Васіль Быкаў - Мёртвым не баліць

З акамянеласцю, якая зусім не пасуе да яго маладога твару, ён сядае. Яшчэ раз кінуўшы позірк на Эрну, моцна страсае ручку.

— Ну, не ўсё, што блішчыць на грудзях, у баях заслужана, — кажа ў цішыні Цяслюк.

Гэты хлопец увесь час трымаецца неяк надзіва роўна і спакойна. На яго поўных сімпатычных вуснах, здаецца, пастаянна блукае дабрадушная ўсмешка. Нібы ўсё, што тут адбываецца, яго ніколечкі не датычыць.

Малодшы лейтэнант замірае з занесенай над паперай ручкай.

— Вы не мудрыце мне тут…

— А я не мудру, — ва ўвесь свой круглявы твар усміхаецца хлопец. — У мяне дзядзька — бацькаў брат — падпалкоўнік у адстаўцы. Усю вайну прасядзеў у Архангельску ў ваенным вучылішчы. Фронту і не нюхаў. А звольніўся — тры ордэны…

Малодшы лейтэнант недаверліва хмыкае.

— Раскажыце гэта каму-небудзь іншаму.

— Дарма не верыце, — кажу я. — Бывае і так.

— Бувае, — падтрымлівае мяне старшына.

Ён прысланяецца да сцяны і дастае з кішэні партсігар.

— Факт! — кажа Цяслюк. — За выслугу год і бездакорную службу.

Малодшы лейтэнант павяртаецца да старшыны.

— Прахарэнка, у цябе «Шыпка»? Дай-ка адну…

Ён раструшчвае канец цыгарэты і, нібы разважаючы аб нечым, усё аглядае нас. Мы ўсе ўставіліся ў яго. Цяпер ён — наш бог, уладар нашага лёсу. I мы адчуваем у ягонай нядаўняй настроенасці супраць нас шчарбінку.

Старшына Прахарэнка тым часам раскурвае цыгарэту і ссоўвае на вуха фуражку. Ягоны грубы, немалады твар кранае дабрадушная ўхмылка.

— У тыле іх більш давалы, чым на фронце, — з разважлівай дабрадушнасцю кажа ён.

Гарбацюк крута павяртаецца да старшыны.

— Гэта не сіаша справа…

— Чаму ж не наша? Наша.

— Калі не наша, то чыя ж? — кажу я з выклікам. — Гэта што, справядліва па-вашаму, калі ў тылавіка больш ордэнаў, чым у камандзіра палка?

Гарбацюк, гляджу, выклік прымае. Вочы яго загараюцца нядобрым агнём.

За сталом ускоквае малодшы лейтэнант.

— Спыніць гэтыя размовы! Спыніць зараз жа!

Ён зачырванеўся і хвалюецца. Я таксама хвалююся. I ўсё ж шкада, што нам не даюць тут схліснуцца як мае быць. Я б яго вывеў на чыстую ваду…

— Таварыш малодшы лейтэнант! Я прашу гэта запісаць у пратакол! — тыцкае пальцам у паперы Гарбацюк. Чырвоны, спатнелы твар яго пыша абурэннем.

— Запішам! А як жа? Гэта так не пройдзе! — з пагрозай кажа малодшы лейтэнант і пачынае таропка выкладаць на паперы нашу сутычку. У канцы кожнага радка ён страсае ручку.

Гарбацюк з помслівай важнасцю падцінае вусны. Падобна, што ён перамог.

— Сволач ты, Гарбацюк! — кажу я з ледзьве стрыманай лютасцю.

— Гад! — падтрымлівае мяне Ігар. У ягоных вачах таксама нянавісць да гэтага чалавека.

Гарбацюк хоча нешта адказаць, але ззаду праз шырока расчыненыя дзверы ў пакой уваходзяць двое. Абодва афіцэры міліцыі.

— Э-э! Што за грубасці? Што за грубасці? Маладыя людзі!

Лейтэнант за сталом ускоквае і аддае чэсць.

— Таварыш капітан!..

— Так. Што здарылася? — міралюбіва пытаецца капітан і знімае фуражку. Пасля, прыгладжваючы не надта пышныя валасы, глядзіць на мяне. — Па якому праву вы аблаялі гэтага грамадзяніна?

— Па праву франтавіка! — кажу я занадта цвёрда і, можа, занадта ўзрушана.

Але дабрадушна настроены капітан на мой адказ ніяк не рэагуе. Ён пераводзіць позірк на Ігара.

— А вы, малады чалавек, па якому праву? Мусіць, вы-та не франтавік?

Шэрыя вочы Ігара робяцца жорсткія, тугія скулы на шчоках выпінаюцца яшчэ болей.

— Па праву сына франтавіка. Дарэчы, забітага.

Капітан счапляе на жываце пальцы і павяртаецца да Гарбацюка.

— Ну, але ж і вы, мабыць, франтавік?

Гарбацюк падцягваецца ўсёй сваёй постаццю.

— Так точна. Гвардыі маёр запасу.

— Ай-я-яй-яй-яй-яй! — прытворна бядуе капітан. — Таварышы франтавікі! У Дзень Перамогі такія абразы! Як вам не сорамна? Што ў вас такое здарылася? Ану, Сямёнаў, дай-ка пратакол.

Малодшы лейтэнант падае аркуш паперы і з важнасцю ў тоне тлумачыць:

— Палітычныя выпады, таварыш капітан.

— Так, так, так… Так, — прыгаворвае капітан і хутка прабягае вачыма па радках пратакола. — Так! Гм! Ды глупства ж гэта! Чапуха! Звычайная склока. Курам на смех…

Малодшы лейтэнант збянтэжана хмурыцца і чырванее.

— I такім глупствам вы марочыце мне галаву? — урэшце пытаецца ў яго капітан. — Пусцяковая справа. Згодны, Сямёнаў?

— Так точна. Я думаў…

Рыпаючы новымі ботамі, капітан падступае да нас.

— Ну што вы, як дзеці? Ай-яй! Франтавікі! Ці варта зводзіць старыя рахункі? У такі дзень. Ну, можа, што і было ў вайну. Але ці варта тое ўспамінаць? Столькі гадоў… Мірыцеся і — з Богам. Нават і пратакола пісаць не будзем.