Уладзімір Някляеў - Лабух

Ён пад Марту падрабляецца, не заўважае гэтага, а яму не пасуе... Часцей трэба з ім сустракацца, сын на бацьку павінен быць падобны, а не на немку.

— Сход сабраўся, што ў парадку дня?.. — дзелавіта пытае Марта, для якой маргарыткі маргарыткамі, а час часам, і ёй дакладна трэба ведаць, дзеля чаго яна час губляе. А Ніне можна не ведаць: паклікалі — і прыйшла. Ніна слаўная...

— Баль! — падаю я знак нанятаму ў памагатыя бармэну, каб распарадзіўся на кухні, і пытаюся ў Марты: — Ты што б зараз з’есці хацела?

— Рульку, — адразу адказвае немка. — Але не ўздумай, мне нельга...

— А ты, Ніна?

Беларуска вагаецца.

— Бабку. Ці мачанку...

— Дык бабку ці мачанку?

— Можна і мачанку...

— Разам з бабкай?

— Не, ты што! Адно нешта...

— Мачанку?

— Хай мачанку...

— З блінамі?

— З блінамі...

— З кілбаскамі і рэбрамі?..

Раней я часта гуляўся з Нінінай нерашучасцю і зараз рады ўспомніць гульню, але Роберт пра тое не ведае і не вытрымлівае:

— Мне тады бабку!.. — І радуецца, што Ніна бабку не выбрала, а Камілу ён апярэдзіў, нібы нельга дзве бабкі заказаць... Беларус, хоць і паліглот, і хакер, і нямецкі пасынак.

Каміла раптам пытае:

— А Лі-Лі карміць будзем?..

Я не чую.

— Табе што, Каміла?

— Мне тое самае, што Лі-Лі і Полю.

Каміла і не немка, і не беларуска... Сумесь грымучая... Я не разумею, як такая ў Ніны магла нарадзіццца... Але звычайна яна за мяне, якая муха яе ўкусіла?..

— Лі-Лі і Поль шашлык з’ядуць.

— Тады і мне шашлык.

— Каміла...

— А, не ўгадаў?.. Шашлык!

Бармэн тым часам паспявае распарадзіцца, каля стала вырастаюць два афіцыянты, адзін з іх ставіць перад Камілай шашлык, які я для сябе заказваў, і абыходзіць стол.

— У каго рулька?

— Брава! — не стрымаўшыся — жывая, ведаю я яе! — пляскае ў далоні Марта. — З’ем, хоць лопну!

— Мачанка?.. Бабка?.. — пытае другі афіцыянт, ставячы мачанку перад Робертам і бабку перад Нінай. “Наадварот”, — кажу я афіцыянту. “Ну, ты даеш!..” — кідае мне Роберт і, не чакаючы, пакуль тое зробіць афіцыянт, таропка перастаўляе патальнічку з мачанкай да Ніны і гаршчэчак з бабкай да сябе. Ніна ўсміхаецца — нарэшце яна ўсміхаецца! — а мне дастаецца смажаная стронга, заказаная для Камілы.

— Каміла, ты ж рыбу любіш... — спагадліва і якраз у час, усміхаючыся, кажа Ніна, якая нарадзіла сабе такую дачку.

Каміла павержаная... Яна сапраўды любіць рыбу, асабліва смажаную стронгу, але зараз ёй рыбу не есці: хай ведае, як бацьку ўпоперак ставаць...

Павержаная яна не доўга. У яе, як і ў Лі-Лі, проста ўсё вырашаецца: адну рэч узяў — і на месца другой паставіў.

— Давай памяняемся, — забірае ў мяне стронгу Каміла, і я расцэньваю гэта як мірнае пагадненне пасля незразумелай для мяне лакальнай вайны. Ну, калі мір, тады хай сабе есць рыбу...

— Раман, а як ты ўсё ўгадаў?.. — здзіўляецца Ніна. — І мачанка з кілбаскамі і рэбрамі...

За гады без мяне Ніна шмат чаго пра мяне забылася.

— Ты забылася, што ён артыст, — кажа Марта.

— Лабух, — удакладняе Каміла.

— Выступальшчык, — падыйграе Роберт. — Выступай, але ж не з шампанскім пад бабку...

Я наліваю яму кілішак гарэлкі — у ягоныя гады, граючы на вяселлях, я піў яе шклянкамі.

— Роберт?.. — падымае брыво Марта.

— Я люблю вас усіх, — падымаю я шампанскае. — І хачу, каб мы ўсе сустракаліся. Хоць бы зрэдку...

— Можна і часцей!.. — спешна чокаецца са мной Роберт, куляе кілішак і накідваецца на бабку, а Марта, апусціўшы брыво, пытаецца:

— І што з гэтага будзе?

— Нармальны гарэм, — абсмоктваючы плаўнікі стронгі, выстаўляецца Каміла. — Наш бацька, ваш старэйшы муж — нармальны бусурманін. Вунь і жонка малодшая пры мангале нармальна чакае, пакуль ён з дзвюма старэйшымі дамовіцца...

Ніна недаўменна азіраецца.

— Якая жонка? Там Лі-Лі з Полем...

— Ой, мама... — аблізваецца Каміла і адрывае стронзе галаву.

Не, сёння яна не за мяне... Дарма я рыбай з ёй памяняўся.

— Не спраўлюся адна... — бярэцца за рульку немка. — Шкада, што муж мой малодшы не пры мангале, а то б я паклікала.

Не ўтрывала ўсё ж...

— Гарэм... мангал... — апякаецца Роберт гарачай, што вішчыць яшчэ ў гаршчэчку, бабкай. — Ну і што, хай сабе, жылі б усе разам...

Я кажу:

— Малодшыя пачакаюць...

— А ты б з кім жыў? — пытае ў Роберта Каміла, і Роберт адказвае:

— З Полем.

У Ніны відэлец падае з рук, а Марта глядзіць на мяне:

— Раман, у цябе праблемы?

Гэта ў мяне праблемы?.. Зрэшты, так, праблемы, але не можа быць, каб мой сын — і гомік... Яму ўсяго шаснаццаць, ён мастурбіруе, ён яшчэ ніхто...