Jodi Picoult - Jesień Cudów

Z Nowego Kanaanu była też ta lekarka.

Allen po raz drugi przebiega wzrokiem artykuł. W czwartym akapicie trafia na słowa „wnuczka pani Epstein… komunikuje się z Bogiem”.

Na rany Chrystusa. Ile innych dzieci w tym miasteczku mogłoby odpowiadać opisowi doktor Keller? Allen rozważa sens całej historii: dziewczynka, która widzi i rozmawia z Bogiem, nagle czyni cuda. To bez dwóch zdań najważniejsza wiadomość z New Hampshire.

„Kto jeszcze miał coś do zyskania?”

Tak powiedział ten nieznajomy. Wskrzeszenie na pewno było w interesie Millie Epstein… o ile to było wskrzeszenie. Allen raz jeszcze spogląda na artykuł. Kręci się tam Ian Fletcher, czyli że jemu też sprawa wydaje się podejrzana. Kto w takim razie zyskałby na fałszywym cudzie? Przede wszystkim dziewczynka. Ale dzieci w tym wieku zawsze mają menedżera dbającego o ich interesy.

I przypuszczalnie jest nim matka.

7 października 1999

Tuż po piątej rano Mariah słyszy, jak otwierają się frontowe drzwi. Wyskakuje z łóżka i zbiega po schodach. Łapie parasol ze stojaka w holu, wyciąga przed siebie jak dzidę i szuka w mroku intruza.

– Wychodź! – krzyczy z walącym sercem. – Chcesz zrobić zdjęcia? Chcesz mieć materiał na wyłączność? Pokaż się, ty draniu!

Nikt się nie porusza, panuje kompletna cisza. Przeklinając, rzuca parasol na ziemię i przez szybki w drzwiach dostrzega Faith, która boso i w koszuli nocnej pcha wózek dla lalek po trawie.

Mariah spogląda na małą grupkę na skraju drogi. Członkowie sekty z Arizony pogrążeni są w błogim śnie przy odległym końcu kamiennego murku, dziennikarze, którzy czekali przez cały dzień na pojawienie się Faith, gdzieś zniknęli. Jedyną osobą obserwującą dziewczynkę jest stojący w drzwiach przyczepy wymięty i ponury Ian Fletcher.

– Cześć, mamusiu! – Faith macha do niej. – Chcesz się ze mną pobawić?

Mariah przełyka słowa nagany, które cisną się jej na usta.

– Twoje stopy… nie jest ci zimno?

– Nie, na dworze jest przyjemnie. – Faith pochyla się nad wózkiem. – Prawda, że przyjemnie? – pyta śpiewnie, otulając lalkę kocykiem.

Tylko że lalka się porusza. Maleńkie brunatne piąstki biją w poranną mgłę, na czole pod gęstą kręconą czuprynką widnieje wielki okrągły wrzód. Faith podnosi dziecko z wózka i przytula do policzka.

– Grzeczny chłopczyk.

To wtedy Mariah dostrzega drobną kobietę, kryjącą się za jesionem na skraju podjazdu. Ma szal na głowie i wzrok utkwiony w niemowlęciu, choć nie próbuje odebrać go Faith.

Faith kładzie chłopczyka do wózka i wiezie ku wysokiemu krzesełku dla lalek, które przeciągnęła na środek trawnika; sadza go i udaje, że karmi kawałkami sztucznych owoców. Dziecko uśmiecha się i kopie stopami o nogi krzesła. Śmieje się tak głośno, że budzi fotografa, który celując obiektywem w Faith, robi zdjęcia z przerażającą szybkością.

Wyrwana z oszołomienia Mariah schodzi z ganku i rusza w kierunku córki.

– Kochanie, chyba musimy iść do domu.

Faith mruży oczy przed wznoszącym się nad horyzontem słońcem.

– Och, a ja właśnie zaczynałam dobrze się bawić.

Mariah kładzie jej dłoń na głowie.

– Wiem. Może będziemy mogły wyjść później. – Mówiąc to, przesuwa wzrokiem po nielicznym tłumku, by zatrzymać się na obojętnej twarzy Fletchera. Przez cały ten czas Fletcher nie poruszył się, nie zrobił nic podstępnego, tylko patrzył. Mariah z wysiłkiem przerzuca uwagę na Faith. – Powinnaś oddać go mamie.

Faith ostrożnie podnosi dziecko i przyciska usta do wrzodu na jego czole. Podchodzi do jesionu i oddaje chłopca zapłakanej matce. Kobieta chce coś powiedzieć, ale nie może złapać tchu. Faith dotyka lekko jej dłoni, którą tamta podtrzymuje główkę dziecka.

– Proszę znowu z nim przyjść, dobrze?

Kobieta kiwa głową i wyciera oczy. Faith chwyta za rękę Mariah, którą na moment przytłacza fizyczna bliskość kogoś, kogo zupełnie nie zna. Jak to możliwe, że nosiła w sobie Faith, że czuła, jak córka wychodzi na świat, i zapewniała jej przez siedem lat dom, nie przeczuwając, że coś takiego nastąpi?

