Янка Брыль - Ад сяўбы да жніва

З-за зялёнай яловай сцяны дыхнула на конніка вільгаццю. Адчуўшы першыя кроплі дажджу, плечы яго палахліва сціснуліся пад зношанай гімнасцёркай…

— Эй, Каштан!

Конь ахвотна пабег.

Але позна ўжо, позна — куды ты ўцячэш! Ды, зрэшты, i ўцякаць няма чаго. I сонца свеціць, i дожджык шуміць — любата!..

Эх, дожджык!.. Каб не ён — не збочыў бы коннік з дарогі туды, дзе зямлянкі, не спыніўся б пад дрэвамі! Каб не ён — не пакінулі б дзеці вучыцца, не загарнулі б сшыткаў з недапісаным словам i не пабеглі б дахаты!..

Яны высыпалі з-пад зялёнай павеці, нібы чародка гаманлівых вераб'ёў, імчаліся па вузкай дарозе, па імху, паміж мокрых бяроз i весела, звонка крычалі. Кучаравая дзяўчынка бегла навыперадкі са сваім «аўтаматчыкам» і, даганяючы яго, залівіста смяялася. Яна смяялася, а нехта голасна паклікаў яе, нехта крыкнуў так моцна, што дзеці спыніліся.

— Ася! Ася! — гукаў мужчына з вінтоўкай за плячыма. Пакінуў каня i бег насустрач, нізка расставіўшы рукі…

Не, ён не быў незнаемы для ўсіх, бо дзяўчынка пазнала, ускрыкнула i, апынуўшыся на руках у мужчыны, абняла яго шыю рукамі. Ён цалаваў яе, паўтараў адно толькі слова, а дожджык сыпау на ix, а яна пазірала на бацьку, i вялікае здзіўленне, нават спалох застылі ў вачах малой… Дык, значыць, цётка Марыля казала няпраўду, значыць, праўду казала бабуля Зося: тата, яе таталэ — прыйшоў!..

Яна прытулілася шчочкай да яго няголенай шчакі i з надзеяй спыталася:

— А дзе мама, бабуля? Дзе Ічэ, Ханачка, дзе ўсе?.. Яны таксама прыйшлі?

Партызан закружыўся вакол, нібы выбіраючы месца, а потым сеў на мокрую траву, не пускаючы з рук дзяўчынку. Ён нешта гаварыў, паўтараў ёй раз-пораз нешта адно, а слёзы самі каціліся… Ён выціраўся мокрым рукавом, а дождж усё шумеў…

Ужо не толькі дзеці стаялі навокал. Ужо нейкая цётка праціснулася праз натоўп i, убачыўшы на руках у незнаёмага дзяўчынку, амаль што крычала:

— Ой, мамачкі! Асенька, Ася, i няўжо ж гэта бацька?! Ды што ён — з неба зваліўся, ці што?!

— Гэта цётка Марыля, — паказала дзяўчынка рукой. — Я жыла ў ix, таталэ, доўга-доўга. А гэта — наш дзядзька Сцяпан! А яшчэ ў нас ёсць i Васіль, але ён у атрадзе.

Дзядзька Сцяпан з сякерай у руцэ, — ён не хаваўся ад дажджу, рабіў зямлянку, — падышоў да незнаёмага партызана бліжэй, паглядзеў i спытаўся:

— Твая?

Спытаўся, памаўчаў яшчэ, а потым сказаў:

— Ну што ж, пайшлі, брат, у хату. Мы пакуль у Сымона. Чаго тут будзем стаяць на дажджы.

Увечары, калi мама загнала нарэшце свайго Анатоля ў зямлянку i пачала распранаць, хлопчык спытаўся:

— Наш тата — мінёр, Асін тата — разведчык, а што лепш?

— Усё добра, сынок, — адказала мама, — абы тут немцаў хутчэй не было. А найлепш яно, хлопчык, тое, што вось дзяўчынка была сіратой, а цяпер i ў дзяўчынкі ёсць тата.

— А чаму ён забраў яе i павёз?

— Ну, чаму ж, — у ix жа там таксама ёсць сямейны лагер.

— А школы ў ix няма?

— Няма, дык будзе…

I пакуль яны так гаварылі, Ася была ўжо далёка-далёка. Яна сядзела з татам на кані i ехала ў дрымучы, цёмны бор. Насоўвалася ноч, але з татам было не страшна. Было толькі не вельмі зручна сядзець, i тата часта браў яе вышэй на рукі. Тады яна зноў пачынала расказваць яму ўсё ад пачатку, урыўкамі, пераскакваючы з аднаго на другое. А таталэ маўчаў, задуманы.

Прытуліўшыся да яго, Ася заціхала i пачынала драмаць. Шумелі высокія сосны, рупліва тупацелі капыты каня, i, заплюшчыўшы вочы, дзяўчынка ўяўляла, што яна плыве на лодцы… Ася ведала гэтае пачуццё, — дзядзька Сцяпан неаднойчы перавозіў ix з цёткай Марыляй за Неман. Успамінаецца Асі, што яна таксама вось сядзела ў цёткі на руках i, як цяпер гамоніць сонны лес, тады гаманіла вада… А потым на зялёнай, сонечнай паляне з'явіўся той самы хлопчык з аўтаматам. «Не бойся, я страляю толькі фашыстаў», — сказаў ён, a ўсе дзяўчынкі i хлопчыкі з «зялёнай школы» засмяяліся. Смяялася i цёця Тоня. Мілая цёця Тоня!.. Вось i Ася смяецца праз сон. Смяецца i адчувае, што нехта цалуе яе, хто — нсвядома, але гэта ўсё роўна, — напэўна ж, нехта вельмі добры. А потым чуваць i песня. I Ася прачынаецца…

— Ты спяваеш? — ціха пытаецца яна.

I партызану хочацца расказачь малой пра сваю небывалую радасць, гаварыць ёй, што ў нашай непераможнай краіне так многа добрых людзей, расказачь ёй пра ўсё… Ды ён чамусьці не знаходзінь адпаведных слоў. Ён толькі мацней прыціскае свой скарб да сябе i ціха-ціха гаворьщь:

— Зараз, зараз, майн тохтэрл [11] Мая дачушка (яўр.) , прыедзем дахаты…

А потым зноў пачынае спявачь тую самую песню — пра залаты вясняны дзень. Цяпер яна гучьщь, як калыханка.