Чингиз Айтматов - Пораабри сафеди чингизхон

Аз субњ боз хоќони матин аз хонаи зин ба юриш роњбарї менамуд. Аз чор тараф нойонњо асптозон ба ў хабар меоварданду сарибод амру фармонњо гирифта, чорхеззанон ба мавќеъњои хеш, ба ќўшуни мутањаррик бармегаштанд. Шитобидан лозим буд, ки то боронгариву лою чали пеш аз зимистон, охири тирамоњ ба садди асосии роњи юриш – соњилњои рўди бузурги Итил бирасанд ва сардиро мунтазир шуда, рўди яхбастаро бигзаранду сўи нияти наљиби хеш – фатњи Аврупо гом бубардоранд.

Юриш то беваќтї давом кард. Дашти нимторик зери анвори ба ѓуруб моили офтоб то ба дурињои дур, чандоне дур, ки вусъати дунёи пеши назарро тасаввур кардан мумкин бошад, тўл кашида буд. Ва дар он пањнои рангин аз анвори коњандаи хуршед, ки ним андар уфуќ буд, ваќти ѓуруб сафњои сарбозон, њазорон саворагон, ќўшунњое њаракат мекарданд, ки њар яке мавќеи худро дошт ва њама, аз дур љараёни рўдњои сиёњеро, ки шаб тираашон кардааст, ба ёд оварда, бомаром љониби офтоби рў бар ѓуруб мерафтанд.

Пуштњои афгори аспон танњо шабњо, ваќте ки ќўшун барои шабгузаронї меистод, аз зину саворњои хеш меосуданд.

Ва сањари барваќт дар ќароргоњ аз нав ѓулѓулаи добулбасњо – наќорањои бузургњаљми пўсти барзагов-кашида танин андохта, лашкарро ба идомаи юриш водор мекард. Бедор кардани дањњо њазор нафар одамон осон набуд, бино бар ин, бедоркунандагон кўшиши бењад ба харљ медоданд ва добулбасњояшон дар он пањнои бекарон, то њамаи мавќеъу истгоњњо, мунтазам ѓулѓула меафканданд.

Ин ваќт хоќон аллакай бедор буд. Ў ќариб ки пеш аз њама мехест ва бомдоди њанўз рўшани тирамоњон дар назди юртаи пуршукўњаш гардишкунон њушу ёди худро љамъ меовард, перомуни фикру хаёле, ки шаб ба сараш омада буд, меандешид, амрњо мекарду лањзањои фориѓї бодиќќат ба ѓулѓулаи наќорањо, ки ќўшунро рўи зину аробањо мехонд, гўш медод. Рўзи навбатї оѓоз меёфт, садои одамон, рафтуою овозњо меафзуданд ва юриши ба дарозои шаб ќатъгашта аз нав шурўъ мешуд.

Наќорањо њамоно танин меандохтанд. Ѓулѓулаи сањаргоњии онњо танњо даъвати бедорї не, балки чизе буд, ки маънии бештаре дошт. Бад-ин васила Чингизхон њар як нафареро, ки бо ў ба юриши бузург равон буд, хала-халаву бохабар мекард, он огоњии њокими серталабу собитќадаме буд, ки дар сурати ѓулѓулаи наќорањо пештар аз њар гуна фикру хаёли дигар, љуз афкоре, ки аз худаш бармеомаду иродаи худашро талќин мекард, чун ба дарњои баста, ба мафкураи нимхобу нимбедорон зада медаромад, чунки дар хоб одамон на ба иродаи худ тобеъанду на ба иродаи ѓайр; зеро хоб озодии бемаъниву бењудаву махуфест, ки баробари бозгашт аз хоб бояд ќатъаш кард; чизест, ки ќатъиву берањмона бар он мудохила намудан лозим аст, то ки бедоршудагонро ба воќеият – ба хидмат, ба итоати бечунучаро, ба амалиёт бозгардонї.

Аз ѓулѓулаи мудњиши ба наъраи барзагов монанди наќорањо њар дафъа ба бадани Чингизхон мурѓак медамид ва ин ба хотираи дерине вобаста буд: дар айёми наврасї, ваќте ки як рўз дар наздикињо ду барзагови бањамдарафтода пурхаш-мона овоз баровардаву бо сумњо хокро ба осмон бардошта, шохзанї мекарданд, вай, гирифтори ѓурроси мудњиши онњо, худ њам ёд надорад, ки чї хел камонѓўлаки љангиро ба даст гирифту тире ба синаи бародари њамхунаш – Бектери ѓанабида, ки барои моњияки аз дарё гирифтаашон бо ў љанљол карда буд, зад. Бектер, фарёди мудњише бароварда, парида хест ва, ѓарќи хуни хеш, гашта ба замин афтод; вай, Темучин, - оре, он ваќт ў танњо Темучин, ятимаки Есугай – бањодури бемањал даргузашта буду бас, - добулбасеро, ки пеши юрта мехобид, сари китф карда, аз тарс ба кўњ гурехт. Дар он љо, дар сари кўњ дурудароз ва якнавохт ба добулбас кўфту кўфт, дар поён бошад, модараш Аголен, бародаркушро дуои љон кардаву мўи сари хешро канда, фарёд мезаду менолид. Баъд дигарон давида омаданд ва, њама дастак зада, сўяш фарёд мекарданд, вале ў, беист бар наќора мекўфту чизеро намешунид. Барои чї бошад, ки касе наздикаш нашуд ва ў, то субњдам наќоразанон, дар њамон љо монд…

Акнун ѓулѓулаи мудњиши садњо добулбас нидои љангї, ѓурриши пурхашмона, рамзи бебокиву берањмї, огоњии ў буд ба ањли юриш, ки гўш бидињанд ва бархезанду ба амал биоѓозанд, сўи маќсад, ба фатњи дунё равон бишаванд. Хоњанд рафт онон, кулли одамону њайвоноте, ки гўши шунаво доранд, аз паи ў то охир, то поёни ин уфќи бекарон ва, саропо ларзида, хоњанд гўш дод ба ѓурриши наќорањои љангии вай. Њатто абраки сафед, ин шоњиди наву људоинопазири афкори нињони ў, зери садои сањаргоњии наќорањо, бемайлон болои сари ў чарх мезанад. Бодаки сахте парчами салтанатро, бо аждањори оташнафаси зиндамонандаш, љавлон медињад ва, ана, он ба рафти шамол рў-рўи матоъ медаваду аз ком шўълаи рўшане меафканад…