Анатоль Бутэвіч - Прыгоды Віруса Шкодзі

- Не ўсе ж мы жалязякі, - пачуўся нясмелы голас, але Памяць нікога, акрамя сябе, не чула. – Ёсць яшчэ і пластык... – намагаўся даказаць справядлівасць ледзь чутны галасок. Але неўзабаве ён патануў у сварлівым гомане.

А Вірус Шкодзя сядзіць сабе ціхенька, за ўсім назірае і бязгучна смяецца. Але вірусянят падпускае ўсё больш і больш.

- Калі ж вы не прызнаеце маю галоўнасць у каралеўстве, - ад запальчывасці Памяць ледзь не раздвойвалася, - я не буду захоўваць вашых выказванняў. Адкрыю ўсе вашы сакрэты. Ваша бяспамяцтва прывядзе да катастрофы цэлага каралеўства.

Тут ужо не стрываў галоўны прыдворны канцлер Працэсар:

- Хопіць набіваць сабе цану, - паважна прамовіў ён. - Без мяне ўсе вы і капейкі ржавай не вартыя. Не дапаможа вам ганарыстая Памяць, калі не будзе каму яе апрацаваць і ўпарадкаваць. Я тут найважнейшы, і кропка. Я ўсімі вамі кірую. Чаго захачу я, тое і будзе карысным для каралеўства...

- Ого, як нахабна ты выхваляешся! – перабіла Памяць. – Хіба забыўся, што я табе працу даю? Інакш ты зусім непатрэбны тут.

- Не кажы гоп, пакуль не перамог, - далучыўся да Памяці заўсёды гарачы і працавіты Прынтар. Ад усведамлення ўласнай праўды ён ажно колькі разоў смачна крактануў. – Калі не захачу я друкаваць і размнажаць твае, Працэсар, доказы, калі праігнарую Памяць, то ніхто і не даведаецца пра ваша існаванне.

- Чаму гэта не? - запярэчыла Памяць. – Нават без твайго ўдзелу я магу перадаць свае жаданні іншаму камп’ютэру. Магу наладзіць дзелавы кантакт з замежнымі каралеўствамі.

- Але як ты збіраешся рабіць гэта без мяне? – здзівіўся Мадэм. – Без маёй падтрымкі ты нават да мяжы нашага каралеўства не дапнеш. Адзін я магу накіраваць вашыя паведамленні праз Інтэрнэт усяму сусвету.

- За мяне не турбуйся, - не здавалася Памяць. – Не выхваляйся сваёй выключнасцю. Я магу і дыскі адаслаць.

Але тут зноў падаў разважны голас Працэсар:

- Я згаджаюся з доказамі Мадэма. Не ўдасца табе, Памяць, падмануць нас. Ды і ўсе вы нічога без мяне не зробіце. Хіба забыліся, хто тут галоўны? Я найважнейшы ў каралеўстве, - Працэсар зрабіў паўзу. Ён нібыта зусім забыўся пра існаванне караля. - Я вышэйшы розум Сусветнага Сеціва...

Пачуў гэта Вірус Шкодзя і ажно засвяціўся ад радасці: не прапалі яго намаганні, прарасло вірусава насенне, не падвялі вірусяняты. Не будзе ладу ў Сусветным Сеціве, калі падданыя пачнуць за каралеўскае месца змагацца.

А тут і Клаваіятура ўступіла ў спрэчку. Яна абурана затуркатала сваімі шматлікімі костачкамі-клавішамі, бліснула зялёнымі вочкамі і мудра прамовіла:

- Можаце колькі хочаце даказваць свае перавагі, хваліць свае здольнасці, але без мяне вы нуль. Самы сапраўдны круглы нуль. Дзірка ад усіх добрых спраў.

Клавіятура параможна зірнула на іншых спрэчнікаў і пераканаўча працягвала:

- Хіба вы не разумееце, што ўсе залежыце ад мяне, ад майго здароўя і маіх здольнасцяў? Калі захварэе нават адзін мой зубок-клавіша, вы адразу застанецеся без справы. Калі не напішу я слова альбо сімвал, калі не падам адпаведнай каманды, не будзе чаго захоўваць Памяці, непатрэбнымі стануць намаганні Мадэма. І нават хвалько Працэсар абяссілее.

Але маналог гаваркой Клавіятуры рашуча перапыніў нетаропкі і заўсёды прыветны Манітор Дысплеевіч.

- Я вось зараз вазьму і пакажу кожнага з вас на сваім экране. Хай усе бачаць, якія вы сталі непрыгожыя і сварлівыя. Альбо зусім адключуся, каб не мець з вамі справы.

Клавіятура спалохалася, што Манітор і сапраўды зробіць гэта. Тады яна стане нікому непатрэбнай, і яе выкінуць з каралеўства.

Памяць ажно заікацца пачала – калі патухне экран, то ўсё застанецца таемным і нябачным. Толькі Манітор можа паказаць вынікі працы ўсіх.

Мадэм ляпнуў па плячы Працэсара:

- Калі ты такі мудры і магутны, як хвалішся, загадай Манітору Дысплеевічу, каб не рабіў неразумных крокаў.

- Ну вось, не хапала мне схіляць галаву перад нейкім цёмным Маніторам, - соладка пазяхнуў Працэсар. – Не буду я прыніжацца. Я тут самы галоўны. Хай не забываецца, чыім розумам жыве. А калі ўсе вы такія нямоглыя і няздатныя, то я наогул магу сысці з каралеўства. Мяне любое гаспадарства з радасцю прыме.

- Давай, давай, - з’едліва засмяяўся Мадэм. – Я табе яшчэ і дарожку пакажу – самую дальнюю. Каціся па ёй калабком. Пакуль у зубы ваўку не трапіш, альбо ліса на язык не пасадзіць.

Слухала, слухала гэтыя спрэчкі працавітая Мышка, надакучыла ёй пустая балбатня. Вільнула яна доўгім хвосцікам, бліснула чырвоным агеньчыкам і выказала сваё меркаванне: