Charles Dickens - La postlasitaj paperoj de la Klubo Pikvika

“Hoj!” kriis la oficiroj de la venanta vico.

“Foriru!” kriis la oficiroj de la senmova vico.

“Kien ni foriru?” kriĉis la maltrankvilaj pikvikanoj.

“Hoj… hoj… hoj!” estis la sola respondo.

Sekvis momento de ekstrema perpleksiĝo, peza terbato de botoj, violenta kunfrapiĝo, sufokita rido; la ses regimentoj foris je duonmilo da jardoj, kaj la botplandoj de sinjoro Pikviko estis levitaj en la aeron.

Sinjoro Snodgraso kaj sinjoro Vinklo estis farintaj devigan transkapiĝon tre vigle, kiam la unua objekto, kiu vidiĝis al la okuloj de la dua, kiu sidis sur la tero ŝtopante per flava viŝtuko la vivofluon, kiu eliĝis el lia nazo, estis lia ŝatata estro iom malproksima postkuranta la propran ĉapelon, kiu ludeme kapriolis for en perspektivo.

Malmultaj estas la momentoj dum la homa ekzisto, kiam oni spertas tiom da ridinda aflikto, aŭ renkontas tiom malmulte da bonvolema kompato, kiom dum ĉasado de la propra ĉapelo. Granda kvanto da trankvilo kaj aparta prudento necesas por rekapti la ĉapelon. La homo ne devas tro hasti por ne preterpasi ĝin; li ne devas impeti al la mala ekstremo por ne tute perdi ĝin. La plej bona metodo estas: samrapidi kiel la ĉasaĵo, esti singarda kaj malriskema, bone atenti la okazon, iom post iom antaŭiri ĝin, tiam fari rapidan plonĝon, kapti ĝin je la supro kaj firme surkapigi ĝin — la tutan tempon ridetante, kvazaŭ tion vi taksus amuzaĵo tia, kia ĉiu alia.

Blovis freŝa milda vento, kaj la ĉapelo de sinjoro Pikviko ruliĝis petole antaŭ li. La vento spirblovis, kaj sinjoro Pikviko spirblovis, kaj la ĉapelo ruliĝis tiel gaje kiel viva foceno en forta tajdo; kaj ĝi eble ruliĝus plu, tute ekster la kaptivon de sinjoro Pikviko, se ĝia kuro ne estus bonsorte haltigita, ĝuste kiam tiu sinjoro estis rezignonta ĝin al ĝia fato.

Sinjoro Pikviko, ni diras, estis tute elĉerpita kaj rezignonta pri la ĉaso, kiam la ĉapelo bloviĝis iom forte kontraŭ radon de ĉaro, kiu estis vicigita kun seso da aliaj veturiloj sur la loko, al kiu direktiĝis liaj paŝoj. Sinjoro Pikviko, konstatante sian avantaĝon, ĵetis sin bruske antaŭen, kaptis sian propraĵon, surkapigis ĝin, kaj paŭzis por enspiri. Li staris dum apenaŭ duona minuto, kiam li aŭdis sian nomon entuziasme prononcitan de voĉo, kiun li tuj rekonis kiel la voĉon de sinjoro Tupmano, kaj rigardante supren li ekvidis ion, kio plenigis lin je miro kaj plezuro.

En aperta kaleŝo, kies ĉevaloj estis eltimonigitaj por pli konvenigi ĝin al la multhoma loko, staris dika maljuna sinjoro en blua surtuto kun brilaj butonoj, fustena pantalono kaj altbotoj, du junulinoj en skarpoj kaj plumaroj, juna sinjoro verŝajne enamiĝinta al unu el la junulinoj en skarpoj kaj plumaroj, sinjorino dube aĝa, probable onklino de tiuj lastaj, kaj sinjoro Tupmano, tiom senĝena kaj indiferenta, kvazaŭ li estus ilia familiano ekde la unuaj momentoj de sia infaneco. Malantaŭ la kaleŝo estis alligita korbego vastdimensia — unu el tiuj korbegoj, kiuj ĉiam vekas en kontempla menso ligatecon al malvarma kokidaĵo, langaĵo kaj boteloj da vino — kaj sur la koĉera benko sidis knabo grasa kaj ruĝvizaĝa en stato dormema, kiun neniu konjektema observanto povus eĉ momenton rigardi sen rekono, ke temas pri la oficiala disdononto de la enhavo de la menciita korbego, kiam alvenos la ĝusta horo por ties konsumado.

Sinjoro Pikviko jam direktis rapidan rigardon al tiuj interesaj aferoj, kiam lin denove alparolis lia fidela kunulo.

“Pikviko… Pikviko!” diris sinjoro Tupmano: “venu supren. Rapidu”.

“Venu, sinjoro. Mi petas, venu supren”, diris la dika sinjoro. “Joĉjo!.. Damnatu tiu knabo, li ekdormis denove… Joĉjo, subenigu la ŝtupetaron”.

La grasa knabo ruliĝis malrapide de sur la sidbenko, subenigis la ŝtupetaron kaj tenis malfermita la kaleŝan pordeton invite. Sinjoro Snodgraso kaj sinjoro Vinklo tiumomente alvenis.

