Katarzyna Leżeńska: Z całego serca

Dzisiaj musiał się bardzo zmobilizować, by nie przegrać i reiesem. W każdym razie z ulgą zapada się w głęboki fotel w kolorze indygo.Te fotele to zresztą główna atrakcja typowego skądinąd barku tuż przy korcie.Wybrali swój ulubiony stolik przy wielkim oknie z widokiem – kort, skąd można bez przeszkód oglądać, no i złośliwie komentować poczynania innych tenisistów.

– Poprosimy dwa soki ze świeżych owoców – zwraca się Alicja do czekającego w gotowości barmana. Nic dziwnego, cała obsługa już wie, że właścicielka szykuje się do zwolnień, a kto wie, może nawet i sprzedaży obiektu.

– Podjęłaś już jakieś decyzje? – pyta Wiktor, pijąc pierwszy łyk.

– Nie, jeszcze nie. – Alicja zamyśla się na chwilę. – Ale najlepsze, co mogę zrobić, to po prostu sprzedać całość. Tylko ze względu na pamięć Alka, on bardzo lubił to miejsce, wolałabym znaleźć kogoś, kto nie zamieni tego natychmiast na tancbudę albo pijalnię piwa.

– W tych sprawach nigdy nie można mieć absolutnej pewności.

– Dlatego zależy mi na twojej opinii. – Alicja spogląda na Wiktora kokieteryjnie, a może po prostu serdecznie. Jest jedynym ze starych znajomych, który nie uważa, że powinna dożywotnio zająć się uprawą pomidorów i coroczną wymianą nagrobka na lepszy model.

– Marzyłbym, żeby to była prawda. A co z resztą?

– Wyzbędę się większości udziałów.

– Jesteś pewna?

– Wiktorze, wiesz równie dobrze jak ja, że to interesy, w które Alek powchodził namawiany przez kolegów i przyjaciół szukających inwestora do swoich pomysłów. Najlepiej będzie, jeśli wykręcę się z tego jak najszybciej i możliwie małym kosztem.

Wiktor przygląda się Alicji z podziwem.

– A co z wakacjami? Wiaz slużę ci towarzystwem, jeśli tylko będziesz miała na to ochotę – deklaruje.

Alicja odpowiada mu po chwili z nieco smutnym uśmiechem. Nie wiem. Ostatnio nie jestem dobra w planowaniu.

Milknie czując, że niepotrzebnie sie rozkleja. – Wiktorze, masz wąsy jak przedszkolak.

Zakłopotany Wiktor odstawił szklanke i rozgląda się w poszukiwaniu papierowych serwet. Nic ma ich na żadnym stoliku ani przy barze. Nawet o tym zapomnieli zadbać, myśli Alicja z irytacją, czekają pewnie na zluzbowe polecenie. Sięga do torebki, zagląda do środka i podnosi ją do góry, tak jakby zobaczyła ją po raz pierwszy.

– To nie moja torebka!

Wiktor wyrywa Alicji jej-nie-jej torebkę z ręki i teatralnym gestem kładzie ją na parapecie.

– Nie pozwolę ci tam zajrzeć. Przecież nie wiadomo, kto ci to podrzucił. Muszę się zastanowić, co z tym zrobimy.

Wiktor wyciera w końcu usta własną chusteczką, a mówi takim tonem, że Alicja przez chwilę omal nie bierze go na serio.

– Wiktorze, oddaj mi ją. To jakaś koszmarna pomyłka. Zobaczę, może w środku są dokumenty. – Próbuje podejść do sprawy rzeczowo, ale jest zdenerwowana. Nie bardzo uśmiecha jej się perspektywa szukania ślusarza w niedzielne popołudnie.

– Miałem taki przypadek, a właściwie mecenas Niesiołkowski miał: wszedł na salę rozpraw z teczką od Armaniego, tylko że to nie była jego teczka. Mafia zamieniła ją na korytarzu sądowym akurat wtedy, kiedy poprawiał togę. Więc wszedł na salę rozpraw, w majestacie sądu, a tu „tyk, tyk, tyk" i sędzia prosi o wyłączenie telefonów komórkowych. Niesiołkowski otwiera Armaniego, a tu coraz głośniej „tyk, tyk, tyk". Najprawdziwsza bomba – kończy Wiktor.

– Wybuchła? – chichocze Alicja, sięgając po torebkę, i w tej samej chwili rozlega się huk tłuczonej szyby. Piłka tenisowa wpada wprost na wyciskarkę do soków na kontuarze. Z zaplecza wybiega przerażony barman. Z głębi kortu biegnie nie mniej przerażony autor morderczego serwisu.

– Nie… wybuchła! – wykrztusza Wiktor, jednym ruchem rzucając się w stronę przyjaciółki. Błyskawicznie, zważywszy wiek. – Jesteś ranna?

