William Golding - Władca Much

Jack zaczerwienił się.

– Chcemy mięsa.

– Nie ma go jak dotąd. Chcemy też chat. Poza tym twoi myśliwi wrócili kilka godzin temu. Poszli się kąpać.

– Ja polowałem dalej – rzekł Jack. – Kazałem im iść, a sam musiałem…

Starał się jakoś wyrazić nurtującą go konieczność tropienia i zabijania.

– Ja polowałem dalej. Myślałem, że jak sam… Znowu w jego oczach pojawił się szaleńczy błysk.

– Myślałem, że upoluję.

– Ale nie upolowałeś.

– Myślałem, że upoluję.

Jakaś ukryta pasja zawibrowała w głosie Ralfa.

– Ale jak dotąd nie upolowałeś! Nie pomógłbyś nam przy budowie chat? – Zaproszenie to mogłoby ujść za zdawkowe, gdyby nie szczególna nuta w głosie Ralfa.

– Chcemy mięsa…

– I nie możemy go zdobyć.

Teraz antagonizm stał się zupełnie wyraźny.

– Ale zdobędziemy! Następnym razem! Muszę zrobić zadzior na włóczni. Zraniliśmy świnię i włócznia wypadła. Żebyśmy tylko mogli jakoś porobić zadziory…

– Potrzebne nam chaty.

Nagle Jack zaczął wrzeszczeć z wściekłością:

– Chcesz powiedzieć…

– Mówię tylko, że pracowaliśmy piekielnie ciężko. Więcej nic.

Obaj byli czerwoni na twarzy i wzajemnie unikali swoich spojrzeń. Ralf obrócił się na brzuch i zaczął się bawić trawką.

– Gdyby zaczęło padać, jak wtedy, kiedyśmy spadli, to byś zobaczył. I jeszcze jedno. Potrzebujemy chat ze względu na…

Przerwał na chwilę i obaj uciszyli w sobie gniew. Wówczas Ralf podjął znów ten zmieniony, bezpieczny temat:

– Zauważyłeś, prawda?

Jack rzucił włócznię i kucnął.

– Co?

– No. Że się boją.

Przewrócił się na plecy i spojrzał w zawziętą, brudną twarz Jacka.

– Wiesz, jak jest. Śni im się. To słychać. Próbowałeś kiedy nasłuchiwać w nocy?

Jack potrząsnął głową.

– Krzyczą i gadają. Te maluchy. A nawet starsi. Jakby…

– Jakby to nie była dobra wyspa.

Zdziwieni słowami Simona, spojrzeli w jego poważną twarz.

– Jakby – rzekł Simon – ten zwierz, ten zwierz albo wąż był naprawdę. Pamiętacie?

Starsi chłopcy drgnęli na dźwięk tego zakazanego słowa. Od pewnego czasu nie wspominało się wśród nich o wężach – nie wypadało wspominać.

– Jakby to nie była dobra wyspa – powtórzył Ralf wolno. – Tak, słusznie.

Jack usiadł i wyprostował nogi.

– Mają źle w głowie.

– Stuknięci. Pamiętasz naszą wyprawę? Uśmiechnęli się do siebie wspominając urok pierwszego dnia pobytu na wyspie. Ralf ciągnął dalej:

– Więc potrzebne nam chaty jako rodzaj…

– Domu.

– Słusznie.

Jack podciągnął nogi, objął rękoma kolana i zmarszczył brwi z wysiłku, żeby go dobrze zrozumiano.

– Ale wszystko jedno… w lesie… To znaczy, jak polujesz… nie wtedy, jak zrywasz owoce, oczywiście, tylko jak jesteś sam… Przerwał na chwilę, niepewny, czy Ralf potraktuje go poważnie.

– Mów.

– Jak polujesz, to czasem czujesz się jakby… – Zaczerwienił się niespodziewanie. -Nic w tym, oczywiście, nie ma. To tylko takie uczucie. Ale czujesz się, jakbyś to nie ty polował, a… na ciebie polowali. Jakby coś cały czas w dżungli za tobą chodziło.

Siedzieli milcząc. Simon przejęty, Ralf z niedowierzaniem i lekkim zgorszeniem. Usiadł pocierając ramię brudną dłonią.

– No, nie wiem.

Jack poderwał się i zaczął mówić bardzo szybko:

– Tak właśnie czasem człowiek się w lesie czuje. Oczywiście, to nic nie znaczy. Tylko… tylko…

Zrobił kilka szybkich kroków w stronę brzegu i z powrotem.

– Tylko nie wiem, jak oni się czują. Rozumiesz? I to wszystko.

