Jodi Picoult - Jak z Obrazka

Dwoje studentów zawróciło i stanęło po obu stronach Alexa; dotykali kości w miejscach, gdzie on musnął je palcami. Paru innych dołączyło do grupki.

– Przede wszystkim proces ten trwa przez wiele stuleci i nawet jeśli zawartość wapnia ulega redukcji, nie jest ona tak wielka, więc kość zachowuje swój kształt. Oczywiście zdarza się, że tam, gdzie klimat i gleba są odpowiednie, znajdujemy coś takiego. – pogrzebałam w do połowy spakowanej skrzyni i wyjęłam kość szczękową z epoki żelaza, którą wykopano na irlandzkim torfowisku; była skręcona niczym obwarzanek. – Jej kształt spowodowały inne leżące na niej kości.

Przez chwilę mnóstwo dłoni przesuwało się po próbkach. Ponad głowami studentów pochwyciłam wzrok Alexa. Naprawdę wiedział, jak zadawać odpowiednie pytania. W gruncie rzeczy gdyby nie był tak doskonałym aktorem, byłby wspaniałym antropologiem. Podszedł bliżej i objął mnie w pasie. Studenci jak na sygnał podnieśli głowy i rozmawiając z ożywieniem, wyszli z sali.

– Najlepsze życzenia z okazji rocznicy – powiedział, całując mnie lekko.

Nie zamknęłam oczu. Wokół nas drobinki kurzu tańczyły w świetle wpadającym przez okna.

– Najlepsze życzenia z okazji rocznicy – odparłam. Wysunęłam się z jego objęć, by starannie zapakować kości, które oglądali studenci. – Tylko to skończę i możemy iść.

Złapał mnie za ramiona i wciągnął między swoje nogi.

– Chcę zrobić eksperyment – oświadczył. – Masz ochotę?

Potaknęłam, widząc, jak schyla ku mnie głowę. Jego usta poruszały się na moich, sprawiały, że szeptałam z nim. Pocałował mnie mocniej, nie pozwalając mi się odsunąć.

Kiedy podniósł głowę, leżałam na nim, nie całkiem wiedząc, gdzie jestem.

– Tak jak myślałem – mruknął. – Chciałem się przekonać, czy kości mogą zmięknąć bez użycia kwasu.

Uśmiechnęłam się do jego ciepłej klatki piersiowej.

– Oczywiście.

To była jedna chwila, jeden błąd, i tak jak Alex powiedział, więcej się nie powtórzy. Szeptałam te słowa raz po raz i myślałam, że takie rzeczy zdarzają się innym ludziom, o których słyszy się w wiadomościach, ale z całą pewnością nie mnie i Alexowi.

– Cassie?

Na dźwięk głosu Ophelii złapałam koc wiszący na oparciu fotela i zarzuciłam go na ramiona. Nie było mi zimno, ale nie chciałam, żeby zobaczyła, co się stało.

Po tamtej katastrofalnej nocy w restauracji Nicky’ego Blaira przez ponad rok powoli odbudowywałyśmy z Ophelią dawne stosunki. Potrzebowałam jej, bo poza Alexem w gruncie rzeczy nie miałam z kim rozmawiać. Nie wiem, czy kiedykolwiek przeprosiła, ale z drugiej strony, ja też przestałam przepraszać za małżeństwo z Alexem i dałam jej wyraźnie do zrozumienia, że jestem wobec niego lojalna. Jeśli podczas wizyt Ophelii nie wpadali z Alexem na siebie, wszystko zwykle było w porządku. Nasza przyjaźń wróciła na stare tory: Ophelia opowiadała o sobie, a ja słuchałam, w przeciwnym razie bowiem musiałabym mówić o Aleksie.

Ophelia wsunęła głowę w drzwi balkonowe sypialni.

– Więc tutaj jesteś – powiedziała. – Zaczynałam myśleć, że gdzieś poszłaś, nie mówiąc nic Johnowi.

Usiłowałam się do niej uśmiechnąć.

– To nie jest najlepsza pora – odparłam wymijająco.

Ophelia machnęła ręką.

– Wiem, wiem. Wspaniali Riversowie mają dzisiaj premierę. Chciałam tylko zapytać, czy mogę pożyczyć od ciebie czerwoną suknię wieczorową.

Zmarszczyłam czoło; nie potrafiłam sobie przypomnieć czerwonej sukni wieczorowej, ale Ophelia lepiej się orientowała w zawartości mojej garderoby.

– Po co?

– Śpiewam wieczorem w klubie bluesowym. – Ophelia oparła się o balustradę werandy i uniosła rękę nad głową w pozie wampa.

– Nie umiesz śpiewać – zauważyłam.

Wzruszyła ramionami.

