Michael Ondaatje: Angielski pacjent

Pamięci

Skipa i Mary Dickinsonów

Dla Quintina i Griffina

A także dla Louise Dennys, z podziękowaniami

Jestem pewien, że większość z państwa pamięta tragiczne okoliczności śmierci Geoffreya Cliftona w Gilf Kebir, gdzie później zaginęła też jego żona, Katharine Clifton; wszystko to działo się w roku 1939, w czasie wyprawy mającej na celu odnalezienie Zerzury.

Nie mógłbym rozpocząć dzisiejszego zebrania nie wspominając z żalem tych tragicznych zdarzeń. Dzisiejszego wieczoru wysłuchamy wykładu…

Podnosi się znad grządki w zapuszczonym ogrodzie — postanowiła go stopniowo uporządkować — i spogląda przed siebie w przestrzeń. Wyczuwa zbliżającą się zmianę pogody. Wiatr ma inny dotyk, niesie z sobą jakieś inne odgłosy i mocny zapach cyprysów. Odwraca się i rusza w stronę domu, przeskakując niski murek ogrodowy; czuje na odsłoniętych ramionach pierwsze krople deszczu. Przebiega przez krużganek i wpada do wnętrza.

Nie zatrzymując się w kuchni, wchodzi po pogrążonych w ciemności schodach i szybkim krokiem przemierza długi korytarz. U jego końca światło pada na podłogę przez otwarte drzwi.

Wchodzi do pokoju, który też jest ogrodem — tyle że utworzonym z drzew i altan namalowanych na ścianach i suficie. Na łóżku leży mężczyzna: wystawia ciało na chłodne powiewy przeciągu. Wolno odwraca głowę ku wchodzącej.

Co cztery dni przemywa to sczerniałe ciało, poczynając od stóp. Nawilża myjkę i wyżyma ją przesuwając nad rannym, zrasza go wyciekającą wodą ostrożnie, wsłuchując się w pomrukiwania mężczyzny, wypatrując jego uśmiechu. Oparzeliny powyżej goleni wyglądają najgorzej. Są czerwieńsze od purpury. Prześwieca przez nie kość.

Opiekuje się nim już od miesięcy i dobrze zna jego ciało: penisa uśpionego niczym konik morski, wąskie, kościste biodra. Biodra Ukrzyżowanego, myśli. Jej święty męczennik Mężczyzna leży na wznak, płasko, bez poduszki i patrzy w górę na freski pokrywające sufit: splątane gałęzie, liście, i wyżej jeszcze, na błękitne niebo.

Ostrożnie przemywa rivanolem te miejsca na piersiach, gdzie poparzenia są mniejsze, gdzie może go dotykać. Lubi to wklęśnięcie skóry pod ostatnim żebrem, jej nagły uskok. Unosząc go pod łopatki, delikatnie chłodzi mu oddechem kark, on coś cicho mruczy.

— Co? — pyta wytrącona ze swego skupienia.

Zwraca ku niej swą sczerniałą twarz z szarymi oczyma. Ona sięga ręką do kieszeni. Zdziera zębami skórę ze śliwki, wyjmuje pestkę i wkłada mu owoc do ust.

On znów coś szepcze, wciągając młodą pielęgniarkę, całą w niego zasłuchaną, tam, gdzie przebywa myślami, w tę studnię pamięci, którą będzie drążył uporczywie przez wszystkie miesiące, jakie poprzedzą jego śmierć.

Opowieści, jakie mężczyzna snuje spokojnym głosem, krążą w przestrzeni pokoju jak kołujące jastrzębie. Budzi się w swej klatce, otoczony zewsząd plątaniną kwiatów, konarami potężnych drzew. Przypominają mu się dawne pikniki, kobieta, która całowała jego ciało, teraz tak popalone, że przypomina kolorem oberżynę.

Całe tygodnie przebywałem na pustyni, mówi, zapominając nawet popatrzeć na księżyc, tak jak mężowi zdarza się nieraz i przez kilka dni nie spojrzeć na twarz żony. I nie jest to grzech zaniedbania, po prostu co innego go zaprząta.

Wbija wzrok w twarz młodej kobiety. Kiedy ona odwraca głowę, jego wzrok wędruje za jej spojrzeniem. Ona pochyla się nad nim. Jak doszło do tego wypadku?

Jest późne popołudnie. On skubie brzeg prześcieradła, muska je wierzchem dłoni.

