Tony Parsons - Mężczyzna i chłopiec

Natura czy wychowanie? Wiedziałem, że Pata nikt nie zachęcał do brutalnych zabaw – prawdę mówiąc, odgrywane przez niego bez końca krwawe jatki wprawiały mnie często w zakłopotanie.

W wieku niecałych pięciu lat był w gruncie rzeczy łagodnym kochanym dzieckiem, zbyt słodkim na brutalne przepychania na podwórku. Dokuczano mu trochę, ponieważ po szkole przy bramie nie czekała na niego matka, i żaden z nas nie wiedział jeszcze, jak sobie z tym poradzić.

Peggy była zupełnie inna. Mając pięć i pół roku, była silną, pewną siebie dziewczynką, której najwyraźniej nic nie mogło zbić z tropu ani przestraszyć. Nigdy nie widziałem śladu lęku w tych poważnych brązowych oczach.

Pat nie był stworzony do myślistwa i zbieractwa, a Peggy do robienia dżemów i szydełkowania. Ale kiedy dano im do rąk zabawki z Gwiezdnych wojen, reagowali zgodnie ze stereotypami swojej płci. Peggy nie interesowała po prostu zabawa w śmierć i destrukcję. A Pata nie interesowało nic innego.

Mimo to świetnie czuli się w swoim towarzystwie. Pat zawisł na oparciu sofy, uśmiechając się z miłością i podziwem, gdy Peggy przesuwała małe figurki księżniczki Lei, Hana Solo oraz Lukę’a Skywalkera wokół plastikowych rakiet, które zaliczyły miliony mil w nadprzestrzeni.

– Gdzie jest twoja mama? – zapytała go Peggy.

– Za granicą – odparł Pat. – A twoja?

– Pracuje. Bianca odbiera mnie ze szkoły, ale nie wolno jej palić w mieszkaniu. Dlatego jest w złym humorze.

W życiu Peggy najwyraźniej nie występował żaden mężczyzna, lecz w tym momencie trudno mi było to komentować. Zastanawiałem się, co to za jeden – prawdopodobnie jakiś kretyn, który zwinął się, kiedy poproszono go, żeby kupił opakowanie jednorazowych pieluszek.

Zabrzęczał dzwonek. Kiedy otworzyłem drzwi, stał za nimi jeden z tych młodych ludzi, którzy nie mają pracy, ale nadal nie porzucili nadziei. Podziwiam ich hart ducha i zawsze próbuję wspierać, kupując irchowe ściereczki albo worki na śmieci. Ten jednak nie miał ze sobą typowej walizeczki akwizytora.

– Przepraszam, że przeszkadzam – oznajmił. – Jestem Eamon. Eamon Fish.

W pierwszej chwili w ogóle nie załapałem. Człowiek w mieście tak bardzo przyzwyczaja się do nachodzenia przez zupełnie obcych ludzi, że doznaje szoku, kiedy do drzwi dzwoni ktoś, kto pojawił się już wcześniej w jego życiu.

Ale oczywiście – to był Eamon Fish, młody komik, który za rok powinien występować w reklamach piwa i sypiać z panienkami zapowiadającymi pogodę. Za rok albo za miesiąc. A może już w przyszłym tygodniu. Ten sam Eamon Fish, którego program miałem produkować i któremu odmówiłem, ponieważ musiałem smażyć paluszki rybne dla mego syna.

Nie wiedziałem, co mam z nim począć. Nie wiedziałem, po co do mnie przyszedł. Oczekiwałem jakiegoś młodzieńca w zdartych butach, który będzie chciał sprzedać mi irchowe ściereczki. A miałem przed sobą młodzieńca w zdartych butach, przed którym miały wkrótce stawać na baczność następne roczniki akademii sztuki filmowej i telewizyjnej.

– Czym mogę panu służyć? – zapytałem.

– Słucham? – Zmarszczył brwi, pochylając ku mnie głowę.

– Czego pan chce?

– Możemy porozmawiać? To dla mnie bardzo ważne. Wpuściłem go do środka i weszliśmy do salonu, gdzie pośród lawiny zabawek siedzieli Pat i Peggy. Mój syn nadal trzymał w ręku świetlny miecz.

– Rany – mruknął Eamon. – Świetlny miecz! Tradycyjna broń rycerzy Jedi! Mogę go zobaczyć?

Twarz Pata powoli rozjaśnił uśmiech. Wstał i wręczył młodemu nieznajomemu swój świetlny miecz.

– Porządny z ciebie chłop – stwierdził Eamon. Zamachnął się kilka razy mieczem, który zafurkotał w powietrzu. Patowi rozszerzyły się oczy.

