Масей Седнев - Раман Корзюк (на белорусском языке)

- Вы ня маеце права мяне дапытваць.

Два маладзейшыя мiлiцыянэры пераглянулiся мiж сабой i моўчкi пераступiлi з нагi на нагу. Гаспадыня, бы сэкундант на дуэлi, стаяла ў баку, гледзячы больш на мiлiцыянэраў, чымся на Валю каля дзьвярэй.

- Ваша прозьвiшча? - папытаўся мiлiцыянэр у Камоцкай.

- Я арыштаваная?

- Пакажэце ваш пашпарт.

- Я атрымала яго ў мiлiцыi, i вы добра ведаеце, як ён выглядае.

Старэйшы з мiлiцыянэраў кiўнуў маладзейшым, i тыя хутка апынулiся за плячыма ў Валi, папрасiўшы яе прайсьцi далей ад парогу.

- Вы ведаеце гэтую асобу? - зьвярнуўся старэйшы да гаспадынi.

- Яна часта заходзiцца да майго кватаранта.

- Рамана Корзюка?

- Гэта вы ўжо ведаеце.

- Гэта значыць, студэнтка, тая самая аб якой вы гаварылi?

- Няго-ж якая!

- Калi трэба, я буду гаварыць сама за сябе. Прашу вас, калi ласка, ня турбавацца, - ня зусiм валодаючы сабой, адным дыхам прагаварыла Валя Камоцкая да гаспадынi i, ня саступаючы з мейсца, уставiла на яе свой узрок, калючы i злосны. Старэйшы з мiлiцыянэраў бачыў, як павернутая да яго шчака ў Валi налiвалася чырвоным колерам гневу.

- Якое вы маеце права забараняць ёй гаварыць, хоць-бы й пра вас, хоць-бы й няпрыемнае для вас? Мы пытаемся ў яе пра што хочам i як хочам... Значыцца з усяго вiдаць - вы добра ведаеце Рамана Корзюка? А вы ведаеце, што гэта вось гэта? - старэйшы з мiлiцыянэраў паказаў на сакваяж у руках свайго памагатага, што стаяў ззаду ў Валi. - Вы хочаце, каб мы адчынiлi яго й паказалi вам, што ў iм, га?

Валя й не спрабавала азiрнуцца назад, толькi адчула сваёю сьпiною страх, як-бы за ёю ляжала нейкая бомба, гатовая вiда-вiда выбухнуць.

- Я нiчога не хочу ведаць, мяне гэта не дачыцца.

- Не, гэта датычыцца й вас. Мы паглядзiм, наколькi ў вас хопiць запалу баранiцца.

- Мне ня трэба баранiцца. Я ня ведаю, што вы хочаце ад мяне, нарэшце? Я прыйшла сюды зусiм прыватна. Можа ня ў час.

- Вы зусiм нам не перашкодзiлi. Мы спадзяёмся, вы дапаможаце нам. Вы нам патрэбныя, i мы вам вельмi ўдячныя, што вы якраз прыйшлi сюды цяпер.

Старэйшы з мiлiцыянэраў - гэта можна было пачуць па ягоным голасе i як-бы iранiчнай iнтанацыi - бачыў сябе пераможцам, i ад усьведамленьня гэтага, рабiўся яшчэ больш красамоўным. Ён i не спадзяваўся, што гэтая справа гэтак выгадна абернецца для яго - ён можна ўжо сказаць, ускрыў яе, маючы перад сабой такую цiкавую дэталь, як гэтая дзяўчына, што прыйшла сюды сама i стаiць во цяпер перад iм. Ён давядзе гэтую справу да канца, высьветлiць у ёй усё невядомае i ўзьнiмiць яе да ступенi дзяржаўнага значэньня. Бязумоўна, важная дэталь у гэтым - Раман Корзюк. Дык ён-жа таксама бадай у ягоных руках. Застаецца яшчэ толькi адно невядомае, але й яно, бясспрэчна, знойдзецца па дзьвюх першых дэталях, ужо вядомых яму. Трэйцяя дэталь будзе вышэйшым пунктам ягонай дзейнасьцi i завяршэньнем усяе справы. Адно толькi мала цешыла яго гэта тая акалiчнасьць, што гаспадыня сама прыйшла да iх i паведамiла аб усiм. Д'ябла яе прынёс - ён сам-бы выкрыў гэта ўсё без яе. Але й тут у яго ёсьць адна зачэпка - можа й сама гаспадыня ўцягнута ў гэтую справу i толькi дурыць галаву, што яна знайшла гэтыя рэчы пад сталом, замятаючы пакой Рамана Корзюка. На самай справе, хто мог-бы пакiнуць такiя цацкi пад сталом? Гэта ўсё выглядае куды глыбей, чымся здаецца на першы пагляд.

- Вы, я думаю, не адмовiцеся, - падыйшоў блiжэй да Валi Камоцкай старэйшы мiлiцыянэр, - паехаць разам з намi й даць фармальнае паказаньне ў справе знойдзеных рэчаў на квартэры вашага знаёмага Рамана Корзюка?

- Я нiкуды не паеду, я пайду туды, адкуль i прыйшла. Вы ня маеце нiякай падставы затрымваць мяне.

- Не нэрвуйцеся - у нас ёсьць падстава... Зрэшты, чаго вам баяцца, калi вы нiчога ня ведаеце? Так i скажаце, што ня ведаеце, i ўсё. Але, натуральна, вы можа самi хацелi-б ведаць, чаму нам патрэбна вашае супрацоўнiцтва ў гэтым выпадку? Мы дапушчаем нават, што вы нi ў чым невiнаваты, i ў гэтым сэньсе нам зразумела вашае абурэньне. У тым вунь сакваяжы, - мiлiцыянэр зноў паказаў на свайго памагатага, - хаваецца нешта большае, чымся зброя i грошы.

Валя ўпяршыню за гэты час павярнулася назад i зiрнула на сакваяж, але як на рэч, якая ня выклiкае ў яе нiякага ўражаньня. Тое, што сказаў ёй мiлiцыянэр, як-бы нiкалiва ня зьдзiвiла яе, i яна толькi пытальна ўзьняла вочы на гаспадыню, быццам просячы яе сказаць, скуль гэта яна ўсё ўзяла. Але гаспадыня заставалася стаяць моўчкi з выглядам, што яна ўсю вiну за гэта ўжо звалiла з сябе i ўсклала на каго iншага. "Пытайся цяпер у iх, або ў таго, з кiм знаешся. Я сваё зрабiла, а ты выкручвайся цяпер, як можаш".