi punkt zwrotny (ten niewiarygodny wieczór) i co dalej? Nie wiedział, jak powinien wyglądać trzeci akt, i zaczął odczuwać lęk. Nigdy w życiu nie przydarzyło mu się coś podobnego, chyba że we śnie. Wyciągnął rękę, żeby powrócić do pieszczot, lecz ona przytrzymała ją i pocałowała.

– Nie możesz zostać.

– Dlaczego? Zamienisz się w nietoperza?

– Nie, ale nie możesz zostać. Nie jestem przygotowana na… poranki i w ogóle. Rozumiesz mnie?

– Niezupełnie. Domyślam się. No tak, Red Hook o tej porze… Gdzie mój zegarek? Dziesięć po trzeciej, gotówka w kieszeni i zapach, jakbym wracał z burdelu. To nawet zabawne.

– Nie powiedziała. Umyję cię.

Ujęła go za rękę i zaprowadziła do umywalki za parawanem, zapaliła dwie świece tkwiące w lichtarzach zrobionych z puszek i napełniła umywalkę gorącą wodą. Kazała mu stanąć na grubej macie i zaczęła powoli nacierać go całego namydloną szmatką. Potem spuściła mydliny i opłukała go czystą wodą, przyklęknąwszy na jedno kolano jak dworka przed księciem. Miała drobne, płaskie piersi z różowymi sutkami. Pomimo nocnych wyczynów Crosetti usztywnił się boleśnie pod wpływem jej zabiegów. Jego członek przybrał nienaturalny wygląd, jak jakieś narzędzie introligatorskie do polerowania skóry.

Spojrzała w górę i powiedziała:

– Nie możesz o trzeciej nad ranem wyjść na ulicę w takim stanie. Nie w Red Hook.

– Tak, to byłoby nierozsądne – przyznał ochryple.

– No więc…

Zobaczył, że ujmuje penisa u nasady dwoma palcami, pozostałe trzy rozcapierzając jak księżna sącząca herbatę. Jej ciemna mała głowa poruszała się z wolna tam i z powrotem. Kto ją tego nauczył? pomyślał. A potem jeszcze: Kim jesteś? Co mi robisz? Co będzie dalej?

List Bracegirdle'a (6)

I tak zacząłem nowe życie jako artylerzysta w Tower, z żołdem 10 pensów, czyli jak terminator, ale biedak nie może wybierać. Wynajęliśmy dwie nędzne izdebki przy Fenchurch Street koło Aldgate, bardzośmy byli ubodzy, ale miałem mundur z Tower, więc oszczędzałem na przyodziewku. Tak upłynął nam jeden rok; zimą drugiego roku nastały mrozy, matka zachorowała i nie mieliśmy dosyć węgla, by mogła się ogrzać. Myślę, że gryzła się także swoim nieszczęściem. Niestety, przyszła do tego stanu nie ze swojej winy, wżdy była dobrą, trzeźwą i cnotliwą kobietą i żadną papistką, bom ją potem o to spytał. Odpowiedziała: Nie, synu, ale zawżdy modliłam się za dusze moich zmarłych dzieciątek i za dusze rodziców tak, jak nas uczyła stara religia, i wiem, że to wielki grzech, za który będę smażyć się w piekle, choć modlę się do Boga, żeby tam nie trafić. No i zmarła 2 lutego A. D. 1606 i jest pochowana u Świętej Katarzyny Coleman. Teraz już wiesz, moja Nan, że po tych smutnych czasach byłaś mi pociechą, więc chciałem Cię poślubić, ale ojciec Twój zakrzyknął: Nie, nie, żaden mężczyzna z pensją czeladnika się nie żeni. Jak byś utrzymał moją córkę? I ja nie umiałem odpowiedzieć, odszedłem smutny i taki pozostałem przez wiele dni.

No i przychodzi Thomas Keane i powiada: Hej, Dick, co byś powiedział na Flandrię? Bo ja jutro wyruszam, żeby dostarczyć królewską harmatę Holendrom w Sluys, i będą z niej strzelać do Ispanów. Jedź ze mną, bądź moim kompanem i matrosse, będziemy jedli ser, pili genever i posyłali te papistowskie psy do piekła. Odpowiedziałem tak i dłoń mu uścisnąłem, że sprawa załatwiona. Musieliśmy tylko wyjechać z Tower nocą, bo Jego Królewska Wysokość zawarł właśnie pokój z Ispanami, więc byłoby źle widziane uzbrajanie przeciwników

Ispanii. Ale niektórzy u dworu (jak mniemam, ów książę Henryk, który później przedwcześnie zmarł) uważali to za hańbę dla Anglii, by unikać tchórzliwie wojny z niegodziwym królem Filipem, który tak okrutnie gnębił wyznawców zreformowanej wiary. Poza tym Holendrzy zapłacili za harmaty wcześniej, było przeto sprawiedliwe, a Król nie oddałby ani pensa z powrotem, chodziło zatem takoż o honor Anglii.