– Od lat nie trzymałem go w ręku – powiedział Eamon. – Ale czegoś takiego nigdy się nie zapomina, prawda? Pochodzę z małego miasteczka, które nazywa się Kilcarney – dodał, uśmiechając się do Pata. – I dorastając tam, czułem się zupełnie tak, jak czuł się Lukę Skywalker, dorastając na Tatooine. Znasz Tatooine?

– To rodzinna planeta Lukę’a – odparł mały. – Z dwoma słońcami.

– Co mówisz? – zapytał Eamon. – Rodzinna planeta Lukę’a? Owszem, zgadza się. Czuł się na niej kompletnie odcięty od reszty galaktyki, prawda? Uziemiony pod tymi dwoma słońcami na Tatooine, Lukę czuł się zepchnięty na boczny tor. Dorastając w sennym starym Kilcarney, ja też marzyłem, że ucieknę i zaznam wielu przygód w odległych miejscach, których nie potrafiłem sobie nawet wyobrazić. I to jest właśnie to, co zrobiłem – stwierdził, oddając Patowi jego świetlny miecz.

– No tak – wtrąciła się Peggy. – Ale co zdarzyło się między tamtym czasem i teraz?

– Co mówisz?

Czyżby był kompletnie głuchy?

– Pytałam, co zdarzyło się po tym, jak opuścił pan swoją rodzinną planetę?

– O tym właśnie chciałem porozmawiać z twoim tatusiem – odparł Eamon.

– On nie jest moim tatusiem – sprostowała Peggy. – Mój tatuś ma motocykl.

– To on jest moim synem – powiedziałem, wskazując na Pata, który nadal wpatrywał się z podziwem w Eamona, nie kryjąc uznania dla wprawy, z jaką posługiwał się świetlnym mieczem.

– Ma w sobie coś – stwierdził Eamon, serdecznie się uśmiechając. – Coś w podbródku. Przystojny z niego chłopak, bez dwóch zdań.

– Chodźmy do kuchni – zaproponowałem. – Zrobię nam kawy.

– Kawy, mówi pan? Ekstra.

Postawiłem czajnik na gazie, a on usiadł przy kuchennym stole, dłubiąc palcem wskazującym w uszach i mrucząc coś do siebie.

– Zły dzień? – zapytałem.

– Że co? – zapytał.

Postawiłem przed nim filiżankę kawy i przysunąłem twarz do jego twarzy. Odznaczał się tą specyficzną mroczną irlandzką urodą i miał w sobie jakieś rozmamłanie – niczym Kennedy, który spędził całe lato, śpiąc w bramie. Poza tym sprawiał wrażenie głuchego jak pień.

– Pytałem, dlaczego pan tak źle słyszy?

– Ach, o to chodzi – mruknął. – Wyjaśnię panu, co się stało z moimi uszami. Jest taki elegancki lokal na West Endzie, gdzie dopasowują aparaty słuchowe. Dopasowują tam także słuchawki dla telewizyjnych prezenterów. Żeby producenci i reżyserzy mogli im szeptać prosto do ucha, kiedy są na wizji. Pewnie pan zna to miejsce.

Znałem je dobrze. Pamiętałem, kiedy poszedłem tam razem z Martym, żeby dopasowali mu słuchawki. Wtedy dopiero dotarło do nas, że naprawdę odchodzimy z radia.

– Właśnie stamtąd przyjechałem – stwierdził Eamon. – Tak się składa, że opuściłem ich jakby w pośpiechu. Żeby dopasować dobrze słuchawki, facet wlewa najpierw trochę płynnego wosku do uszu. Trzeba poczekać, aż wosk zastygnie, i wtedy dopiero wiedzą, jaką masz wielkość ucha. To znaczy, jaki powinieneś mieć rozmiar słuchawek.

– Rozumiem.

– Tylko że ze mną nie udało im się zajść tak daleko. Facet zdążył wlać mi gorący wosk do uszu. Czekaliśmy, aż zastygnie, i nagle pomyślałem sobie: co ja tu, kurwa, robię? – Eamon potrząsnął głową i z uszu wyleciały mu płatki zaschniętego wosku. – Co każe mi sądzić, że potrafię prowadzić program w telewizji? Co skłania kogokolwiek do przekonania, że potrafię poprowadzić program w telewizji? Jestem komikiem. Opowiadam dowcipy na scenie. Niektórym ludziom się to podoba. I co z tego? Dlaczego to ma znaczyć, że potrafię poprowadzić show w telewizji?

– Więc dopasowywano panu słuchawki i nagle dopadła pana trema?

– Trema dopadła mnie na długo przedtem, zanim znalazłem się w studiu – przyznał. – Nie wiem, czy ten stan ducha wolno w ogóle górnolotnie określić mianem tremy. Przypuszczam, że bardziej przypominało to atak paniki, od którego skurczyły mi się jaja. Wybiegłem stamtąd z chlupoczącym w uszach woskiem. Ale teraz chyba porządnie już zastygł.