Георгій Валкавыцкі - Ашчэпкі (1998-2000)

У прывід дуляй садануў —
Выганяе сатану.
І пад труб анёльскіх рокат
Узнімаецца ў аблокі.
Сніцца яму, што з вякоў
Нясе радасць і любоў.

Ну і ну! Дык не цяльпук!
Ну і спрытны пан Філюк.

На экватары ў лясах жылі прыматы,
Па экватары круціліся, калматыя.
А хто ўлева ці ўправа ўбакавіўся,
Той хвастом накручаным накрыўся.
Грэла сонца — на галінах загаралі,
Ночы ў вечных футрах караталі.
Ні СНІДу не ведалі, ні бяды,
Хапала ўсім какосавай яды.
Аж з'ехаў у буш аблуплены галяк,
Ні то гарыла, ні то гляк.
І запісаў нас у род свой гамінід.
Адняў какосы. Кажа, што за СНІД.
Загнаў у клеткі. Пэўна на вякі.
Завошта? Адкажыце, сваякі.
Ачалавечылася малпа — і прыплод
Ганьбай пакрыў увесь малпін род.

Кацілася слава
за Нёман,
за Віслу
пра ўдарны Родзькаў
дэсантны батальён.
Быў Родзька ў Варшаве —
выпаў такі гонар.
У Маравіі буйным
стратэгам слыў.
Не кланяўся кулям,
ішоў насустрач смерці,
у Белавежскай пушчы
прагнуў злегчы ён.
Рускія пілоты
адцялі дарогу,
разбамбілі пушчу,
у аблогу ўзялі.
Куды было дзецца?
Як прабіць дарогу
у запаветну мару,
як здзейсніць прарыў?
Успомніў Родзька польку,
маладую „дрольку”,
якую ўключыў быў
у стратэгічны план.
На гары высокай
размясцілі штаб свой.
Родзька, Еўропа
на цябе глядзіць!
Зашумела рэха
у Бел-высока-стоку,
праводзіла Родзьку
у апошні бой.
Коцяцца з гары той
з Родзькам яго словы,
а сябар згарняе
іх у сваю далонь:
— Скажы Еўропе,
што палёг на ж...
А рэха агучвае:
— „Дролькі” маладой!
Гуляла, гуляла,
дарог не губляла
баявая слава.
Бой!
Палёг трыумфальна,
амаль сюррэальна:
было „ах” і „ой” —
палёг як герой.

— Спецыяльнасць? — Трунар-столяр,
Па-хатняму дамавіншчык.
Тапорыкам ножку чык!
— Ну і што? — пан ваявода —
Думалі, магістра дам?
Камуняку? Сатану?
Хутчэй скокну у труну!
Настрашыла

Гаварыла баба дзеду:
— Я да Клінтана паеду.
Ты, як цар Барыс, абвяў,
Даўно мяне не чапаў.
— Ну і едзь, такой бяды! —
Кажа дзед. — Даўно б туды!
Дзябёлая ты. Масці пікі.
У поцемку — дублет Манікі.

За лясамі, за гарамі
Жыў Сакрат, мысляр з вусамі
І з курчавай барадою
Старагрэцкага пакрою.
Маладым задаваў тон —
Арыстып, Эўклід, Платон
Выйшлі з-пад яго рукі.
Усіх праславілі вякі.
— Вялікая, цёзка, справа
Ў жыцці ўвайсці ў славу.
Так, калі ўначы не спаў,
Мысляр з Крынак разважаў.
— Зведаў свету я нямала:
Нью-Йорк, Лондан, Парыж, Рым.
Усюды грэк я. Жоўць навалам.
Хоць ты у Афіны пры.
— А, Sokrates! Witaj w domu!
Перадай паклон Афону, —
Па плячы мяне паляпаў
Сам найбелы польскі папа.
— Święty Ojcze, jam z Warszawy!
Не вусата-кучаравы.
Jeno imię...
— Wiem skądeście.
Што чуваць w litewskim mieście?
— Przenajświętszy nasz, aliści...
— Niechaj cud się w Krynkach ziści.
— Jeno cud?
З вякоў: — Халоп!
У цябе ж Сакратаў лоб.
Дык мазгуй — у цэль глядзі,
Паству ў Крынкі не вядзі.
Кіруй блудных новым тропам,
Не на Усход — у Еўропу!
А як мяне прысабечыў,
Слухай не сябе, а веча.
— Вось яно што! Вось яно!
Хамам волю, мне — ярмо?
Пацалуйце мяне ў ж...,
Зраблю з Крынак Еўропу!
Ну й асілак, ну й яцвяг —
Наш пачатак і працяг.

На Русі ў цане вякі
І плодныя мужыкі.
А тут час гулагаплённы
Вычасаў юр пагалоўна.

Першы ўзняў надзеі зніч
Мікіта Сяргеевіч.
Пры вусатым дэмане
Выстаяў пандэмію,
Бацьку сунуў фігу
І сплодзіў адлігу.
Брэжнеў — маршал і герой —
Сплодзіў валавы застой.
Галоснасці спее плод.
— Горбі, Горбі! Поўны ход!..
— Айн момент!..
У пару мядову
Сплодзіў Горбі перабудову.
Цар Барыс — хвацкі рубака —
У ідэі поўзаў ракам.
Хоць прастол пакінуў годна,
Быў вяршыцелем бясплодным.
Кануў у Лету спэцканы
Без цаны Дом Ельцыных.