Валянцін Акудовіч - Дыялогі з Богам - суплёт інтэлігібельных рэфлексій

Прысвячэнні

Перадусім

Я --
толькі месца
сустрэчы
і рэшта спатканняў
(іншыя меркаванні
лічыце лухтой)…
І з гэтага
там,
дзе мяне не стане --
не застанецца
ніхто.

Алесю Анціпенка
Пазвоніць Алесь
і скажа:
-- Паедзем у лес,
а потым грыбоў
насмажым.
Паедзем…
Не лес,
а сонца бярлога.
Пэўна,
тут недзе
сцежка
да Бога.
Колькі хопіць
ног,
абшукаю спрэс…
Калі ёсць
блізу Бог,
то Бог --
гэты Лес.
Ды пра гэта
казаць
я Алесю
не буду.
Лес – каб маўчаць
ці крычаць
з перапуду.
. . .

Потым грыбоў
насмажым
і пад чарку
Алесь:
-- Беражы нас Бог! --
скажа…
Я падумаю:
“Лес”!
Уладзімеру Арлову

Па белым ходніку
басанож,
у зялёных кашулях
і з ветрам пад пахамі
мы аднекуль ідзём
ці кудысьці вяртаемся…
Цёпла нагам
і плячу ўтульна,
толькі нейкая млосць на сэрцы
і я азіраюся --
за намі шурпаты асфальт.
-- Глядзі, -- кажу я,--
там нельга хадзіць басанож…
-- Але можна пісаць белай крэйдай
“Жыве Беларусь”, -- кажаш ты.
І мы рушым далей
па белым ходніку,
у зялёных кашулях
і з ветрам пад пахамі.

Алесю Асташонку
Саступі ў цішыню,
асланіся
на парэнчу прочырка,
вочы затулі павекамі,
стаіся,
каб нават юрлівы хлопчык,
што шукае сябе ў забавах
дзіцячага веку,
не прачуў шолах моўчы
скрозь шапаценне
лісця.
Цішыня
соладка пахне
верасам і канюшынай,
палеглых атаваю…
Брукам на Менск
нячутна грукочуць машыны,
млява пчолы збіраюць
слодыч спякотнага дня.
Хлопчык у цень твой,
быццам у засень шалашыны,
схаваўся ад полымя
пякучага
авадня.
Там і прыснуў,
у абдымках эрасу --
вуснамі варушыць
суніцы хлопчык…
А над канюшынай і верасам
ужо вырасла
чорная хмара моўчы.
Што паробіш,
трэба хлопцы будзіць
(яму жыць і расці),
хай бяжыць да шашы
ад залевы…
Пачакай тут адзін
(і збялелы),
дотык моўкнасці.

Ігару Бабкову
Мы падаем з нябёсаў
лёгка,
і далікатныя,
як дзьмухаўцы,
снім у чаканні
пакуль нас дагоніць
наша падзенне,
цяжар якога
перайначыць
сон
у камяні.

Леаніду Галубовічу
Ля акна, як і ты,
да відна…
Хіба ноччу паэты
начуюць?
Жонка спіць,
богі рыфмаў не чуюць…
Холадна!
Колькі змроку --
як кінуць вокам
(за тры дні на кані
не аб’едзеш)…
Сонца будзе адно
па абедзе,
ды і то
недзе з боку…
Ля акна
хоць акраец відна
мабыць сёння ўжо
не счакаю
і засну
не пабачыўшы краю
дзе наўсцяж чалавеку
холадна.

Леаніду Дранько-Майсюку
Ты суцяшаеш аблокі,
я рамантую тралейбусы,
але, здараецца,
на беразе Свіслачы,
ля альтанкі для скразнякоў,
мы п’ем з табой піва,
лушчым салёную рыбу
і няўважліва сочым,
як верхаводкі
скачуць па небе,
упоперак якога плывуць
(на правым баку),
тралейбусы і аблокі.

Уладзіміру Некляеву
Верас цвіце,
чарот люляе Цнянка…
Пусты, як рыба
па нерасце,
гляжу ў пустую
шклянку.
Там кропля,
чмялю на пахмелку,
яшчэ засталася,
але
чалавек не пчала,
чалавеку
і мора
ўсяго па калена.
З берага ў рэчку
пайду,
на дно ля карча
прылягу,
хоць не аматар
піць я ваду,
бо вада не патоліць
смагу.
Буду ляжаць,
што той
цэп,
якім сто гадоў малацілі.
Ад стомы найлепей
хавацца ў рацэ,
ад бруду -- найлепей
у ціне…
Выйду на бераг --
верас цвіце,
чмель балюе ў шклянцы…
Запалю,
і з цыгарэтай
у дрогкай руцэ
пайду на цягнік
да бліжэйшай
станцыі.

Алесю Разанаву
Я бачыў высокага чалавека,
ён нічым не адрозніваўся ад іншых,
адно першым з’явіўся на даляглядзе
і потым,
калі ўсе астатнія прамінулі і зніклі,
яго яшчэ доўга было відаць.
У рэшту

Колькі там часу
міне…
І неяк без мору
ды гільяціны
аднойчы
не стане
Уладзі,
трох Алесяў,
двух Леанідаў,
Ігара з Валодзем
і мяне --
Валянціна.

1987 – 2004 гг.