– Najlepiej byłoby, żeby nas uratowano.

Jack musiał pomyśleć chwilkę, zanim przypomniał sobie, co to słowo znaczy.

– Żeby nas uratowano? Oczywiście. Ale niezależnie od wszystkiego chciałbym najpierw złapać świnię… – Porwał włócznię i wbił ją z rozmachem w ziemię. W jego oczach pojawił się znowu obłędny, tępy wyraz. Ralf patrzył na niego krytycznie zza splątanej grzywy jasnych włosów.

– Jak tylko myśliwi będą pamiętać o ogniu…

– Ty tylko ogień i ogień!

Zbiegli na plażę i odwróciwszy się nad samą wodą spojrzeli na różowy szczyt. Na ciemnoniebieskim niebie kreśliła się kredową linią smużka dymu, falowała lekko hen, wysoko i nikła. Ralf zmarszczył brwi.

– Ciekawym, czy to daleko widać?

– Całe mile.

– Za mało robimy dymu.

Dolna część smużki, jakby świadoma ich wzroku, zgęstniała w kremową plamę, która zaczęła piąć się w górę po wątłej kolumience.

– Dołożyli zielonych gałęzi – mruknął Ralf. – Ciekawe! – Wytężonym wzrokiem śledził horyzont.

– Mam!

Jack wrzasnął tak przeraźliwie, że Ralf aż podskoczył.

– Co? Gdzie? Okręt?

Lecz Jack wskazywał wysokie stromizny wiodące z góry do niższych partii wyspy.

– Prosta sprawa! One są tam… muszą być tam, gdy słońce za bardzo przygrzewa…

Ralf patrzył zdezorientowany w jego skupioną twarz.

– …wyłażą na górę. Wysoko, w cień, i odpoczywają sobie w czasie upału, jak u nas krowy…

– Myślałem, że zobaczyłeś okręt!

– Moglibyśmy zakraść się… najpierw pomalować twarze, żeby nas nie zobaczyły… albo otoczyć je i…

Ralf z oburzenia stracił panowanie nad sobą.

– Ja mówię o dymie! Nie chcesz się uratować? U ciebie w głowie tylko świnia, świnia, świnia!

– Ale my chcemy mięsa!

– Cały dzień pracuję sam z Simonem, a ty przychodzisz i nawet nie zwracasz uwagi na chaty!

– Ja też pracowałem…

– Tak, ale robisz to, co chcesz! – krzyczał Ralf. – Chcesz polować! A ja…

Stali patrząc na siebie na olśniewająco białym piasku plaży, zdziwieni tym wybuchem. Ralf pierwszy odwrócił wzrok udając zainteresowanie grupką maluchów na piasku. Zza granitowej płyty dobiegały okrzyki myśliwych kąpiących się w basenie. Na skraju płyty leżał na brzuchu Prosiaczek i patrzył w połyskliwą wodę.

– Nie można liczyć na ludzką pomoc.

Chciał wytłumaczyć, jak to jest, że ludzie nigdy nie okazują się tacy, za jakich się ich brało.

– Simon. Ten pomaga. – Wskazał ręką chaty. – Wszyscy inni pouciekali. A on napracował się tyle, co ja. Tylko…

– Simon zawsze jest pod ręką.

Ralf ruszył z powrotem do chat, a Jack za nim.

– Pomogę ci trochę przed kąpielą – mruknął Jack.

– Nie zawracaj sobie głowy.

Ale gdy doszli do chat, Simona nie było. Ralf zajrzał do chaty i odwracając się do Jacka powiedział:

– Prysnął.

– Znudziło mu się – rzekł Jack – i poszedł się kąpać. Ralf zmarszczył brwi.

– Dziwny chłopak. Śmieszny chłopak.

Jack skinął głową, co mogło oznaczać zarówno potwierdzenie, jak i wszystko inne, i w milczeniu ruszyli obaj w stronę basenu.

– A potem – rzekł Jack -jak się wykąpię i coś zjem, pójdę na drugą stronę góry i zobaczę, czy tam są jakie ślady. Pójdziesz ze mną?

– Ale przecież słońce prawie już zachodzi!

– Może zdążę…

Szli obok siebie – dwa niezależne kontynenty doświadczeń i uczuć – niezdolni się porozumieć.

– Gdyby tak udało mi się upolować świnię!

– A ja wrócę i będę dalej budował chatę!

Spojrzeli na siebie zmieszani, z miłością i nienawiścią. Pojednała ich dopiero słona, ciepła woda, okrzyki, pluski i śmiechy kąpiących się w basenie chłopców.

Simona, którego spodziewali się zastać przy basenie, nie było tam.