Wielkie kawały szyby rozprysły się po niemal całym pomieszczeniu. Stolik pokrywa szklano-owocowa miazga.

– Jeszcze nie tym razem, Wiktorze. Na razie dowiem się, co za idiota w kawiarni przy korcie tenisowym wstawił szyby rozpadające się od mocnego serwu – rzuca Alicja raczej zła niż przestraszona.

– Mam dziś komunię córki! – powtarza Małgorzata po raz setny, w zakłopotaniu wygładzając zgniecenie na przybrudzonym żakiecie.

– Proszę się jeszcze zastanowić – lekarz nie ustępuje – kilka dni i byłaby pani porządnie przebadana.

– Rozumiem, ale dzisiaj to po prostu niemożliwe.

– Naprawdę robię to tylko na pani żądanie.

– Od jutra będę odpoczywać i pójdę do lekarza – uśmiecha się Małgorzata.

– Proszę nie lekceważyć tych skurczów dodatkowych. – Lekarz nie odwzajemnia jej uśmiechu. – Trochę za wcześnie na takie problemy.

Małgorzata dyga jak uczennica, odbierając plik dokumentów.

– Numer PESEL i książeczka zdrowia – zwraca się do niej rejestratorka.

– Książeczki nie mam, a dowód, już sekundę… – Małgorzata otwiera torebkę. Sięga i… w osłupieniu wyjmuje z niej puderniczkę Diora.

– Boże! To nie moja torebka!

– Oj, bo wybuchnie – próbuje żartować młodsza z rejestratorek, ale milknie zgromiona wzrokiem przez starszą.

– Musiało się coś komuś pomylić – mówi rejestratorka współczująco. – Mam nadzieję, że pani nie okradli.

– Nie wiem – szepcze Małgorzata, oglądając ze wszystkich stron elegancki portfelik z kartami kredytowymi. Zaczyna gwałtownie przeszukiwać torebkę. Ale nie, nie ma telefonu. Ani dokumentu z adresem!

– Przepraszam, czy mogłabym porozumieć się z mężem? -pokazuje wzrokiem aparat telefoniczny.

Rejestratorka z ociąganiem przesuwa aparat w jej stronę. Bogu dzięki, że mają wyjście na komórki, myśli Małgorzata, czekając na połączenie, my w domu kultury już dawno nie mamy.

Artur odbiera po drugim dzwonku.

– Wszystko wiem. Będę za pięć minut – rzuca i wyłącza się.

Małgorzata nie wie wprawdzie, co wie Artur, ale oddycha z ulgą. Nie musi nic tłumaczyć pod czujnym okiem, a raczej uchem obu rejestratorek. Dziękuje machinalnie, wychodzi przed izbę przyjęć i równie machinalnie sięga do torebki po papierosa. No tak, tymczasem z całą pewnością nie zapali.

Nie zapali? Musi zapalić! Rusza energicznie w stronę pobliskiego kiosku. Trudno, zapłaci z pieniędzy nieznajomej. Musi zapalić, inaczej rozpłacze się na sam widok Artura.

Gdyby nie była aż tak skupiona na szperaniu, szukaniu pieniędzy, płaceniu, otwieraniu nowej paczki i – nareszcie – zaciąganiu się, być może zastanowiłaby się przez chwilę, dlaczego fakt, że zemdlała pod kościołem, wywołuje w niej aż takie poczucie winy.

Artur podjeżdża jej prawie pod nos i może od razu wsiąść do samochodu. Kiedyś w takich sytuacjach wysiadał z samochodu, obchodził go i otwierał jeszcze drzwi od strony pasażera. Ale nie bądźmy drobiazgowi. Większość mężczyzn zapomina o tym mniej więcej po miesiącu romansu. Nieliczni zadają sobie jeszcze tę fatygę podczas uroczystości ślubnych, ale przecież nie po tylu latach…

Przepraszam – mruczy Małgorzata, sadowiąc się na przednim siedzeniu.

– No coś ty! Dobrze, że tylko tak się skończyło. – Artur patrzy na żonę z takim zaskoczeniem, że dociera do niej, co powiedziała.

Rozum ci chyba odjęło, myśli Małgorzata. O sobie, rzecz jasna. Za co przepraszasz? Że nie padłaś trupem na miejscu? Ze nie dostałaś udaru ani zawału? Faktycznie. Co za nietakt! Jakieś skurcze dodatkowe? Małe miki w porównaniu z tym, że narazilas swoja-nie-swoją rodzinę na takie nerwy. I z całą pewnością małe miki w porównaniu z tym, co matka Artura mogła nagadac Mai. Stara wiedźma! I to w stroju Królewny Śnieżki na zasluzonej emeryturze.