Aleksandro Grin - La vojo nenien

— Jes. Damne! Mi ĵuras, Laŭra, kiam mi akaparos la simieton, vi ludos per oro, kiel per sablo!

— E... E... — konsternite prononcis Weiss. — Kiom mi scias, via fianĉino tre amas vin.

— Ĉu amas? Sed ĉu vi scias, kio estas amo? Kraĉado en pordan fendon.

Neniu respondis al li. Laŭra, paliĝinte, forturnis sin. Eĉ Snogden kuntiris la brovojn, frotante la tempion. Barket ektimis. Ekstarinte de la tablo, li deziris forkonduki la filinon, sed ŝi elŝiris el lia mano sian manon kaj ekploris.

— Kiel fia tio estas! — kriis ŝi, stamfinte. — Ho, tio estas tre malbona!

Furiozigita de la malmilda konduto de la mastro, de la propra impertinenteco kaj de la morne antaŭdiranta kverelon rigardo de Laŭra, tiel klare karakterizita per la oraj promesoj de la diboĉanta ĝentlemano, Van-Konet tute forgesis la decon.

— Estas via feliĉo, ke vi ne estas viro! — kriis li al la ploranta junulino. — Kiam la edzo faros al vi batbluaĵojn, kiel tio konvenas en lia metio, vi kantos alie.

Elirinte el post la verŝotablo, Davenant aliris al Van-Konet.

— La celo estas atingita, — diris li per tono de decida raporto. — Vi morte ofendis la junulinon kaj min.

Pluvego, kiu ektorentus de sur la plafono, ne tiel mirigus la atestantojn de tiu sceno kaj Van-Konet-on mem, kiel la vortoj de Davenant. Barket tiris lian manikon.

— Vi pereos! — flustris li. — Silentu, silentu!

Snogden rekonsciiĝis la unua.

— Ĉu vi estas ofendita ? — kriis li, ĵetante sin al Tirrey. — Vi... kiel vi nomiĝas?.. Do ankaŭ vi estas fianĉo?

— Ĉion por Petronia, — balbutis moke Weiss.

— Mi ne scias, kial silentis Barket, — respondis Davenant, ne atentante la furiozon de Snogden kaj parolante al Van-Konet, — sed ĉar la patro silentis, anstataŭ li diris mi. Ofendo al la amo estas ofendo al mi.

— Ha! Jen predikanto de romantikaj ideoj! Similas kasuaron antaŭ preĝolibro!

— Lasu, Snogden, — malvarme ordonis Van-Konet, ekstarante kaj alirante al Davenant. — Karega cirka Nimrodo! Se vi senprokraste, tujege, ne petos de mi pardonon tiel funde, kiel hundo petas panpecon, mi sciigos vin pri mia humoro per sono de vangofrapo.

— Vi estas kanajlo! — laŭte diris Davenant. Van-Konet batis lin, sed Davenant sukcesis ŝirmi sin, tuj respondinte al la kontraŭulo per tia vangofrapo, ke tiu fermis la okulojn kaj preskaŭ falis. Weiss ĵetiĝis inter ilin.

En la ĉambro estiĝis silento, kiel tio okazas pro konscio de nekorektebla malfeliĉo.

— Jen kio, — diris al Weiss Muldwey, — mi eksidos en la aŭton. Akompanu min.

Ili eliris.

Snogden aliris al Van-Konet. Apud la forlasita tablo staris tri homoj: Davenant, Snogden kaj Van-Konet. Barket, haste kolektinte siajn aĵojn, kondukis Marta-n en la korton kaj ĵetiĝis jungi la ĉevalon.

Davenant aŭdis interparolon, bonege komprenante ties ofendan sencon.

— Ĉu kun tavernisto? — diris Van-Konet.

— Jes, — respondis tiu. — Tia estas la stato.

— Tro granda honoro. Sed ne en tio estas la afero. Vi scias, en kio.

— Kiel vi deziras. Tiuokaze mia rolo estos poste.

— Dankon, vi estas amiko. He, bruto, — turniĝis Van-Konet al Davenant, — ni rigardas al ci, kiel al rabia besto. Duelo ne estos.

— Se vi rifuzos duelon, — nehaste klarigis Davenant, — mi zorgos, ke via fianĉino sciu, sur kiu via vango pli bone kreskos haroj.

Tiuj reciprokaj ofendoj ne povis jam kaŭzi novan atakon kaj de unu, kaj de la alia flanko.

— Ĉu vi scias, al kiu vi parolas tiajn bonegajn aferojn? — demandis Snogden.

— Al Georgo Van-Konet mi parolas ilin.

— Jes. Kaj ankaŭ al mi. Mi estas Raulo Snogden.

— Du ĉiam aŭdas pli bone, ol unu.

— Kion ni faru? — diris Van-Konet. — Vi vidas, — tiu homo estas freneza. Jen kio: vin oni informos, koncede, vi estos honorigita per duelo.

