Michael Ondaatje - Angielski pacjent

Nachyla się i podnosi z ziemi kawałek metalu, zastygając w tej pozycji, z opuszczonymi rękoma, ciężko oddychając. Bierze głęboki wdech i zdmuchuje świecę.

Stoi teraz w ciemnościach. Swąd zgaszonej świecy.

Wyprostowuje się i półskokiem odwraca, a potem rusza w drogę powrotną, w głąb ciemnego hallu, skokami jeszcze szybszymi niż poprzednio, wciąż opadając na prostokąty, o których wie, że muszą być tam, gdzie były; jej tenisówki odrywają się od podłogi i padają na nią — echo roznosi dźwięki po całym zrujnowanym włoskim pałacu, i dalej jeszcze, ku wąwozowi zalanemu poświatą księżyca.

Niekiedy nocą ranny mężczyzna słyszy jakieś ciche szmery dobiegające z wnętrza budynku. Natęża słuch, skupiając na nich całą uwagę, ale ciągle nie potrafi ani określić charakteru tych odgłosów, ani ustalić, skąd się biorą.

Otwiera notatnik leżący na stoliku przy jego łóżku. Jest to książka, wyniesiona z ognia, egzemplarz Dziejów Herodota, w który jej pacjent wklejał wyrwane strony innych książek, na którym notował na marginesie swe własne uwagi — tak, że wniknęły w tekst autora.

Zaczyna odczytywać jego drobne, niezgrabne pismo.

Jest taki rodzaj trąby powietrznej w południowym Maroku, aajej, przed którym fellachowie bronią się nożami. Jest też africo, który niekiedy docierał aż do Rzymu. Jest alm, jesienny wiatr dmący z Jugosławii. Jest arfi, zwany też aref albo ri fi, który zachowuje ten sam palący żar mimo różnych nazw. Są to wiatry stałe, mówi się o nich zawsze w czasie teraźniejszym.

Są także wiatry inne, uderzające znienacka, które ciągle zmieniają kierunek i potrafią obrócić jeźdźca wraz z koniem jak wskazówkę wokół tarczy zegara. Taki bist roz szaleje w Afganistanie przez 170 dni i całe wioski obraca w perzynę. Gorący, suchy ghibli dmie uparcie z Tunisu wprawiając ludzi w stan rozdrażnienia. Haboob — burza piaskowa z Sudanu niesie wysoką na kilometr jasnożółtą ścianę, za którą idzie deszcz. Harmattan dociera aż do Atlantyku i zdaje się w nim tonąć, imbat jest bryzą morską z Afryki Północnej. Niektóre wichry wzbijają się wprost w niebo. Nocne burze piaskowe, które przynoszą chłody. Khamsin, burza piaskowa trwająca w Egipcie nieprzerwanie od marca do maja; jej nazwa pocho-dzi od arabskiego wyrazu oznaczającego „pięćdziesiąt”, ponieważ khamsin nie ustaje przez pięćdziesiąt dni — dziewiąta plaga egipska. Datoo z Gibraltaru niesie z sobą różne wonie.

Jest wreszcie tajemniczy wiatr pustynny, którego nazwy zakazał używać pewien król, po tym jak wiatr ów pochłonął jego syna. I nafhat — podmuch z Arabii. Jest mezzar-ifoullou-sen — gwałtowny i zimny wicher południowo-zachodni, zwany przez Berberów „ten, który wyrywa ptakom pióra”. Jest także beshabar, mroczny i suchy północno-wschodni wiatr dmący z Kaukazu, „czarny” wicher. A wreszcie samiel z Turcji, „wiatr trujący”, który często wykorzystywano w czasie wojen. Są też inne „trujące wiatry”, takie jak simoom z Afryki Północnej i solano, który niesie wraz z piaskiem płatki kwia-tów i powoduje zawroty głowy.

I inne jeszcze, osobliwe wiatry. Rozlewające się po ziemi jak powódź. Zdzierające z przedmiotów barwy, zrywające przewody telefoniczne, miotające kamieniami, toczące pozwalane głowy posągów. Harmattan przemierza Saharę niosąc z sobą czerwony pył, palący jak ogień, drobny jak mąka, wciskający się do wnętrza luf i zamków karabinowych. Marynarze nazywają ten czerwony wiatr „morzem ciemności”. Czerwone drobiny piasku z Sahary docierały aż do Kornwalii i hrabstwa Devon, zabarwiając padające tam gwałtowne deszcze tak intensywnie, że brano je za broczącą z nieba krew. „O krwawych deszczach donoszono z Portugalii i Hiszpanii w roku 1901”.

