Рычард Бах - Чайка па імені Джонатан Лівінгстан

Абрысы цела Джонатана закалываліся, само яно зрабілася прамяністае, зіхатлівае, празрыстае.

— І не дазваляй ім распускаць пра мяне бязглуздыя плёткі або рабіць з мяне бога. Дамовіліся, Флетч? Я — чайка. І я люблю лятаць, магчыма...

— ДЖОНАТАН!

— Небарака Флетч! Не вер сваім вачам. Усё, што яны бачаць, мае межы. Глядзі розумам, разбярыся ў тым, што ўжо ведаеш, і ты зразумееш, як трэба лятаць.

Зіхаценне знікла. Джонатан-Чайка растаў у паветры.

Мінуў нейкі час, перш чым Флетчар прымусіў сябе ўзняцца ў неба, дзе ён сустрэў групу зялёных навічкоў, якія згаралі ад нецярплівасці, каб хутчэй атрымаць свой першы ўрок.

— Найперш, — змрачнавата пачаў ён, — вы павінны зразумець, што чайка — гэта ўвасабленне ідэі бязмежнай волі, увасабленне вобраза Вялікай Чайкі, а ўсё ваша цела, ад кончыка аднаго крыла да кончыка другога, ёсць не што іншае, як ваша думка.

Маладыя чайкі пазіралі на яго, як на дзівака, з лёгкай насмешкай: «Аднак, дружа, твае тлумачэнні не вельмі падобны на правілы, як рабіць мёртвую пятлю».

Флетчар уздыхнуў і пачаў зноў.

— Гм, так... ну добра, — сказаў ён і прыдзірліва паглядзеў на іх. — Пачнём з Гарызантальнага Палёту.

І тут раптам ён зразумеў, што яго сябар і сапраўды ані не больш незвычайны, чым ён сам, Флетчар.

«Мяжы няма, Джонатан? — падумаў ён. — Ну што ж, значыцца, недалёка той час, калі я з'яўлюся з паветра на тваім беразе і пакажу сёе-тое ў сэнсе палётаў!»

І хоць Флетчар стараўся здавацца сваім вучням суровым, на хвілінку ён убачыў іх такіх, якія яны былі на самай справе; і яны не тое што спадабаліся яму — ён палюбіў іх. «Мяжы няма, Джонатан?» — падумаў ён і ўсміхнуўся. Яго шлях да пазнання пачаўся ўжо.