Boleslav Prus - La faraono

Iliaj raportoj estis tede unuonaj. La ĉefpastroj kaj kelke da nomarĥoj sin enfermis en la templo de Ptah. La armeo estas plena de kuraĝo, la popolo ekscitita. Ĉiuj benas la faraonon kaj atendas la ordonon al la atako.

Kiam je la 9-a horo kvara kuriero ripetis la samajn vortojn, la faraono sulkigis la brovojn.

—Kion ili atendas? — demandis la sinjoro. — Ili ataku senprokraste.

La kuriero respondis, ke ne kolektiĝis ankoraŭ la ĉefa bando, kiu devas ataki la templon kaj rompi la kupran pordegon.

Ĉi tiu klarigo ne plaĉis al la sinjoro. Li skuis la kapon kaj sendis oficiron, por plirapidigi la atakon.

—Kion signifas ĉi tiu prokrasto? — demandis li. — Mi pensis, ke miaj regimentoj vekos min per la sciigo, ke la templo estas prenita … En similaj okazoj la rapideco de la agado estas ĉefa kondiĉo de la sukceso.

La oficiro forveturis, sed apud la templo de Ptah nenio ŝanĝiĝis. La popolo atendis ion, la ĉefa bando ne venis ankoraŭ.

Oni povis supozi, ke iu alia volo malfruigas la plenumon de la ordonoj.

Je la deka horo matene al la somerdomo de la faraono venis la portilo de reĝino Nikotris. La respektinda sinjorino preskaŭ superforte penetris en la ĉambron de la filo kaj kun ploro falis al liaj piedoj.

—Kion vi postulas, patrino? — diris Ramzes, apenaŭ kaŝante la malpaciencon. — Ĉu vi forgesis, ke en tendaro ne estas loko por la virinoj?…

—Hodiaŭ mi ne moviĝos de ĉi tie, mi ne forlasos vin eĉ dum unu momento!… — ekkriis ŝi. — Estas vere, ke vi estas la filo de Izido kaj ke ŝi ĉirkaŭas vin per sia protekto … Sed malgraŭ tio mi mortus de maltrankvilo …

—Kio minacas min? — demandis la faraono, levante la ŝultrojn.

—La pastro, kiu observas la stelojn — daŭrigis la reĝino kun ploro — diris al unu el la servistinoj, ke se hodiaŭ … se la hodiaŭa la tago pasos feliĉe por vi, vi vivos kaj regos cent jarojn …

—Ah, ah! … kie estas tiu konanto de mia sorto?

—Li forkuris Memfison … — respondis la reĝino.

La faraono ekmeditis, poste li diris ridante:

—Kiel Libianoj apud Sodaj Lagoj îetis sur nin ŝtonojn, tiel hodiaŭ la pastraro sendas al ni minacojn … Estu trankvila, patrino! La babilado estas malpli danĝera, ol la sagoj kaj ŝtonoj.

De Memfiso venis nova kuriero, ke ĉio iras bone, sed ke la ĉefa bando ne estas ankoraŭ preta.

Sur la bela vizaĝo de la faraono aperis signoj de kolero. Dezirante trankviligi la monarĥon, Tutmozis diris:

—La popolaĉo ne estas armeo. Ĝi ne scias kolektiĝi al destinita horo irante ĝi treniĝas kiel koto kaj ne obeas la komandon. Se al la regimentoj oni estus ordoninta okupi la templojn, ili jam estus tie …

—Kion vi diras, Tutmozis? — ekkriis la reĝino. — Ĉu oni iam aŭdis, ke la egipta armeo …

—Vi forgesis — interrompis la faraono — ke laŭ miaj ordonoj, la regimentoj ne devas ataki, sed defendi la templojn kontraŭ la atako de la popolaĉo …

—Kaj tial malfruas nia agado — respondis malpacience Tutmozis.

—Jen la reĝaj konsilantoj! — eksplodis la reĝino. — La sinjoro agas prudente, stariĝante kiel defendanto de la dioj, kaj vi, anstataŭ kvietigi lin, instigas al la supertorto …

La sango leviĝis al la kapo de Tutmozis. Feliĉe, elvokis lin el la ĉambro adjutanto, sciigante, ke ĉe la pordego oni haltigis maljunulon, kiu volas paroli kun lia sankteco.

—Ĉe ni hodiaŭ — murmuretis la adjutanto — ĉiu sin puŝas al la sinjoro, kvazaŭ la faraono estus gastejmastro …

Tutmozis pensis, ke tamen en la tempo de Ramzes XII neniu kuraĝus tiel paroli pri la monarĥo … Sed li ŝajnigis, ke li ne atentas.

La maljunulo, kiun haltigis la gardistoj, estis la fenicia princo Hiram. Li portis kovritan de polvo soldatan mantelon, estis laca kaj kolera.

