Mario Llosa - Pantaleon i wizytanki

– Dziesięć to tyle, ile wymaga regulamin widzi wychodzących z namiotu pierwszych żołnierzy, wchodzących drugich, trzecich, przełykaj ślinę kapitan Pantoja. – Jak mogę go złamać? Sam go ustanowiłem.

– Ech, ty mózgu elektronowy, niech ten twój charakter diabli wezmą – odrzuca głowę do tyłu, przymyka oczy, uśmiecha się nostalgicznie kapitan Mendoza. – Jeszcze pamiętam, że w Chorillos jedynym kadetem, który pastował sobie buty tylko po to, by w chwilę później, w czasie manewrów, dokumentnie je zababrać, byłeś właśnie ty.

– Trzeba przyznać, że od czasu gdy ksiądz Bel-; tran poprosił o zwolnienie ze służby, to Korpus Kapelanów pozostawia dużo do życzenia – przyjmuje skargi, sprawdza rekomendacje, słucha mszy, wręcza trofea, jeździ konno, gra w kręgle generał Scavino. – Ale co zrobić, Tygrys, ta zaraza ogarnęła całą Amazonię, nie mogła więc ominąć koszar. Mimo wszystko nie przejmuj się. Traktujemy tę sprawę jak najpoważniej i najsurowiej. Za obrazek dziecka-męczennika lub świętej Ignacji trzydzieści dni ścisłego, za zdjęcie Brata Francisco czterdzieści pięć.

– Przyjechałem do Lagunas, Alberto, w związku z tym incydentem w zeszłym tygodniu – widzi wychodzących czwartych, wchodzących piątych, szóstych kapitan Pantoja. – Oczywiście przeczytałem twój raport. Ale wydało mi się to na tyle poważne, że przyjechałem przyjrzeć się terenowi, na którym się to zdarzyło.

– Szkoda fatygi i twojego czasu – rozluźnia pasek od spodni, prosi o bułkę z serem, je, popija kapitan Mendoza. – To wszystko, co się dzieje, jest bardzo proste. W tych wiochach jak tyiko zbliża się konwój wizytantek, to zaczyna się dom wariatów. Już na samą myśl o konwoju miejscowym kogutkom staje kutasik. No i czasami robią wtedy głupstwa.

– Przedostać się do obozu wojskowego to już za duże głupstwo – widzi Ciupelka odbierającego od żołnierzy pisma i ilustracje kapitan Pantoja. – Nie było warty?

– Była, i to wzmocniona, tak jak teraz, bo zawsze jak przyjeżdża konwój, dzieje się to samo – ciągnie go na zewnątrz, pokazuje zasieki, wartowników z bagnetami, grupy cywilów kapitan Mendoza. – Chodź, przejdziemy się, to zobaczysz. No i widzisz? Wszystkie oszalałe wiejskie kutasy stłoczone wokół obozu. Popatrz tam, widzisz? Siedzą na drzewach z oczami w słup. Co chcesz, bracie, ludzka rzecz. Nawet tobie się to przytrafiło, a wydawało się, że jesteś wyjątkiem.

– A ci obłąkańcy z Arki nie mieli z tym nic wspólnego? – widzi wychodzących siódmych, wchodzących ósmych, dziewiątych, dziesiątych i nareszcie, szepce kapitan Pantoja. – Nie powtarzaj raportu, powiedz, co się naprawdę stało.

– Ośmiu typów z Lagunas wtargnęło do obozu z zamiarem porwania paru wizytantek – puszcza serię w radiotelegraf generał Scavino. – Nie, nie mówię o braciach, tylko o Służbie Wizytantek, o tym drugim nieszczęściu Amazonii. Czy zdajesz sobie sprawę, Tygrys, jak daleko zabrnęliśmy?

– To się już, stary, nie powtórzy – płaci rachunek, nakłada kepi, ciemne okulary, przepuszcza Pantaleona kapitan Mendoza. – Teraz w przeddzień przybycia konwoju podwajam straże i rozstawiam patrole wokół całego obozu. Cała kompania w stanie alarmu bojowego, żeby tylko szeregowcy pojebali sobie spokojnie, kurwa, można się zesrać ze śmiechu.

– Uspokój się i nie podnoś głosu – porównuje raporty, porządkuje teksty dochodzeń, jeszcze raz czyta listy Tygrys Collazos. – Nie wpadaj w histerię, Scavino. O wszystkim wiem, mam tutaj raport Mendozy. Żołnierze odbili wizytantki i spokój, nie ma sprawy. Nie ma co bić na alarm. Incydent jak wiele innych. „Bracia” robią gorsze rzeczy, nie?

