Анатоль Бутэвіч - Прыгоды Віруса Шкодзі

Убачыла гэта Надзейка і захвалявалася, пачала вадзіць Мышкай туды-сюды, каб знайсці тую кнопачку, што выклікае антывіруснага доктара.

Спалохаўся і сам Вірус. Не так шкадлівасці сваёй засаромеўся, як вельмі ж хацелася паглядзець, што далей будзе рабіць Надзейка. Таму ён хуценька аднавіў тэкст і ўперыўся вачыма ў роўненькія радочкі літар. Чытаў іх і расчульваўся ўсё больш. Нават пачаў сам сябе шкадаваць, што такі ён адзінокі і няшчасны. Што ніколі не адчуваў такіх пачуццяў, пра якія Андрэй піша. Што ні разу ні ён не кахаў нікога, ні яго ніхто не кахаў.

Тым часам Надзейка падсунула да сябе Клавіятуру і пачала нештачка друкаваць. Гэта яна адказ Андрэю рыхтавала.

Не стрымаўся Вірус, пачаў назіраць за Надзейчыным пісаннем. А словы там таксама незвычайныя, добрыя, чулыя, не даюць спакою Вірусу, душу трывожаць, вясёлыя эмоцыі абуджаюць. Ад гэткага настрою і яму захацелася нештачка добрае зрабіць. Дапамагчы Надзейцы зажадалася.

І Вірус міжволі пачаў дадаваць да яе словаў свае. Калі заўважыла гэта Надзейка, пачала правіць пісьмо. А яно не выпраўляецца, новыя, не напісаныя ёю словы з’яўляюцца на экране Манітора Дысплеевіча. Дзяўчына не можа зразумець, што адбываецца, хто замест яе піша пісьмо.

Вірус жа так захапіўся, што нічога навокал не заўважае, не разумее, што робіць. Не чакае, пакуль Надзейка слова надрукуе – шпарыць так, што паспявай толькі чытаць.

Ды тут апамяталася Надзейка, зразумела, што гэта нейкі шкоднік да яе падладжваецца. Паклікала яна антывіруснага доктара, а напісанае знішчыла, выдаліла з камп’ютэра.

Толькі цяпер дайшло да Віруса, што перастараўся ён, забыўшыся пра абачлівасць. Быццам гэта яму Андрэева пісьмо было адрасавана. Але не стаў чакаць сустрэчы з доктарам Антывірусам. Цяжка ўздыхнуў і кінуўся наўцёкі, у сваю Вірусанію паспяшаўся.

Ляціць, а ў самога сэрца так стукае, так тахкае, як ніколі раней. Нічога падобнага ён яшчэ не адчуваў. Няўжо захварэў?

Нарэшце зразумеў Шкодзя, што здарыўся незвычайны цуд – шкадлівы і бесклапотны Вірус закахаўся.

Але пра тое будзе ўжо іншая казка...