Анатоль Бутэвіч - Раскіданае гняздо крывіцкай славы

Жыхары горада – мяшчане, а таксама шляхта Вялікага княства Літоўскага ў ХІV – ХV стагоддзях нароўні выконвалі вайсковую службу: “конно, збройно и оружно”. Гэта была нялёгкая справа, яна вымагала вялікіх затрат. Справіцца з ёй маглі толькі заможныя людзі. Таму на беларускіх землях у розны час і ў розных рэгіёнах у склад мяшчан уваходзілі розныя катэгорыі гарадскіх жыхароў.

У Вялікім княстве гэта былі рамеснікі, дробныя гандляры, купецтва і іншыя. У ХV стагоддзі да беларускіх мяшчан адносілі толькі тую частку рамеснікаў, купцоў, дробных гандляроў, якая падпарадкоўвалася магдэбургскаму праву. Сярод тых, хто выконваў вайсковы абавязак, былі конныя мяшчане – нашчадкі баяр, што пераехалі ў горад, але захавалі свае маёнткі, путныя, пасельскія – якія жылі ў маёнтках і сёлах. Гэта былі прывілеяваныя мяшчане і яны вызваляліся ад даніны. Аднак, нягледзячы на сваё далёка не беднае жыццё, ніхто не хацеў мець лішнія затраты, кожны ўмеў лічыць грошы і ашчаджаць свае багацці. Таму сярод тых, хто мусіў несці вайсковую службу, было нямала ахвотнікаў выкруціцца. Улада ж настойліва выкрывала гэта, змушала дакладна выконваць свае абавязкі.

Бяднейшыя жыхары Вялікага княства, хто не мог спраўляць службу па ўсіх правілах, бралі ўдзел толькі ў асобных яе відах, напрыклад, у абароне замка ад непрыяцеля. Аднак на ўскраінных землях Княства, дзе замкам надавалася асаблівая роля, да іх абароны далучалі як мяшчан, так і “зямян”. Сярод зямян былі як больш заможныя, так і бяднейшыя. У залежнасці ад гэтага яны па-рознаму выконвалі сваю вайсковую павіннасць. Наогул жа зямяне – гэта частка феадальнага саслоўя ў Вялікім княстве. Яны адносіліся да той катэгорыі насельнікаў, якая абавязана была несці вайсковую службу, а ў час вайны – з канём і рыштункам. І нават пазней, калі вайсковая служба стала прэстыжнай і да яе часта не дапускалі не толькі зямян, але і некаторых гарадскіх жыхароў, абароне замкаў надавалася прыярытэтнае значэнне.

У залежнасці ад свайго багацця месцічы маглі браць удзел разам з ваяводаю ў пагоні за ворагам, але толькі тады, калі мелі каня. Пешыя абаранялі сам замак. Калі ўзнікала небяспека, у замках выстаўлялі назіральную стражу. Яна несла вахту на сценах і вежах, ахоўвала подступы. Але гэта не магло гарантаваць засцярогу ад раптоўнасці і нечаканасці. Дзеля большай бяспекі і надзейнасці выстаўляліся дазорныя атрады ў полі. Яны мусілі паведамляць пра небяспеку, якая пагражала не толькі свайму замку, а і суседнім. Значыць, ужо тады існавала своеасаблівая калектыўная абарона.

Умацаванню абараназдольнасці дзяржавы і магутнасці замкаў асаблівую ўвагу надавалі гаспадары Княства – вялікія князі літоўскія. Як казалася, вялікі князь Гедымін для абароны ад розных ахвотнікаў зваяваць вялікалітоўскія землі вымушаны быў па ўсёй мяжы збудаваць умацаваныя замкі і гарады. Можна ўявіць, колькі грошай, сілы і працы трэба было затраціць, каб дабіцца гэтай мэты. Варта прызнаць, што абарончыя пытанні было значна лягчэй вырашаць тады, калі Вялікае княства цалкам захоўвалася самастойна, – да Крэўскай уніі. Бо гэтай справе на тутэйшых землях першасную ўвагу надаваў непасрэдна сам вялікі князь, як гаспадар дзржавы.

Пасля таго, як у жніўні 1385 годзе ў нашым Крэве, што сёння ў Смаргонскім раёне, была заключана Крэўская унія – персаналная унія вялікага князя літоўскага Ягайлы і Каралеўства Польскага, узніклі і пэўныя цяжкасці з наладжваннем дзейснай абароны гэтых зямель праз сістэму замкаў. Звязана гэта было найперш з тым, што вялікі князь, які стаў адначасова і каралём польскім, мусіў пастаянна знаходзіцца ў польскай сталіцы Кракаве, бо там, у Вавелі, быў галоўны каралеўскі пасад. Ды і жыццё, відаць, там было больш размаітым, чым на тутэйшых землях.

Вялікаму князю проста не хапала часу, каб пастаянна бываць на літоўскіх землях. Ён нават не заўсёды меў магчымасць, а то і жаданне, прыязджаць на вялікалітоўскія сеймы. А без гаспадара нельга было вырашыць самыя важныя пытанні, найперш звязаныя з вайной, з абаронай зямель, з выдзяленнем сродкаў на гэтыя патрэбы. Таму паны-рада (Рада ВКЛ), як вышэйшы орган дзяржаўнай улады ў ВКЛ, мусіла звяртацца да вялікага князя літоўскага з просьбай, каб ён згадзіўся папрысутнічаць на сейме.

Ці не адзінае, бадай, выключэнне – час гаспадарання Вітаўта, які пастаянна жыў у Княстве і без перабольшання ўсе сілы аддаваў свайму гаспадарству, ягонай абароне і захаванню ягонай самастойнасці, бо мнгоія ўладныя людзі ў Каралеўстве польскім намагаліся дабіцца інкарпарацыі – улучэння Вялікага княства Літоўскага ў польскую дзяржаву. Асабліва вызначыўся тут кракаўскі біскуп і сакратар караля польскага Ягайлы Збігнеў Алясніцкі. Дык мо і за гэта сучаснікі назвалі Вітаўта яшчэ пры жыцці Вялікім? Адзіны, дарэчы, выпадак у нашай гісторыі.