“Spaco estas por vi ĉiuj, sinjoroj”, diris la dikulo. “Du interne kaj unu ekstere. Joĉjo, liberigu spacon sur la benko por unu el la sinjoroj. Nu, sinjoro, ek!” Kaj la dika sinjoro etendis sian brakon kaj trenis unue sinjoron Pikviko kaj poste sinjoron Snodgraso en la kaleŝon fortostreĉe. Sinjoro Vinklo grimpis al la benko, la grasa knabo anserpaŝe atingis la saman sidlokon kaj tuj profunde endormiĝis.

“Nu, sinjoroj”, diris la dikulo, “mi tre ĝojas revidi vin. Mi konas vin tre bone, sinjoroj, kvankam eble vi ne memoras min. Mi pasigis kelkajn vesperojn en via klubo pasintvintre… Renkontis mian amikon sinjoron Tupmano ĉi tie hodiaŭ matene kaj tre ĝoje revidis lin. Nu, sinjoro, kiel vi fartas? Vi aspektas eksterordinare bonsana, vere”.

Sinjoro Pikviko agnoskis la komplimenton kaj varme manpremis kun la dika sinjoro en altbotoj.

“Nu, kiel vi fartas, sinjoro?” diris la dika sinjoro, alparolante sinjoron Snodgraso kun patreca scivolo. “Ĉarme, ĉu? Nu, tre bone… tre bone. Kaj kiel vi, sinjoro (al sinjoro Vinklo)? Nu, mi tre ĝojas aŭdi, ke vi fartas bone, tre ĝojas, nepre. Miaj filinoj, sinjoroj: jen miaj knabinoj; kaj jen estas mia fratino, fraŭlino Raĥaela Vardlo. Ŝi estas senedza, vere, kaj tamen ŝi ne estas seneca… Ĉu, sinjoro, ĉu?” Kaj la dika sinjoro enigis sian kubuton inter la ripojn de sinjoro Pikviko kaj ridis tre kore.

“Fi, frato!” diris fraŭlino Vardlo kun rifuza rideto.

“Vere, ja vere”, diris la dika sinjoro, “neniu povas malkonsenti tion. Sinjoro, mi petas pardonon, jen estas mia amiko sinjoro Trundlo. Kaj nun vi jam konas unu alian, ni estus komfortaj kaj feliĉaj kaj vidu, kio okazas: jen mia opinio”.

Do la dikulo surmetis siajn okulvitrojn, kaj sinjoro Pikviko eligis sian lornon, kaj ĉiuj stariĝis en la kaleŝo kaj rigardis trans la ŝultron de iu alia al la evoluado de la armeanoj.

Evoluado miriga tio estis: unu vico pafis super la kapojn de alia vico kaj poste forkuris; kaj poste la alia vico siavice pafis super la kapojn de ankoraŭ alia vico kaj mem forkuris; poste la soldatoj formis kvadratojn kun oficiroj en la centro; kaj poste subeniris en la fosaĵon unuflanke per eskaloj, kaj aliflanke ascendis ĝin samrimede; kaj poste faligis barikadojn da korboj, kondutante laŭ maniero kiel eble plej brava. Poste okazis tia ramado de la enhavo de pafilegoj sur la kanonejo per iloj similaj al grandegaj ŝvabriloj, tia preparado antaŭ ol ili estis pafigitaj, kaj tia terura bruego, kiam ili pafis, ke en la aero resonis kriĉoj de la damoj. Tiom timigitaj estis la junaj fraŭlinoj Vardlo, ke sinjoro Trundlo estis efektive devigita brakteni unu el ili en la kaleŝo, dum sinjoro Snodgraso apogis la alian, kaj la fratino de sinjoro Vardlo suferis tian teruran staton de nervoza timo, ke sinjoro Tupmano trovis nepre necesa brakumi ŝian talion por entute malfaligi ŝin. Ĉiu ekscitiĝis, escepte de la grasa knabo, kiu dormis tiom senperturbe, kvazaŭ la blekego de kanonoj estus lia kutima lulkanto.

“Joĉjo, Joĉjo!” diris la dikulo, kiam la citadelo estis konkerita, kaj la sieĝintoj kaj sieĝitoj sidiĝis por tagmanĝi. “Damnatu tiu knabo, li denove endormiĝis. Bonvolu pinĉi lin, sinjoro… la kruron, mi petas, nenio alia vekas lin… dankon. Malligu la korbegon, Joĉjo”.

La grasa knabo, kiu estis sukcese vigligita per premado de parto el lia kruro inter montrofingro kaj dikfingro de sinjoro Vinklo, denove forruliĝis de la benko kaj komencis malpaki la korbegon, pli rapide ol oni atendus laŭ lia antaŭa agado.

“Nun ni devos sidi kunpremite”, diris la dikulo.

Post multaj ŝercoj pri premiĝo al la sinjorinaj manikoj, kaj granda kvanto de ruĝiĝo pro spritaj proponoj, ke la damoj sidu sur la sinoj de la sinjoroj, la tuta societo estis stivita en la kaleŝo, kaj la dikulo komencis disdoni en la kaleŝon la aĵojn el la manoj de la grasa knabo, kiu tiucele suprengrimpis malantaŭe.