Валерый Гапееў - Трафік для паэта

— А як сайты рабіць? — зноў спытаў Віктар.

— Ну, ты дастанеш, — пакруціў галавой Лёшка. — Вось дыск, тут ёсць прагра­ма... Тут жа і самавучыцель. Пасядзі тыдзень — прайдзі ўсе крокі... Што незразумела — патлумачу. Але пытайся нешта дзельнае, разжоўваць не збіраюся. Асіліш — пойдзеш далей. Не — едзь буракі палоць.

— Ну, вось гэта ўжо нешта, — задаволена адказаў Віктар, беручы дыск. — Усё, Лёшка, дзякуй! Я пайшоў, — Віцька паспяшаўся да дзвярэй. — Ух, зараз як засяду!..

— Давай, шчасліва, — усміхнуўся на развітанне Лёшка.Віктар сапраўды спяшаўся дамоў так, быццам дастаткова яму навучыцца рабіць усё тое, што ёсць на дыску — і грошы самі з’явяцца ў кішэні. Калі разабрацца: два ці тры папярэднія месяцы Віктар толькі думаў... Ды не, больш таго — марыў: якой будзе яго кніжка. А цяпер ён зрабіў першы крок да сапраўднай рэалізацыі мары. Нават другі крок — першы адолеў на той лясной паляне, на беразе ракі. Гэта хвалявала. Бо пачалося дзеянне, сапраўднае, цяпер ад яго асабістых намаганняў залежыць будучае.

Ёсць мэта. І паколькі яна стала рэальнай, з’явіліся і першыя сродкі. Вось ён — дыск з самавучыцелем. Вучыся, Віктар!

Ён у думках падганяў сябе.

З гэтым дыскам прасядзеў за камп’ютарам, хлешчучы каву, амаль чатырнаццаць гадзін — ад чатырох дня да шасці наступнага ранку. Талерку з вячэрай маці мусіла несці ў пакой. Добра, што бацька ў камандзіроўцы і не спаганяе дзве свае вячэрнія гадзіны...

Віктар адкрываў для сябе невядомае. Гэта было незвычайна і хвалююча: пакрысе, старонка за старонкай радкі самавучыцеля прыадчынялі яму загадкавы свет інтэрнэту. Ён прымусіў сябе не спяшацца, выконваць усе заданні, якія былі ў самавучыцелі, нават дробязныя. Галава яго поўнілася інфармацыяй, новымі тэрмінамі, слоўцамі, якія раней выклікалі толькі пацісканне плячыма, а цяпер набылі сэнс і вагу. Віктар быў уражаны нават не тым, пра што даведаўся, а тым, наколькі шмат ён зрабіў за вечар і ноч і, галоўнае, як усё гэта ўмясцілася ў яго галаве. Пад раніцу хлопец зусім ачмурэў — кожнае новае прачытанае слова здавалася пустым гукам, і ён зразумеў, што трэба адпачыць.

Клаўся спаць, заплюшчваў вочы, а ў галаве стаялі старонкі самавучыцеля, узнімаліся аднекуль з глыбіні, узляталі і апускаліся, як сняжынкі ў віхуру, блыталіся новыя словы ў яго моўным запасе: тэгі, сервер, хостынг, скрыпт, фрэйм, дамен — і даўно вядомыя, якія набывалі іншы сэнс: шапка, старонка, стылі...

Наступныя дні поўніліся радасцю адкрывальніка: ад простага да складанага вёў самавучыцель. Тая рэчка, у якую ступіў Віктар і ў якой, здавалася, лёгка будзе плаваць, пашыралася і паглыблялася, рабіла рэзкія павароты, ад яе адгаліноўваліся рукавы, у яе ўпадалі яшчэ ручаі і рачулкі.

Не, ні да аднаго ўрока так не рыхтаваўся Віктар, ні да аднаго іспыту — тут адчувалася сапраўдная, нейкая вар’яцкая асалода ад ведаў. І галоўнае: Віктар зразумеў, што гэтыя веды якраз і служаць для таго, каб вось так, седзячы дома за сталом, зарабляць грошы. Ён пабываў ужо на тым форуме, адрас якога даў яму Лёшка. І ўразіўся яшчэ больш. Найперш тым, што яго здабытыя з самавучыцеля веды, якія падаліся напачатку важнымі і грунтоўнымі, на самай справе — толькі выток, спакойная вада, а наперадзе — парогі і вадаспады... Але гэта ўжо не палохала, а толькі прываблівала.

І галоўнае: тут столькі маладых хлопцаў, якія па-дзелавому размаўлялі аб заробленых сотнях долараў, аб куплі-продажы таго, што рабілі самі, за зусім не маленькія грошы.

Патэлефанавала Мэры:

— Віць, ты мяне кінуў?

Віктар на нейкае імгненне разгубіўся:

— Ой, Мэры, выбачай... З чаго ты ўзяла?

— Як — з чаго? — пакрыўджана пачала Мэры. — Ні адной СМС-кі за тыдзень, ні аднаго званка. У аську не выходзіш, на форуме цябе няма... Сяджу, як манашка, дома. Ты скажы...

— Што сказаць?

— Я табе не дурнічка!

— А хто сказаў, што я цябе за дурнічку трымаю? — ласкава пачаў Віктар. — Мэры, давай... заўтра сустрэнемся — я табе пра ўсё раскажу, хочаш?

— А што здарылася? — крыўда ў голасе дзяўчыны знікла, загучалі ноткі цікавасці і нават занепакоенасці.

— Ды нічога такога... Заняты я вельмі, — ухіліўся ад прамога адказу Віктар. — Дык заўтра?

— Не магу заўтра. Сямейная паездка на Нарач на цэлы тыдзень. Ты дачакаўся, — капрызліва адказала Мэры. — Мог сам патэлефанаваць.

— Ну, я ж папрасіў прабачэння! — пачаў тлумачыць Віктар. — Тут... карацей, я як п’яны цэлы тыдзень. З-за камп’ютара вылажу толькі паспаць і ў прыбіральню. Нават ем за ім.

— Чаго?