Янка Брыль - Ад сяўбы да жніва

Моднае было i жаданне магнатаў — хоць так вось, хоць трохі па-фараонаўску застацца пасля смерці.

З падзямелля па крутых усходках мы падняліся ў касцёл. Старадаўні. Багаты. Пабудаваны італьянцам, распісаны польскай, ужо забытай славутасцю. (Ксёндз i мрозвішча ўспомніць не змог.) I, як усюды, ні слона пра спрытныя рукі ды горкія плечы мясцовага нявольніка-ўмельца.

Касцёл быў пусты, зябкая пустэча ахвотна паўтарала нашы скупыя словы i шорганне ног.

Ад вядомых ужо скульптур i фрэсак, ад надпісаў на фамільных табліцах мяне яшчэ раз пацягнула да некрыклівага партрэта на сцяне, недалёка ад выхаду.

Малады Уладзіслаў Сыракомля.

…Невялікі, але старадаўні Нясвіж хоча мець свой музей. Адным з найбольш цікавых экспанатаў будзе ў ім, по-мойму, рэдкая кніга — Сыракомлевы «Вандроўкі». Мне ix далі пачытаць. У светлым, утульным пакойчыку на замкавым вале «Вандроўкі» чыталіся здорава. Уздзеянне, абаяльнасць зямляцтва. Тут, у Нясвіжы, паэт спачатку не змог закончыць сярэднюю адукадыю, a гіотым, ужо ў замку — можа, у адным з такіх шматлікіх пакояў i пакойчыкаў, міма якіх я штодзень хаджу, — ён працаваў малым чыноўнічкам у кіраўніцтве радзівілаўскімі маёнткамі. У княжацкай бібліятэцы i архіве (усё гэта векавое багацце зжэрла вайна) бедны юнак-недавучка абагачаўся культурай, тут ён пачаў сваю сціплую, шчырую песню «вясковага лірніка».

Таму i вісіць у касцёле ягоны партрэт.

Ну што ж, сярод кардін, якія ўпрыгожвалі раскошныя замкавыя залы (назвы самі гавораць: «гетманская», «мармуровая», «каралеўская», «залатая»), вісеў i партрэт мясцовага кмётка, мужычка, з недалёкай вёскі Чучавічы, які пражыў сто сорак гадоў.

Перад партрэтам Сыракомлі я спыніўся не ўпершыню.

Ен зноў нагадаў мне яшчэ адзін партрэт у касцёле, куды бяднейшым, вясковым, — партрэт мілага вусача, падзвіжніка нашага літаратурнага адраджэння Багушэвіча. Есць нешта вельмі блізкае ў ix, хаця адзін аддаўся роднай справе поўнасцю, a другі, Сыракомля, толькі любіў бяздольнага беларускага рабацягу, толькі часамі ад мовы ягоных паноў пераходзіў да мовы «мужыцкай», з натуральнай свабодай пішучы па-народнаму:

Невялікае поле было ў паэта для вандровак. Ад наднёманскага фальварка Залучча, які ён марна арандаваў, не сто, не пяцьдзесят, нават не дваццаць вёрст на паўднёвы захад — мястэчка Мір, раней цыганская, пасля толькі старцоўская сталіца. Мястэчка i замак з буслянкамі на зруйнаваных войнамі вежах. Ад карчмы да карчмы — вёрст пяток, перагон, памяркоўны нават для нецярплівага нешахода. ГІясчаны гасцінец паўзе сабе ў бярозах з хлебнага Міра на поўдзень, у Нясвіж. Ужо не мястэчка, а гарадок. I зноў жа замак. Магутны ён не баявою сдавай, а магнацкай раскошай. Адтуль дарога ідзе на ўсход, цераз віцінныя Стоўбцы, першую прыстань у вярхоўі Немана, цераз сасоннік, пясчанае поле, зноў сасоннік — у яшчэ адно старадаўняе мястэчка, Койданава, дзе быў калісьці разгромлены паплечнік Батыя хан Койдан. Адгэтуль — зноў у Залучча.

Замкнуўшыся, кола вандроўкі не дасягае двухсот кіламетраў.

I гаворкі найбольш пра адно — пра Нясвіж, пра князёў.

У дробнага арандатара i набожнага каталіка, праз яго захапленне шляхецтвам, больш знізу ўгару, чым па сваёй шарачковай гарызанталі — праз захапленне, якое нам цяпер i нуднае, i смешнае, сям-там прарываецца несмяротная чалавечнасць.

Вось як ён піша пра ўсемагутных тады Радзівілаў:

«Большая палавіна Літвы, Валыні, Русі i амаль усё Палессе складалі тут даніну за сваё збожжа, за свае лясы, за рыбу, што ў вадзе, за пчол, што ў паветры, i хто ведае — можа, за само паветра. Цяжкая праца хлебаробаў, замененая ў золата, напаўняла тутэйшыя скарбніцы каштоўнасцямі, тутэйшыя скляпы выдатнымі напіткамі, свет здзіўленнем, а „сенатарскую“ i „пасольскую“ залы гонарам i гразою».

Або пра сялян:

«Дастаткова быць чалавекам i хрысціянінам, каб бачыць, колькі мы вінаваты мужыкам: сэрца — як братам, удзячнасці — як карміцелям».

Праўда, долю беднага брата паэт спадзяваўся палепшыць панскай ласкай.

Але ж праўда таксама i тое, што ён шчыра хацеў, каб абяздоленым палепшала. Ён жыў i працаваў для гэтага.

…Калі пра такое напішаш — яно здаецца наіўным, знарокавым, ганным прыёмам, калі ж яно здараецца ў жыцці — заўсёды хочацца весела ўскрыкнуць: раскажы, напішы — не павераць, што так i было!

Гэта — пра дзіўныя супадзенні.

У адзін з тых нясвіжскіх дзён, калі я з найбольшай у маім жыцці ўвагай думаў пра свет Сыракомлі, радыё падарыла мне песню. Вярнуўшыся з гарадка, я — от сабе, перад тым як сесці за працу, — уключыў рэпрадуктар. I палілося задушэўнае, раздольнае: