Дзяўчаты наперабой жартуюць, смяюцца.
Мне чуваць, як ззаду нас туга скрыпаюць поўныя, цяжка нагружаныя фуры.
- Хто там? Адкуль яны? - пытаю я.
- Ды гэта ж нашы мужчыны звозяць жыта. Вось неяк запазнiлiся сёння... - I, памаўчаўшы, дадала: - У гэтым годзе ў нас надзвычайны ўраджай! Небывалы нават! Не ўпраўляемся звозiць. Вось i познiмся, не хочацца сухое пакiдаць на заўтра!
Дзяўчаты нас пакiнулi. I ўжо здалёку-здалёку чуваць былi iхнiя зычныя маладыя галасы.
Напаверх майго ўяўлення мiжвольна ўсплываў малюнак вялiкай рознiцы, якая так яскрава выпуклялася тут, амаль што на адных загонах: тут не паспяваюць звозiць жыта, а ў майго бацькi скупая дзесяцiна жыта, i тая з вымачкай, з недародам...
Не цешыць нiва мужыцкага вока!.. Дый адкуль будзе тая ўцеха: нiбы на пляшывай галаве валасоў, столькi было на дзесяцiне каласоў-заморкаў.
Усе гэтыя днi, як сыч, сярдзiты ходзiць мой бацька. У хаце часта i без дай прычыны падымаюцца сваркi, лаянка. Ад гэтага мацi мая, троху хваравiтая i старая кабецiна, цiха плача i праклiнае сваю долю.
Мне зусiм ясна i зразумела, ад чаго ўсё гэта, i я тады цi маўчу, цi зусiм выходжу з хаты, каб на двары за што-небудзь зачапiць рукi...
Гэтым часам вялiзныя, што горы, параконныя фуры, цяжка сакочучы на каляiнах, праехалi каля нас. Ад iх так прыемна пахла жытнiм пылам i восеццю. Я з зайздрасцю мужыцкага вока гляджу на гэты абоз золата.
Саня як быццам улавiла мае думкi.
- Наша праца акупiлася з лiшкам... Затое колькi ж мы i папрацавалi! Усе ваколiчныя смяялiся з нас, што мы займаемся глупствам: збiраем попел, закладаем кампостныя кучы, сеем на пяску лубiн. Мы цярплiва пераносiм усё гэта. I сёння сам бачыш рознiцу...
Мы пайшлi вiльготнай ад расы дарогай у камуну.
- У нас дзесяцiна жыта дала сто дзесяць пудоў! Табе дзiўна? Так!.. Так!.. - усхвалявана i з захапленнем казала яна мне. - Сто дзесяць пудоў! Гэта факт. Можа, гэта таму, што на полi ў нас трактар працуе, што мы сеем пратручаным i ачышчаным збожжам, а можа, i таму, што мы, камунары, любiм працаваць. У нас нiхто не згуляе анiводнае хвiлiны... Вельмi ж не хочацца згубiць аўтарытэт, калi на цябе, на тваю працу глядзяць сотнi сялянскiх вачэй...
Я моўчкi яе слухаў i ў думках меркаваў аб тым, што акрамя вялiкай ахвоты да працы трэба яшчэ i аўладаць нейкай такой сiлай, якая прымусiць нашу бедную зямлю радзiць так, як родзiць яна, нязрэзаная высокiмi рубцамi-межамi, на абшарах жыдоўскай камуны.
- Саня!.. - нечакана парушыў я кароткую маўчанку. - Ты мiлая... слаўная дзяўчына... Цябе за тваю працу любiць усё наша ваколiчнае сялянства... Я ў захапленнi ад цябе... Я хачу быць з табою разам... Назаўсёды...
Яна нахiнулася да мяне так, што чорныя стужкi яе валасоў дакранулiся майго гарачага твару.
Ухапiла маю руку i сцiснула.
- Пераходзь да нас... Iдзi, мы прымем!..
- Вось толькi бацька! - знячэўку вырвалася ў мяне думка.
Бацька мой з самага пачатку закладкi камуны скрыгаў на яе зубамi. Ведаў я, што ў хаце нашай будуць буры.
1929 г.