Spadłem w płonącym samolocie na pustynię. Znaleźli mnie dogorywającego, zrobili nosze z jakichś drągów i powlekli ze sobą. To było gdzieś w okolicach Morza Piaskowego, przekraczaliśmy od czasu do czasu łożyska wyschłych rzek. Nomadzi, wiesz, Beduini. Samolot zarył się w piach, który przytłumił ogień. Zobaczyli, jak nagi wygrzebuję się z wraku. Skórzana pilotka tliła mi się na głowie. Przywiązali mnie do noszy, czy raczej toboganu, pięty obijały mi się o ziemię, kiedy mnie za sobą wlekli. Przemierzyliśmy w ten sposób kawał pustyni.

Beduini znali się na ogniu. Sporo wiedzieli o samolotach, które spadały z nieba począwszy od 1939 roku. Z metalowych części rozbitych maszyn robili sobie różne narzędzia. W tym czasie wojna toczyła się w powietrzu. Potrafili rozpoznawać urywany warkot uszkodzonych samolotów, umieli znaleźć ich wraki. Najmniejsza nawet część pulpitu sterowniczego miała dla nich wartość klejnotu. Byłem dla nich zapewne pierwszym człowiekiem, jaki wydostał się z płonącej maszyny żywy, choć żarzyła się na nim pilotka. Nic o mnie nie wiedzieli. Ja nic nie wiedziałem o ich plemieniu.

A kim jesteś?

Nie wiem. Ale nie przestawaj mnie o to pytać.

Mówiłeś, że jesteś Anglikiem.

Wieczorami nigdy nie jest na tyle zmęczony, by mógł zasnąć. Ona czyta mu różne książki, które znajduje w bibliotece na parterze. Odblask świecy pada na kartki, oświetla twarz czytającej na głos pielęgniarki, czasem też drzewa i pejzaże przedstawione na ściennych malowidłach. Mężczyzna wsłuchuje się w jej głos, spijając słowa jak wodę.

Kiedy wieczór jest zimny, ostrożnie wślizguje się do łóżka i układa obok niego. Uważa aby go nie dotknąć, nie sprawić mu bólu, nie może nawet oprzeć na nim ciężaru swej drobnej dłoni.

Czasem on nie zasypia aż do drugiej nad ranem, wpatrując się w ciemność.

Zapach oazy wyczuwał, jeszcze zanim mógł ją dostrzec. Wilgoć w powietrzu. Odgłosy życia. Poszum palm, brzęk wędzideł. Podzwanianie napełnionych wodą wiader wyciąganych z głębi studni.

Nasycali oliwą szmaty ze starych, miękkich turbanów i okładali go nimi. Zostawał namaszczony.

Stale wyczuwał przy sobie obecność jakiegoś milczącego mężczyzny, zapach jego oddechu, gdy ten pochylał się nad nim każdego wieczoru, odwijał szmaty i uważnie przypatrywał się poparzonej skórze.

Kiedy go tak obnażano, stawał się na powrót tamtym człowiekiem, który nagi wydostawał się z płonącego samolotu. Rozciągali nad nim płachty z szarego filcu. Podziwiał mądrość ludu, który go odnalazł. Skąd, z jakiej krainy pochodzą tak miękkie daktyle, które ów mężczyzna przeżuwał i wkładał mu do ust? Póki przebywał z tymi ludźmi, nie musiał też sobie przypominać, skąd do nich przybył. Dla nich był wrogiem strąconym z nieba.

Później, już w szpitalu w Pizie, zwidywało mu się każdej nocy, że widzi obok siebie twarz człowieka, który przeżuwa daktyle i rozmiękczone wkłada mu do ust.

Tamte noce nie miały barw. Mijały bez słów, bez pieśni. Beduini milkli, kiedy się budził. Spoczywał na swych noszach niczym na ołtarzu, wyobrażając sobie w swej próżności, że otaczają go setki ludzi, a przecież mogło być tylko tych dwóch, którzy go uratowali zrywając mu z głowy żarzącą się pilotkę. Tych dwóch, których rozpoznawał po smaku śliny, kiedy przełykał przeżute daktyle, albo po odgłosie biegnących stóp.

Usiadła i zabrała się do czytania; blask świecy padał na książkę. Od czasu do czasu rzucała okiem na dół, w głąb hallu pałacu zamienionego w szpital polowy, w którym przebywała wraz z innymi pielęgniarkami, póki nie przeniesiono ich kolejno w inne miejsca, w ślad za przesuwającą się na północ wojną, niemal już zakończoną.

Weszła w taki okres życia, w którym w książkach upatruje się jedynej drogi wyjścia na świat ze swej samotnej celi. Książki stały się więc połową jej świata. Siadywała przy nocnym stoliku i pochylona wczytywała się w historię hinduskiego chłopca, który uczył się rozpoznawać różne klejnoty i przedmioty ułożone na tacce, odsyłany do kolejnych nauczycieli — tych, co uczyli go dialektu, tych, co ćwiczyli w nim sztukę zapamiętywania, tych, co mu pokazywali, jak uniknąć hipnozy.