– Ale bo widzisz, to nie po raz pierwszy się wydarzyło, Albercie – widzi Brazylijkę, jak wychodzi z namiotu, widzi ją, jak przechodzi przez plac przy akompaniamencie gwizdów, widzi, jak wchodzi na „Ewę”, kapitan Pantoja. – Wzburzenie elementu cywilnego ma stale miejsce. We wszystkich osadach kiedy pojawiają się konwoje, robi się raban nie z tej ziemi.

– O te parę kobiet wybuchła straszliwa bójka między żołnierzami a cywilami – odbiera telefony, odwiedza więzienie, przepytuje zatrzymanych, nie śpi po nocach, zażywa proszki na uspokojenie, pisze, dzwoni generał Scavino. – Słyszałeś? Między żoł-nie-rza-mi a cy-wi-la-mi. Porywacze zdołali wyciągnąć je z obozu i bójka wybuchła w samym środku osady. Jest czterech rannych. Tygrys, przez tę przeklętą Służbę może w każdej chwili wydarzyć się coś bardzo poważnego.

– Nie ma się czym, stary, przejmować – wskazuje gapiów, wizytantki, które opuszczają namioty i wracają na przystań w eskorcie wartowników, kapitan Mcndoza. – Tym dzikusom, nie znającym może nawet Iquitos, twoje kobiety wydają się aniołami, które spadły im prosto z nieba. A żołnierze też nie są święci. Walą do wsi i rozpowiadają takie cuda, kłują tamtych w żywe oczy. Zabroniono im o tym mówić, ale nie chcą zrozumieć.

– Wściekły jestem, że to stało się właśnie teraz, gdy mam już prawie gotowy projekt rozszerzenia Służby i postawienia jej na wyższym poziomie – wkłada ręce do kieszeni, kopiąc kamyczki idzie z opuszczoną głową kapitan Pantoja. – Coś bardzo ambitnego, obmyślanie i obliczenia zajęły mi wiele dni. I mój plan, stary, może nawet rozwiąże problem tych napalonych cywilów.

– Za to zwiększylibyście do niesamowitych rozmiarów problem księżulków i dewotek z Iquitos, którzy nachodzą i wykańczają Scavina – wzywa swego ordynansa, każe mu kupić papierosy, daje napiwek, prosi o ogień Tygrys Collazos. – Nie, Pantoja, za dużo. Pięćdziesiąt wizytantek starczy. Więcej nie możemy zwerbować, przynajmniej ma razie.

– Przy liczącej sto wizytantek ekipie operacyjnej i trzech non stop kursujących okrętach – obserwuje przygotowania do odjazdu „Ewy” kapitan Pantoja – nikt nie mógłby przewidzieć godzin przyjazdu konwojów do ośrodków działalności usługowej.

– On zaczyna już szaleć – zapala zapalniczkę, przysuwa ją do twarzy Tygrysa Collazos generał Victoria. – Siły Lądowe musiałyby zaprzestać kupna uzbrojenia, żeby zatrudnić więcej prostytutek. Nie ma budżetu, który wytrzymałby fantazje i apetyty tego szaleńca.

– Panie generale, uprzejmie proszę o przestudiowanie wysłanego przeze mnie projektu – stuka dwoma palcami na maszynie, oblicza, rysuje tablice synoptyczne, nie śpi, ściera, dorzuca, napiera kapitan Pantoja. – Stworzylibyśmy „system rotacji nierytmiczno-nieregularnej”. Przybycie konwoju byłoby zawsze niespodziewane, co wykluczałoby możliwość powstawania incydentów. Jedynie szefowie jednostek byliby poinformowani o dacie przybycia.

– I pomyśleć tylko, że musieliśmy się sporo namęczyć, żeby w końcu zgodził się na misję stworzenia Służby Wizytantek – szuka po gabinecie popielniczki i stawia ją przy Tygrysie Collazos pułkownik López López. – A teraz jest w swoim żywiole. Czuje się między kurwami jak ryba w wodzie.

– Oczywiście jedyną formą skutecznej kontroli działania tego systemu byłaby kontrola powietrzna – robi wyciąg z dokumentów, przygotowuje termosy z kawą, mnoży, dzieli, drapie się w głowę, odrzuca objaśnienia kapitan Pantoja. – Potrzebny byłby drugi samolot. I przynajmniej jeszcze jeden oficer Intendentury. Wystarczyłby podporucznik, panie generale.

– Zbzikował, nie ima wątpliwości – czyta „El Oriente”, słucha Głosu Walecznego, otrzymuje anonimy, wchodzi do kina już po rozpoczęciu seansu i wychodzi przed końcem filmu generał Scavino. – Jeśli i tym razem mu ustąpisz i zaakceptujesz ten projekt, to ostrzegam, że złożę rezygnację, jak Beltran. Ci fanatycy z Arki i ten Pantoja ze swoimi wizytantkami wykończą mnie do reszty. I tak żyję jeszcze tylko dzięki Walerianie, Tygrys.