Już ma wejść na ganek, kiedy widzi, że podjazdem nonszalancko kroczy Ian Fletcher. Niesie plastikowy wózek dla lalek i krzesełko do karmienia, a także koszyczek ze sztucznymi owocami i warzywami. Mariah odbiera od niego zabawki.

– Wybaczy pan – mówi sztywno.

Fletcher cofa się, mierząc wzrokiem Faith.

– Żałuję, ale nie mogę.

Po niespodziewanym pojawieniu się Faith White Ian wraca do przyczepy. Utwierdza się w swoich przypuszczeniach teraz, kiedy obserwował ją bawiącą się jak inne dziewczynki w jej wieku. Najwyraźniej prowodyrem musi być matka. W chwili gdy wyszła na ganek, dziewczynka przestała się bawić. Z jakiegoś powodu Mariah White jest mózgiem tego przedstawienia.

Ian widywał wcześniej szarlatanów, kobiety i mężczyzn obdarzonych darem tworzenia mistyfikacji. Zwykle chodziło im o pieniądze albo sławę. W tej sprawie natomiast jedna rzecz Ianowi nie pasuje. Jest w oczach Mariah coś, co każe mu myśleć o niej jako o ofierze, a nie oszustce. Jakby naprawdę żałowała, że to wszystko się stało.

Do diabła, świetna z niej aktorka, i tyle. Uroda dzięki swej mocy odwracania uwagi może być rewelacyjnym przebraniem. Czystość rysów Mariah, nawet naznaczonych sennością, oszałamiające nogi przemierzające trawnik, gdy szła ku córce – przecież to tylko fasada. Dym i lustra jak cuda czynione przez jej córkę. Faith White widzi Boga i wskrzesza z martwych tak samo jak Ian.

8 października 1999

– To jest rabin Daniel Solomon – mówi rabin Weissman do Mariah.

Mężczyzna w hipisowskim podkoszulku z uśmiechem wyciąga dłoń.

– Lubię myśleć, że nie bez powodu noszę to nazwisko *.

Mariah pozostaje poważna. Kładzie rękę na ramieniu Faith, która ukryta za matką zerka na nieznajomego.

– Jestem duchowym przywódcą kongregacji Beit Am Hadash w Boulder – mówi Solomon.

Mariah patrzy na nierówno pofarbowany podkoszulek, na długie włosy zebrane w kucyk. Jasne, myśli, taki z ciebie rabin jak ze mnie królowa Anglii.

– Beit Am Hadash – wyjaśnia rabin – oznacza „dom nowego ludu”. Moja kongregacja należy do ruchu odnowy Żydów. Przyciągamy kabalistów, a także buddystów, wyznawców sufi i rdzennych Amerykanów. – Spogląda na rabina Weissmana. – Chcielibyśmy poznać lepiej Faith.

– Proszę posłuchać, naprawdę nie sądzę, żebym miała wam coś do powiedzenia – mówi Mariah. Nie wpuściłaby rabinów do domu, ale trzymanie ich na ganku wydaje się nieludzkie. Mariah wysyła Faith do pokoju zabaw, skąd nie będzie mogła podsłuchiwać rozmowy. – Rabinie Weissman, w czasie naszego ostatniego spotkania widziałam wyraźnie, że Faith nie zrobiła na panu wielkiego wrażenia. Myślał pan, że odgrywa rolę, którą kazałam jej odegrać.

– Tak, racja – potwierdza rabin Weissman. – I nadal nie jestem przekonany. Ale postanowiłem porozmawiać z rabinem Solomonem. Widzi pani, pani White, po waszym wyjściu z synagogi zdarzyło się coś bardzo dziwnego. Małżeństwo z poważnymi problemami pogodziło się.

– A co w tym dziwnego? – pyta Mariah; czuje znajomy ucisk w piersiach, gdy pozwala swoim myślom otrzeć się o Colina.

– Proszę mi wierzyć, byli nieprzejednani do dnia, gdy pojawiła się pani córka – odpowiada Weissman i rozpościera uniesione dłonie. – Źle to tłumaczę. Dopiero kiedy przeczytałem artykuł o pani matce, uderzyła mnie możliwość, że niektórzy ludzie dopatrzą się związku między pojednaniem się tej pary i Faith. A to mi przypomniało wypowiedź rabina Solomona sprzed kilku lat na seminarium dotyczącym porad małżeńskich. Zadaliśmy sobie pytanie, co Bóg w dzisiejszych czasach powiedziałby prorokowi. Ja twierdziłem, że byłoby to przesłanie, no wie pani, zapowiadające bliski pokój w Izraelu czy podające sposób na pokonanie Palestyńczyków, a o takich sprawach pani córka nie słyszy w swoich rozmowach z Bogiem. Rabin Solomon natomiast uważał, że boskie przesłanie nie dotyczyłoby zwalczania naszych wrogów, ale tego, jak człowiek traktuje bliźnich. Rozwody, wykorzystywanie dzieci, alkoholizm. Niesprawiedliwości społeczne. Te sprawy Bóg chciałby naprawić.