Якуб Колас - У палескай глушы

- Якая паненка і чаму паненка, а не якая-небудзь маладзіца?

- Хто ж іх, панічыку, ведае, хто да вас лепей горнецца: ці паненкі, ці маладзіцы, - усё яшчэ хітрыла бабка. Але ёй самой неўтрыванне было, каб не сказаць, і яна пачала смяяцца. - Паненка, панічыку, сама сюды забягала і палажыла іх вам. Толькі яна, панічыку, прасіла, каб я вам не казала.

- Злаўлю яе калі-небудзь.

- Злавіце, панічок, злавіце! - прамовіла бабка, гатовая нават памагаць свайму панічу злавіць паненку.

- Чаму ты, бабка, не ідзеш на вуліцу песні спяваць?

Бабка паглядзела на настаўніка, ці ён праўду кажа, ці жартуе.

- Няма, панічыку!.. Адспявала я ўжо сваё.

- А ці шкада табе свае маладосці?

- А што яе, панічыку, шкадаваць? Ці шкадуй, ці не шкадуй - не вернецца назад.

- А ці хацела б ты вярнуць яе?

- Э, панічок! Ніколі я пра гэта і не думаю. Нікому яна не варочаецца.

- Дык трэба, бабка, карыстацца ёю і ўзяць ад яе ўсё, чым яна міла і люба!

- Так, панічок, што цяпер страціш, таго потым не знойдзеш.

Гэта размова зусім не цікавіла бабку, і яна колькі разоў пазяхнула. А ўрэшце сказала:

- Ужо ж, панічок, і позна. Заставайцеся здаровы!

Бабка даволі пасунулася ў кухню на сваю печ, адкуль хутка пачуліся нейкія мармытанні, не то яна сама з сабою размаўляла, не то малілася Богу.

У сяле яшчэ доўга спявалі песні, ды дзесь з двара даносіўся брэх патрывожанага сабакі. Апознены месячык загарэўся залатым пажарам за тым панурым лесам, што стаяў з боку чыгункі, і павольна ўзнімаўся над заспакоенаю зямлёю. Ноч цішэла і глушэла і цяжэй налягала на зямлю. Настаўнік яшчэ доўга сядзеў каля акна, і розныя думкі падымаліся ў яго галаве. Спаць не хацелася, і ён доўга варочаўся, пакуль сон замкнуў вочы. На століку каля ложка ляжаў букецік завяўшых красак.

Вясна ўступала ў сілу. Снегу ўжо зусім не было ў палях. Ажылі балоты. Жаласна застагналі кнігаўкі, цяжка лятаючы над вадою. Высока ў небе звінелі жаваранкі. Абсохшая зямля пачынала іскрыцца зялёным аксамітам кволай пахучай траўкі. То той, то другі з вучняў пакідаў школу.

- Вось што, дзеці, - сказаў раз вучням настаўнік, - сёння па абедзе прыходзьце з рыдлёўкамі. Будзем капаць ямкі, а заўтра ўсе пойдзем у лес, прынясём маладых дрэўцаў і абсадзім нашу школу.

Дзеці адзін перад другім спяшаліся запэўніць настаўніка, што яны прынясуць рыдлёўкі, і з вясёлым дзіцячым гоманам, як пчолкі з вулля, высыпалі з школы на вуліцу, напаўняючы яе звонкімі, шчаслівымі галасамі.

Пасля абеду дзеці весела беглі з рыдлёўкамі ў школу і таксама заяўлялі аб гэтым настаўніку, забягаючы да яго на кватэру. Нават маленечкі Паўлюк Рылка, самы меншы ў школе, горда нёс рыдлёўку, згінаючыся ад яе цяжару.

Настаўнік прыйшоў у школу і павёў дзяцей на двор. Разам з вучнямі размеркавалі месцы для ямак, потым настаўнік назначыў работу вучням, падзяліўшы іх на гурткі, і сам выкапаў першую ямку, каб паказаць дзецям, як гэта трэба рабіць.

- Што гэта вы робіце?

Панна Ядвіся непрыметна падышла да Лабановіча.

Гэты так добра знаёмы яму голас прывёў яго ў нейкае трапятанне. Сэрца застукала мацней.

- Хачу па сабе вам памяць пакінуць.

- А хіба ж вы паміраць збіраецеся? - засмяялася Ядвіся.

- Я памёр ужо, - трагічна прамовіў Лабановіч.

- Дык гэта вас хаваць тут будуць? - жартавала яна. - Можа, пабегчы пасклікаць баб, каб паплакалі па вас?

- А вы хіба не заплачаце па мне?

- Дык вы ж усё роўна чуць не будзеце.

- Ах, выбачайце! - апамятаўся Лабановіч. - Вельмі дзякую вам за букецік і за тыя красачкі, што праз фортку ўляцелі.

Панна Ядвіся прыкінулася вельмі здзіўленаю і як бы нічога не разумела.

- Які букецік?

- А той самы, што ўчора вы на стол палажылі.

- Ваша бабка - ілгарка, і самі вы - ілгар, - запратэставала Ядвіся. - Больш ніколі да яе не пайду, і ў вашу кухню не ступіць мая нага...

- І ў маю фортку не паляціць ні адна краска?

Панна Ядвіся павярнулася і кінулася бягом у свой двор, потым яна спынілася і пайшла зноў да Лабановіча.

- Слухайце, вы бралі кнігу, што ў вас на стале разгорнутая ляжала?

- Не, не браў.

- Вы не хлусіце?

- Я, здаецца, нікому яшчэ ў форткі не кідаў красак, каб мне лгаць.

Панна Ядвіся чагось засмяялася, ніколечкі не пакрыўдзіўшыся.

- Хочаце? Пойдзем сёння гуляць?

- Пойдзем, пойдзем! - падхапіў настаўнік. - Вы, можа, не паверыце, а ў мяне, чэснае слова, была гэта самая думка, толькі я не адважваўся сказаць вам.

- Дык вы заходзьце да нас.

- Абавязкова і з вялікай прыемнасцю.

Яна зноў памчалася ў свой двор. Дзеці шумелі, гаманілі, спрачаліся, хвалілі свае і ганілі чужыя ямкі.