Эдгар Аллан По - Маска Чырвонае Сьмерці

Ва ўсходнім, блакітным пакоі стаяў князь Проспэро, калі прамовіў гэтыя словы. Гучна й выразна прагрымелі яны па ўсіх сямёх пакоях, бо князь быў чалавек адважны й дужы, і музыка была сунялася на ўзмах ягонае рукі. У блакітным пакоі стаяў князь, а побач зь ім колькі зьбялелых падданых. Спачатку, як ён сказаў гэта, сёй-той з гэтай малой грамады нерашуча кінуўся да нязванага госьця, які тады быў паблізу, а цяпер нясьпешна й самавіта падыйшоў да таго, хто прамовіў суворыя словы. Але зь нейкага невыказнага страху, навеянага гэтым вар’яцкім убраньнем, не знайшлося нікога, хто б наважыўся яго схапіць; так што, не сустрэўшы перашкодаў, ён прайшоў за мэтар ад князевай асобы; а калі ўвесь збор, нібы згаварыўшыся, адхінуўся зь сярэдзіны заляў да сьценаў, ён прайшоў, не спыняючыся, тым самым урачыстым і мерным крокам, уласьцівым яму ад самага пачатку, праз блакітны пакой у барвовы — праз барвовы ў зялёны — празь зялёны ў памаранчовы — праз гэты ў белы — адтуль у лілёвы, перш чым была ўчыненая рашучая спроба яго спыніць. То ж бо тады князь Проспэро, шалеючы ад гневу й сораму за сваё хвіліннае баязьліўства, кінуўся пасьпешна праз шэсьць пакояў, тым часам ніхто не пайшоў за ім з прычыны бязьмежнага страху, які агарнуў усё навокал. Ён выхапіў з похваў корд і ў імклівым парыве нагнаў госьця, калі той, дасягнуўшы дальняе сьцяны аксамітнага пакою, раптоўна павярнуўся й глянуў у вочы свайму перасьледніку. Пачуўся пранізьлівы крык — і бліскучы корд упаў на чорны дыван, а праз імгненьне на ім распасьцерся ў сьмяротным сьне князь Проспэро. I тады, сабраўшы рэшту адчайнае сьмеласьці, збой гулякаў рынуў у чорную залю, і, схапіўшы злавесную постаць, якая стаяла штыўна й нерухома ў ценю змрочнага гадзіньніка, яны замерлі ў невымоўным жаху, пабачыўшы, што пад магільным убраньнем і сьмяротнаю маскай, якія былі сарваныя з гвалтоўнай лютасьцю, не хавалася нічога.

I тады быў заўважаны прыход Чырвонае Сьмерці. Яна прыйшла як злодзей уночы. I падалі адзін за адным бяседнікі ў акропленых крывёю пакоях сваёй раскошы, і кожны зь іх паміраў у безнадзейным падзеньні. I жыцьцё гадзіньніка згасла разам з жыцьцём апошняга распусьніка. I памерлі агні ў жарніцах. I Цемра, Упад і Чырвоная Сьмерць бязьмежна запанавалі над усім.