Wciągnęliśmy na barki harmatę i wszystko, co potrzebne osobno, jak 500 kul, stemple, lonty etc, i do Pool, gdzie marynarze uwiązali harmatę na okręcie „Groene Draeck”, sześciometrowej korwecie należącej do kapitana Willema van Brille. I tak przy pomyślnym wietrze pożeglowaliśmy. Trzy dni trwała podróż i morze było spokojne jak na zimową porę, niezbyt mroźno, i jedliśmy świeży chleb i syr, i solonego śledzia, i piliśmy ale. W Sluys, ponurym mieście jak na moje oko, wszystko z cegły brązowej albo czerwonej i zrobiliśmy bardzo dobry interes, jako że Ispanie od wielu miesięcy zajmowali Ostendę, jedyny port w zachodniej Flandrii. Wyładowaliśmy więc harmaty i umieściliśmy je na lawetach.

Za długo się rozwodzę nad swoją durną młodością i boję się, że mało mam już czasu. Moja rana dokucza bardziej niż przedtem i medykus powiada, że mi zostały dwa dni, nie więcej.

Tak, groteskowa. Czy odmalowałem siebie jako słynnego w całym mieście rozpustnika? To nieprawda. Raczej łatwo się zakochuję, a to nie to samo. Tak, doktorze Freud, kompensuję sobie brak macierzyńskich uczuć. Tak, doktorze Jung, nie potrafię się pogodzić ze swoją negatywną animą; tak, Ojcze, zgrzeszyłem z własnej winy, uczynkiem i zaniedbaniem. A jednak, upieram się, nie chodzi tylko o seks. Pod tym względem z nikim nie łączyły mnie lepsze relacje niż z Amalie, ale widać to nie wystarczyło. Od początku naszego małżeństwa miałem kogoś na boku, a jak już chyba wspominałem, w Nowym Jorku nie brakuje ku temu okazji.

Ingrid, moja aktualna przyjaciółka, jest tu dobrym przykładem. A niecierpliwy mądry czytelnik może pomyśleć: Ach, nie chce mówić o Mirandzie, gra na zwłokę. To prawda, ale co z tego? Może umrę, ale nie umieram w tej chwili jak biedny Bracegirdle; być może mam przed sobą jeszcze mnóstwo czasu.

Ingrid pozostawała od dwunastu lat w szczęśliwym związku z Guyem, odnoszącym sukcesy producentem telewizyjnym, absolutnym księciem wśród mężczyzn, szczególnie arystokratycznym w porównaniu z wieloma innymi w tym

biznesie. Lecz pewnego dnia, kiedy miał pięćdziesiąt dwa lata, wstał z łóżka, pomaszerował do łazienki i zaczął się golić, gdy nagle pękła mu w mózgu jakaś żyłka i umarł na miejscu. Wcześniej żadnych symptomów choroby, doskonałe zdrowie, dobre ciśnienie, niski cholesterol, a tu nagle trup. Następne trzy lata upłynęły Ingrid na intensywnej żałobie, potem wzięło górę jej wrodzone pogodne usposobienie i postanowiła odżyć. Przez te trzy lata w ogóle nie wychodziła z domu, ale teraz przyjęła zaproszenie na jedną z tych anonimowych imprez charytatywnych, które umożliwiają bogaczom kontakty z ludźmi twórczymi i w ten sposób wzbogacają ich jałową egzystencję o pierwiastek duchowy. Pojechała do kurortu i wróciła do formy, potem obcięła włosy w modnym salonie fryzjerskim, kupiła nowe kreacje i pokazała się światu.

Była atrakcyjna, dobiegła dopiero czterdziestki, wysoka, może trochę zbyt tęga, żeby tańczyć jako baletnica, dlatego też wcześnie przerzuciła się na choreografię. Jasnobrązowe, bardzo puszyste włosy obcięte na chłopczycę, oczy podłużne i szare jak u wilczycy, do tego niesamowite szerokie usta z lekko wysuniętą górną szczęką, co wydaje mi się nawet pociągające. No i ciało tancerki. Też byłem na tym przyjęciu, jako człowiek spragniony łyka czegoś autentycznego, i gdy tylko ją zobaczyłem, schwyciłem za ramię swoją koleżankę z kancelarii, Shelly Grossbart, która zna wszystkich w branży muzycznej, i zapytałem ją, kto to jest. Musiała się przez chwilę zastanowić, nim odpowiedziała: „O Jezu, wygląda na to, że to Ingrid Kennedy! Myślałam, że nie żyje”. Przedstawiła nas sobie. Rozmawialiśmy o tańcu i własności intelektualnej, wymieniając naprawdę fascynujące uwagi o tym, do jakiego stopnia taniec chronią przepisy prawa autorskiego. Stwierdziłem, że jest inteligentna i zabawna, i sądzę, że ona odebrała mnie tak samo.