– Tak, ale właściciele klubu jeszcze o tym nie wiedzą i nie dowiedzą się, dopóki nie wejdę na scenę. A tak sobie myślę, że nigdy nie wiadomo, kto będzie na widowni. – Uśmiechnęła się. – Poza tym zapłacili mi z góry.

Musiałam się roześmiać, Ophelia naprawdę była najlepszym lekarstwem.

– Na litość boską, jak ich przekonałaś, że umiesz śpiewać bluesa?

Ophelia weszła z powrotem do sypialni, żeby poszukać sukni.

– Skłamałam! – zawołała.

Naciągnęłam koc mocniej na ramiona, ukrywając swój sekret.

– Jak ci się to udaje? – zapytałam. – No wiesz, czy te historyjki nigdy ci się nie mylą?

Ophelia z suknią zarzuconą na ramię tanecznym krokiem weszła na werandę.

– Twój problem polega na tym, że za długo jesteś uczciwa. Jak raz zaczniesz, kłamstwo staje się łatwiejsze niż oddychanie – odparła swobodnie. Przyłożyła suknię do ciała i wykręciła pirueta.

– Billie Holiday byłaby zazdrosna – powiedziałam. Zmieniłam pozycję, krzywiąc się, gdy bokiem otarłam się o ramię fotela.

Ophelia spojrzała na mnie i wzrok jej spochmurniał.

– Chyba nie jesteś chora, co? – Pociągnęła za koc. – Przeziębiłaś się?

Nie protestowałam, kiedy położyła mi dłoń na czole, tak jak nauczyłam ją wiele lat temu. Otuliłam się kocem. Nienawidziłam Alexa, że mnie do tego zmusił.

– Prawdę mówiąc, chyba coś złapałam – powiedziałam.

Po przeżyciu całego roku z Alexem zaczynałam rozumieć, że w istocie poślubiłam wielu różnych mężczyzn – Alex wkraczał w chwilach, gdy pod ręką nie było pozostałych. Nie mógł zostawić swojej pracy w biurze, więc każdy grany przez niego bohater znajdował drogę do naszego łóżka albo siedział naprzeciwko mnie przy śniadaniu. Powiem jedno: z całą pewnością urozmaicało to nasz związek. Podczas krótkich ośmiu tygodni, gdy pracował nad „Speed”, filmie akcji o pilocie, był zadziorny, szybki i tryskający energią. Kiedy latem w zawodowym teatrze grał Romea, wieczorami wracał do mnie z namiętnością chłopca zakochanego w samej idei miłości.

Nie lubiłam pilota, choć był do zniesienia. Romeo nieco mnie irytował; przez niego patrzyłam w lustro i szukałam nowych zmarszczek, a także zadawałam sobie pytanie, jak to możliwe, że mnie do tego stopnia wyczerpuje normalny dzień, podczas gdy Alex zdaje się dysponować niespożytymi siłami. Teraz jednak kręcił „Antoniusza i Kleopatrę” i po raz pierwszy zetknęłam się z postacią, której nie chciałam mieć koło siebie. Na kalendarzu w moim gabinecie uniwersyteckim znaczyłam dni, które pozostały do końca zdjęć, liczyłam, ile jeszcze muszę czekać, nim Alex znowu stanie się po prostu Alexem.

Pod wieloma względami rola Antoniusza nie wymagała od niego wielkiego wysiłku i myślę, że z tego też powodu wydała mu się taka atrakcyjna. Antoniusz, człowiek kierowany żądzą władzy i ambicją, zakochał się w królowej i, jak ujął to Szekspir, nie było „pary nam równej na ziemi”. Ale równocześnie dręczyły go obsesje, pochopnie oceniał innych i był podejrzliwy. I właśnie obsesja na punkcie Kleopatry i zazdrość o nią czyni pierwszy wyłom w jego zbroi, pozwalając wrogom doprowadzić go do upadku. Wystarczyło przekonać Antoniusza, że Kleopatra zdradziła go z Cezarem, i jego świat runął w gruzach.

Naturalnie jest to też historia miłości, której nie sprzyjają gwiazdy: Antoniusz sądzi, że Kleopatra sprzymierzyła się z Cezarem, i oskarża ją, ona natomiast ze strachu o życie rozpuszcza wieść o swoim samobójstwie. Kiedy posłaniec mówi Antoniuszowi, że umarła z jego imieniem na ustach, dopadają go wyrzuty sumienia i przebija się mieczem, by wydać ostatnie tchnienie w ramionach całkiem żywej i zdrowej Kleopatry. Zamiast skłonić się przed Cezarem, Kleopatra odbiera sobie życie, zatruwając się jadem żmii. Jest to historia o odbijających się rykoszetem nieporozumieniach i kłamstwach: o parze kochanków, którzy mogli być szczęśliwi tylko wówczas, gdyby inni nie wystawiali na próbę ich błędnych osądów.