Tutmozis ordonis enlasi lin, kaj kiam ambaŭ troviĝis en la ĝardeno, li diris:

—Mi pensas, ke via nobleco sin banos kaj sanĝos la vestojn, antaŭ ol mi ricevos por vi aŭdiencon de lia sankteco?

La grizaj brovoj de Hiram stariĝis, liaj okuloj fariĝis ankoraŭ pli sangaj.

—Post tio, kion mi vidis — respondis li akre — mi povas eĉ ne postuli aŭdiencon …

—Vi ja havas la leterojn de la ĉefpastroj al Asirio …

—Por kio vi bezonas la leterojn, se vi repaciĝis kun la pastroj—

—Kion babilas via nobleco!… — eksplodis Tutmozis.

—Mi scias, kion mi parolas!… — diris Hiram. — Dekojn da miloj da talentoj vi eltiris de Fenicio, por liberigi, vi diris, Egipton de la pastra povo, kaj rekompence hodiaŭ vi rabas nin kaj mortigas … Rigardu, kio okazas de la maro ĝis la unua katarakto: ĉie via popolaĉo persekutas Fenicianojn, kiel hundojn, ĉar tio estas la ordono de la pastroj …

—Vi freneziĝis, Feniciano!… En ĉi tiu momento nia popolo prenas la templon de Ptah en Memfiso …

Hiram eksvingis la manon.

—Ili ne prenos ĝin! — respondis li. — Vi trompas min aŭ vi mem estas trompitaj … Vi devis antaŭ ĉio preni Labirinton kaj ĝian trezorejon, kaj ne pli frue ol la 23-an de Paofi … Dume hodiaŭ vi malŝparas la fortojn apud la templo de Ptah, kaj Labirinto estas perdita … Kio okazas ĉi tie?… Kie estas la prudento? — daŭrigis la ekscitita Feniciano!. — Por kio la atakoj kontraŭ malplenaj konstruaîoj?… Ĉu vi atakas ilin, por ke oni pligrandigu la gardistaron de Labirinto!

—Ni prenos ankaŭ Labirinton! — interrompis Tutmozis.

—Nenion vi prenos, nenion!… Labirinton povis okupi nur unu homo, al kiu malhelpos viaj hodiaŭaj aventuroj en Memfiso.

Tutmozis haltis en la aleo.

—Kion vi aludas? — mallonge demandis li Hiramon.

—La malordon, kiu regas ĉe vi … Vi ne estas plu registaro, sed amaso da oficiroj kaj altranguloj, kiun la pastroj pelas, kien ili volas kaj kiam ili volas … De tri tagoj en la tuta Malsupra Egipto regas tia ĥaoso, ke la popolaĉo batas nin, Fenicianojn, viajn solajn amikojn … Kaj kial?… Ĉar la povo elglitis el viaj manoj kaj jam kaptis ĝin la pastroj …

—Vi parolas tiel, ĉar vi ne konas la situacion — respondis Tutmozis. — Vere estas, ke la pastroj implikas niajn aferojn kaj atakas Fenicianojn. Sed la povo estas en la manoj de la faraono, la ĝenerala fluo de la okazoj fariĝas laŭ liaj ordonoj …

—Ankaŭ la hodiaŭa atako kontraŭ la templo de Ptah? — demandis Hiram.

—Jes. Mi mem ĉeestis privatan kunvenon, dum kiu la faraono ordonis okupi la templojn hodiaŭ, anstataŭ la 23-an …

—Do — interrompis Hiram — mi anoncas al vi, ĉefo de la gvardio, ke vi estas perditaj … Ĉar mi scias tute certe, ke la hodiaŭa atako estis decidita en la kunveno de la ĉefpastroj kaj nomarĥoj, la 13-an de Paofi en la templo de Ptah.

—Por kio ili decidus la atakon kontraŭ si mem? — demandis Tutmozis per moka tono.

—Sendube tion iel postulas iliaj aferoj. Kaj ke ili kondukas siajn aferojn pli bone ol vi, pri tio mi jam konvinkiĝis.

La interparoladon interrompis adjutanto, alvokanta Tutmozison al lia sankteco.

—Aŭskultu ankoraŭ!… — diris Hiram. — Viaj soldatoj arestis sur la vojo Pentueron, kiu havas ion gravan por diri al la faraono.

Tutmozis sin kaptis je la kapo kaj tuj sendis oficirojn, por ke ili trovu Pentueron. Poste li kuris al la faraono, kaj post momento revenis, kaj ordonis al la Feniciano sekvi lin.

Kiam Hiram eniris en la reĝan ĉambron, li trovis tie la reĝinon, grandan trezoriston, grandan skribiston kaj kelke da generaloj. Ramzes XIII, incitita, rapide pasis en la salono.

—Jen estas la malfeliĉo de la faraono kaj Egipto! —ekkriis la reĝino, montrante la Fenicianon.

—Respektinda sinjorino — respondis la nekonfuzita Hiram kun saluto — la tempo montros, kiu estas fidela kaj kiu malbona servisto de lia sankteco …