Альгерд Бахарэвіч - Сарока на шыбеніцы

– Дык а для каго ж ты, мая харошая, такую сукенку апранаеш? Нашто хлопчыкаў бедных дражніш? Што, такая маленькая, што не разумееш? Не, малая, дарослыя гульні – трэба і адказваць па-даросламу. Ну скажы, для каго?

– Для сябе, – адказала Вераніка ціха, вырашыўшы, што размова трохі супакоіць свалачэй.

– Для сябе? – хлопец вельмі фальшыва засьмяяўся. – Але ж ты не адна па вуліцах ходзіш... На цябе ж хлопчыкі глядзяць... А хлопчыкам хочацца... За такія ножкі пацаны на любыя подзьвігі...

Яны зьнізілі хуткасьць і пачалі блукаць па мікрараёне, фары выхоплівалі зь цемры цэлыя натоўпы моладзі, якая махала ім рукамі, кідалася недапалкамі ды лаялася добразычліва ў паўадчыненыя вокны.

– Яшчэ Пушкін пра ножкі пісаў... Як гэта... Ня памятаю, бляха...

– Ну скажы, ты ж для нас ножкі свае... паказваеш... – закашляўся той, што мацаў Вераніку справа. – Скажы...

– Ну, калі й не для нас, то сапраўдны пацан заўсёды падзеліцца, – змрочна прамовіў той, хто сядзеў сьпераду. – Мы пацаны неблагія, усе маладыя антыфашысты, усе працуем, усе вучымся... Як такім ня даць...

Рукі ўжо даўно гулялі па яе каленях, а адна – невядома, чыя менавіта, лезла вышэй, але тут кіроўца выдыхнуў: “Прыехалі!” і затушыў цыгарэту. Хлопцы доўга спрачаліся, хто пойдзе ў начнік, урэшце пайшлі той, што справа і той, што сядзеў сьпераду. Вераніка абхапіла рукамі вызваленыя на хвіліну калені ды бесьперапынна глытала сьліну. Яе сусед выйшаў, аблізваючыся, ды стаў каля дзьверак, расшпіліўшы нагавіцы ды паліваючы сьметніцу, кіроўца стаў з другога боку. “Бяжы”, – пачула яна раптам каля вуха, схапіла з падлогі сумку ды вылецела вонкі, ледзь ня трапіўшы пад грузавік, ды пабегла, спатыкаючыся, не аглядваючыся, не задумваючыся, скідваючы туфлі, хапаючыся за зоркі, наступаючы на шкло, адшпільваючы рукі, здымаючы мімаходзь галаву, адломваючы грудзі, шпурляючы ў хмызы каля аўтазапраўкі ногі з сапсаванай у сьпешцы разьбой.

***

– Я бы на вашым месцы... – казала Вераніка, але яе ніхто ня слухаў.

– Я бы на вашым месцы... – казала Вераніка, “Памаўчы”, – казала маці, “Заткніся”, – казаў брат, “Не перашкаджай”, – казаў бацька.

– Я бы на вашым месцы... – казала Вераніка, але ніхто не пускаў яе на сваё месца, і болей яна не казала гэткіх дурных словаў, і наогул амаль перастала гаварыць дома – здаецца, усе былі толькі радыя.

“Потны дым дыскатэк,” – хрыпуча цягнула Магда: о, гэта было Вераніцы знаёма – па суботах яна сустракалася ў мэтро зь вечна злоснай сакурсьніцай Вікай ды яе балбатлівымі сяброўкамі, і яны скідваліся на таксі, каб з шыкам пад’ехаць да недарагога, цеснаватага, але ўтульнага клюбу, які месьціўся недалёка ад унівэрсытэту. Між ягоных люстраных сьценаў, па якіх несьліся насустрач сваёй сьмерці статкі зялёных і малінавых колцаў, чапляючыся за перакрыўленыя музыкай твары танцораў, – менавіта там Вераніка ўпершыню ў жыцьці закахалася. П’яная ад музыкі, як ад добрай порцыі алькаголю, які, як вядома, шкодзіць кабетам больш, чым мужчынам, яна задыхалася, торгаючыся перад маладзёнам у расшпіленай кашулі, і ніяк не магла прагнаць ачмурэньне – яны не адыходзілі адно ад аднаго ўжо паўгадзіны, не спыняючыся ні на імгненьне, на безвалосых грудзёх хлопца танчыў вялікі крыж, пад доўгім носам, які, як ні дзіўна, толькі надаваў гэтаму зусім яшчэ хлопчыку хараства, вогнішчам палаў рот. Вераніка бачыла ягоны мокры язык, зубы ў пажаднай пене, хлопец рытмічна заглынаў паветра, у клюбе было душна, і галава балела, але хутка боль забываўся, заставаўся адно няспынны рассыпісты рокат, як быццам гудзіць, ніяк не жадаючы заціхаць, царкоўны звон... Яны глядзелі адно на аднога й танчылі, яны маглі б рабіць гэта да самае сьмерці, – палохаючыся самой сябе, Вераніка адчувала, што ёй нясьцерпна хочацца... Цяжка было патлумачыць, чаго менавіта, напэўна, так: ёй хацелася раскрыцца, – як раскрываецца кветка, як раскрываецца парасон, як адчыняюцца дзьверы перад кімсьці, хто мае ключ, як разгортваецца матылёк, як запрашальна адкрываецца кніга, канапа, вакно ў дажджлівую раніцу. Чаму менавіта перад ім: доўгі нос, д’ябальскія вочы, ладнае цела, засяроджанае на танцы – усё гэта было добра, але замала, а яна чамусьці не магла пакінуць яго, нібы загіпнатызаваная. Па жываце струменіў пот, Віка раздражнёна торгала яе за руку – адной зь яе сябровак стала блага, а Вераніка танчыла – пакуль даўганосы прывід ня зьнік кудысьці, і яна яшчэ трохі патапталася на месцы, па інэрцыі. Больш яна прывіду ніколі ня бачыла, але запомніла гэтае адчуваньне непрыналежнасьці самой сабе надоўга, і божа! – як потым балелі ногі! але ні з Эдзікам, ні пагатоў зь Лёнькам нічога падобнага яна не перажывала. Пакуль не сустрэла Яго.