Рычард Бах: Чайка па імені Джонатан Лівінгстан

Ён распасцёр крылы і павярнуўся тварам супроць ветру.

— Але ты, Джон, — сказаў ён, — адразу даведаўся так многа, што табе не спатрэбілася праходзіць праз тысячу жыццяў, каб дасягнуць гэтага жыцця.

Праз хвіліну яны зноў трэніраваліся ў паветры. Шматвітковыя бочкі ў шыхце даваліся цяжка: у становішчы дагары нагамі Джонатану трэба было думаць «наадварот», у процілеглы бок паварочваць крылы, каб іх рух супадаў з рухам крылаў свайго настаўніка.

— Паспрабуем яшчэ раз, — зноў і зноў гаварыў Саліван. — Паспрабуем яшчэ раз. — І нарэшце: — Добра.

І яны пачалі адпрацоўваць знешнія петлі.

Аднойчы ўвечары свабодныя ад начных палётаў чайкі сабраліся разам і ў задуменні стаялі на пяску. Джонатан сабраў усю сваю мужнасць і падышоў да Старэйшыны, які, як казалі, неўзабаве павінен быў пакінуць гэты свет.

— Чыанг, — з хваляваннем загаварыў ён.

Стары лагодна паглядзеў на яго.

— Што, сын мой?

З гадамі Старэйшына не аслабеў, а, наадварот, стаў яшчэ дужэйшы. Ён мог выперадзіць у палёце любую чайку з Чарады і навучыўся такому, да чаго астатнія толькі спакваля набліжаліся.

— Чыанг, гэты свет — гэта ж яшчэ не неба?

Месяц асвятліў усмешку Старэйшыны.

— Ты зноў вучышся, Джонатан-Чайка, — сказаў ён.

— Ну але. А што будзе пасля? Куды мы ідзём? І ці ёсць наогул такое месца — неба?

— Не, Джонатан, такога месца няма. Неба — гэта не месца і не час. Неба — гэта адчуванне дасканаласці. — Ён памаўчаў з хвілінку. — Ты ж умееш хутка лятаць, праўда?

— Хуткасць... яна дае мне шчасце і асалоду, — сказаў Джонатан. Ён і засаромеўся і ў той жа час ганарыўся тым, што Старэйшына прыкмеціў яго.

— Ты дакранешся да неба, Джонатан, у той момант, калі дасягнеш дасканалай хуткасці. Гэта не азначае ляцець з хуткасцю тысяча міляў у гадзіну, або мільён міляў, або ляцець з хуткасцю святла. Бо любая лічба — гэта мяжа, а ў дасканаласці няма межаў. Лятаць з дасканалай хуткасцю — гэта апынуцца вунь там.

І тут жа Чыанг знік і з'явіўся каля самай вады на адлегласці пяцідзесяці футаў, адбылося гэта за долю імгнення. Пасля ён зноў знік і з'явіўся побач з Джонатанам усё за тую самую тысячную долю секунды.

— Гэта толькі жарт, — сказаў ён.

Джонатан стаяў агаломшаны. Пра неба ён і пытацца забыўся.

— Як гэта ў цябе выходзіць? І што ты адчуваеш? Як далёка можна вось гэтак трапіць?

— Куды хочаш і ў які хочаш час, — адказаў Старэйшына. — Я пабываў ва ўсіх пунктах прасторы і часу, якія толькі задумваў. — Ён паглядзеў на мора. — І вось што дзіўна: чайкі, якія пагарджаюць дасканаласцю дзеля далёкіх палётаў, нікуды не ляцяць і лятаюць павольна. А тыя, хто дзеля дасканаласці забывае пра далёкія падарожжы, могуць як згледзець вокам апынуцца дзе хочуць. Запомні, Джонатан, неба — гэта не нейкае пэўнае месца або час, бо ні месца, ні час не маюць значэння. Неба — гэта...

— Ты можаш навучыць мяне гэтак лятаць? — Ад прадчування, што ён авалодае яшчэ чымсьці нязведаным, Джонатан ажно дрыжаў.

— Вядома, калі ты хочаш навучыцца.

— Хачу. Калі мы пачнём?

— Можам адразу ж цяпер, калі ў цябе ёсць жаданне.

— Я хачу навучыцца гэтак лятаць, — сказаў Джонатан, і ў вачах яго з'явіўся дзіўны бляск. — Скажы, што я павінен рабіць.

Чыанг загаварыў павольна, пільна ўглядаючыся ў свайго малодшага сябра:

— Каб ляцець з хуткасцю думкі ў любое месца, трэба перш за ўсё ўсвядоміць, што ты ўжо туды прыляцеў...

Паводле слоў Чыанга выходзіла, што ўсё заключалася ў наступным: Джонатан павінен перастаць бачыць сябе замкнутым у пэўным целе, якое мае размах крылаў сорак два дзюймы і абмежавана хуткаснымі магчымасцямі, якія можна накрэсліць на схеме. Сутнасць у тым, каб усвядоміць: яго сапраўднае «я», дасканалае, як бясконцы лік, жыве адначасова ў любым пункце прасторы і ў любы момант часу, жыве ўсюды і заўсёды.

Джонатан трэніраваўся нястомна і неўтаймоўна, дзень пры дні, ад усходу сонца да поўначы. Але, нягледзячы на ўсе намаганні, яму і на валасок не ўдавалася зрушыцца з месца.

— Забудзь пра тое, у што верыш! — раз-пораз паўтараў Чыанг. — Табе не патрэбна была вера, каб лятаць, трэба было зразумець, як лятаць. Так і тут. Давай паспрабуем яшчэ раз...

І вось аднойчы, калі Джонатан, у глыбокім задуменні заплюшчыўшы вочы, стаяў на беразе, яго нібы працялі гэтыя словы Чыанга.

«Ну вядома ж, так яно і ёсць! Я сапраўды дасканалая Чайка, і ў мяне няма ніякіх межаў!» Ён адчуваў, як яго перапаўняе радасць.

— Добра, — сказаў Чыанг, і голас яго гучаў урачыста.

Джонатан расплюшчыў вочы. Разам са Старэйшынам ён стаяў на нейкім зусім незнаёмым беразе: да самай вады падступалі дрэвы, над галавой свяцілі два жоўтыя сонцы.