— La loko troviĝos, — respondis Davenant. — Mi atendas tujan decidon.

— Tio estas neebla, — deklaris Snogden. — Estu kontenta pri tio, kio estas promesita al vi.

— Bone. Mi atendos kaj, se via kolero malvarmiĝos, mi uzos rimedojn, ke ĝi ree ekardu.

Estiĝis silento.

— Kanajlo!.. Ni iru, — turnis sin Van-Konet al Snogden, malrapide malsuprenirante laŭ la ŝtupoj, dum Snogden estis elprenanta monon por pagi. Ĵetinte du orajn monerojn sur la forlasitan tablon, li ekkuris al la aŭtomobilo. Eksidinte, la kompanio malaperis en polvo de la varmega mateno.

Enpensiĝinte, Davenant staris ĉe la fenestro, mallevinte la kapon kaj kontrolante sian agon, sed ne vidis en ĝi ion superfluan. Ĝi estis devigita, tiu ago.

Ĉagrenita Marta baldaŭ post tiam transdonis sian dankon per la patro, kiu jam intencis forveturi. Li estis ŝokita, maltrankvila kaj petadis Davenant-on trovi manieron pacigi la teruran aferon.

Davenant silente elaŭskultis lin kaj, adiaŭinte la gastojn, revenis al sia taga laboro.

Dum la plej granda parto de la vojo Van-Konet silentis, malamante siajn kunulojn pro tio, ke ili estis atestantoj de lia malhonoro, sed la racio devigis lin cedi al la postuloj de la stato.

— Mi deziras eviti la diskonigon, — diris Van-Konet al Laŭra Muldwey. — Promesu diri nenion al iu ajn.

Laŭra sciis, ke Van-Konet rekompencos ŝin pro la silento. Kaj se ne rekompencos, — ŝiaj ludkartoj estis fortaj kaj ŝi povis fari sendanĝeran ludon je granda monsumo. Tiu neatendita sukceso tiel vigligis Muldwey-on, ke ŝi komencis pense danki la sorton.

— Min fidu, Georgo, — ironie kore flustris al li Laŭra. — Mi nur timas, ke tiu homo vin murdos. Ĉu ne estas pli racie fini la aferon pace? Se li pardonpetos?

— Malfrue kaj neeble, — Van-Konet enpensiĝis. — Jes, malfrue. Snogden deklaris de mia nomo la konsenton pri duelo.

— Kion do fari?

— Mi ne scias. Mi sciigos vin.

— Pro Dio, Georgo!

— Bone. Sed la risko estas neevitebla.

Van-Konet ordonis al la ŝoforo halti ĉe apudurba taverno kaj, kapsigninte al Snogden, ke tiu iru kun li, adiaŭis al Weiss, kiun li same petis silenti pri la prema okazintaĵo.

— Kara Georgo, — respondis Weiss, — por mi, mi konfesu, ŝajnas stranga via maltrankvilo pro tiaj bagateloj, kiujn indus jam tie, sur la loko, korekti per furioza batado. Sed mi silentos, ĉar vi tiel deziras.

— La afero estas multe pli komplika, ol al vi ŝajnas, — kontraŭis Van-Konet. — La karaktero kaj opinioj de mia fianĉino decidas, bedaŭrinde, ĉion. Mi devas edziĝi al ŝi.

Weiss forveturis kun Laŭra, kaj Van-Konet kaj Snogden eniris en la tavernon kaj okupis apartan ĉambron.

Snogden, ne havante kapitalon, posedis misteran kapablon bone vestiĝi, vivi en multekosta apartamento kaj subteni amikajn rilatojn kun fraŭla nobelaro. Cirkulis onidiro, ke li estas kartotrompisto kaj ĉantaĝisto, sed, neniam firmigata per faktoj aŭ almenaŭ per malrektaj pruvoj, tiu onidiro estis pli utila por li, ol malutila, pro la eco de la homa konscio admiri honeston, se oni ĝin atakas, kaj nekapteblon, se ĝi estas talenta.

Divenante, kion deziras de li Van-Konet, kiu baldaŭ devis veturi al Consuelo Juárez, Snogden kompleze metis la horloĝon sur la tablon, kaj poste ordonis alporti likvorojn kaj kafon.

— Snogden, mi pereis! — ekkriis Van-Konet, kiam la servisto foriris. — La vangofrapo estas algluita firme, kaj se ne hodiaŭ, do morgaŭ pri tio oni ekscios en la urbo. Tiam Consuelo Juárez, kun karaktera por ŝia nacio teatra abnegacio, atendos mian morton pro kuglo de tiu Gravelot, poste ŝi ploros ĝissate kaj iĝos monaĥino aŭ venenos sin.

— Ĉu vi bone ŝin konas?

— Mi ŝin sufiĉe bone konas. Tio estas miksaĵo de melaso kaj eksploda gelateno.