Miliony ton piasku unoszą się w powietrzu od zawsze, tak jak od zawsze miliony metrów sześciennych powietrza zawarte są w glebie, a przebywa w niej znacznie więcej żywego mięsa (dżdżownic, robaków, podziemnych żyjątek) niż na powierzchni ziemi. Herodot opowiada o zatracie armii pochłoniętych przez simoom, których nigdy już nikt nie zobaczył. Pewne plemię „tak rozwścieczył ten diabelski wicher, że wydało mu wojnę i wystąpiło przeciw niemu w pełnym ordynku bojowym, po to tylko, by dać mu się całkowicie pochłonąć”.

Burze piaskowe występują w trzech postaciach. Jako wir. Jako słup. Jako płachta. W pierwszym przypadku niknie horyzont. W drugim otaczają cię „tańczące czarty”. W trzecim nakrywa cię płachta „koloru miedzi. Wydaje się, że cała przyroda stanęła w płomieniach”.

Odrywa wzrok od książki i widzi, że Anglik się jej przypatruje. Odzywa się do niej w ciemnościach.

Beduini mieli powody, żeby mnie utrzymać przy życiu. Byłem im potrzebny, rozumiesz. Ktoś ich zapewnił, że dowiodłem sporej zręczności, kiedy samolot spadał na pustynię, że umiem rozpoznawać nie opatrzone nazwami miasta na podstawie szkiców sytuacyjnych. Nosiłem w sobie zawsze mnóstwo informacji. Jestem kimś takim, kto pozostawiony sam sobie w obcym mieszkaniu podchodzi do półki z książkami, wyjmuje jakiś tom i zagłębia się w nim. Bo jesteśmy przecież przesyceni historią. Znam się na mapach dna morskiego, mapach geofizycznych, wyrysowanych na skórze mapach ukazujących szlaki krucjat.

Wiedziałem więc, gdzie się znajduję, zanim spadłem, wiedziałem, że w dawnych wiekach przemierzał te przestrzenie Aleksander Wielki, w tym samym co i ja celu i z tą samą pasją. Znałem obyczaje nomadów owładniętych namiętnością do jedwabiu. Zachłannie strzegących źródeł wody. Jedno z plemion zmieniło zabarwienie całego dna doliny, pokrywając je czernią, by zwiększyć konwekcję, a tym samym prawdopodobieństwo opadów, i wznosiło wysokie konstrukcje, by chwytać od spodu wędrujące chmury. Inne znów plemiona unosiły w stronę nadchodzącego wiatru rozczapierzone dłonie. Wierzyły, że jeśli zastosują ten sposób we właściwym momencie, zdołają skierować burzę w inne rejony pustyni, obrócić ją przeciw innym, mniej kochanym przez bogów plemionom. Ludy te odchodziły w przeszłość, stawały się historią, piasek przysypywał ich ostatnie tchnienie.

Na pustyni łatwo zatracić zdolność różnicowania przestrzeni. Kiedy spadałem z nieba na te żółte rzeczne łożyska, jodyną myślą, jaka mną owładnęła, było to, że muszę sobie zbudować tratwę. Muszę zbudować tratwę.

I tam, na tym suchym piasku, odczuwałem, że znalazłem się wśród ludzi związanych swym życiem z wodą.

Widziałem w Tassili malowidła ścienne pochodzące z okresu, kiedy ludy saharyjskie łowiły z trzcinowych tratw koniki morskie. W Wadi Sura oglądałem jaskinie, których ściany pokryte były malowidłami przedstawiającymi pływaków. W pobliżu musiało się kiedyś znajdować jezioro. Mógłbym im na ścianie wyrysować jego kontury. Mógłbym ich zaprowadzić nad jego brzeg, ten sprzed sześciu tysięcy lat.

Zapytaj marynarza, jak wyglądał najstarszy żagiel, a opisze ci żagiel trapezoidalny, rozpięty na maszcie trzcinowej tratwy, takiej, jakie widzimy na malowidłach skalnych w Nubii. Predynastycznej. Ciągle odnajduje się na pustyni harpuny, Zamieszkiwali ją ludzie oswojeni z wodą. Nawet dzisiejsze karawany przypominają swym ruchem rzekę. A dziś woda jest tu czymś obcym. Jest wygnańcem, sprowadzanym na powrót w bańkach i flaszkach, jest duchem nawiedzającym twe dłonie i twe usta.

Kiedy trafiłem między nich, niepewny, gdzie się znajduję, jedyną rzeczą, jakiej mi było trzeba, była nazwa jakiegoś niewielkiego łańcucha wzgórz, jakiś lokalny obyczaj, jakieś szczątki prehistorycznego zwierzęcia — a mapa świata powróciłaby w mej pamięci na swoje miejsce.