Астрыд Ліндгрэн - Лота

— Роза з'ела, — адказала Лота.

Пасля гэтага Джонас не хацеў больш гуляць з Лотай у Чырвоную Шапачку. А Скоцi стамiўся прыкiдвацца, што ён збiраецца з'есцi бабулю. Джонас вiсеў на iм увесь час, а Скоцi вiляў хвастом i нарэшце збег. Ён запоўз пад канапу i час ад часу выглядваў адтуль i гаўкаў. Скоцi заўсёды падабаецца, калi мы прыходзiм да мiсiс Берг.

Потым мы перагледзелi ўсе астатнiя рэчы ў шуфлядках мiсiс Берг. Там быў iгольнiк з чырвонага сацiну, як сэрца, i маленькая карцiна ў залатой раме, дзе быў намаляваны прыгожанькi анёл з доўгiмi валасамi. У яго былi вялiкiя крылы, а апрануты ён быў у белую кашулю. Лоце падабаюцца малюнкi, мне таксама.

— Як жа гэта анёл змог апрануцца ў кашулю? У яго ж крылы. — Хацела ведаць Лота.

— Можа, ззаду ў кашулi ёсць маланка? — спытаў Джонас.

Мiсiс Берг зрабiла для нас вафлi. Калi мы прыходзiм да яе, яна заўсёды частуе нас вафлямi.

— Сёння цёплы веснавы дзень, i вы можаце есцi вафлi з гарачым шакаладам у садзе, — сказала яна.

Мiсiс Берг пайшла ў кухню, а мы засталiся ў гасцiнай. Было горача, i вокны былi адчынены. Джонас i я высунулiся з акна, i Джонас кiнуў мне шарык, што быў у яго кiшэнi. Я кiнула гэты шарык Джонасу. Так мы i кiдалi яго адзiн аднаму, пакуль я не ўпусцiла яго i ён не пакацiўся па лужку. Потым Джонас сказаў, што нам трэба паглядзець, хто з нас можа далей высунуцца з акна. Мы высунулiся так далёка, як маглi, i раптам Джонас вывалiўся. Я вельмi спалохалася. Мiсiс Берг спалохалася таксама. Яна прыбегла, калi Джонас перакулiўся.

— Джонас! — закрычала яна.

Джонас сядзеў з вялiзным гузам на лбе.

— Як гэта здарылася? — спытала мiсiс Берг.

— Мiа-Марыя i я спрачалiся, хто можа далей высунуцца з акна, i я перамог, — адказаў ён.

У той час, калi мы з Джонасам высоўвалiся з акна, Лота знайшла вязанне мiсiс Берг, якое ляжала на канапе. Мiсiс Берг вяжа свiтэры i прадае iх. Дык гэта Лота выцягнула пруткi i распусцiла ўсё вязанне мiсiс Берг. Яна сядзела на канапе, уся абкручаная нiткамi.

— Лота, што ты нарабiла? — закрычала мiсiс Берг.

— Я вяжу сабе свiтэр, — адказала Лота. — I паглядзiце, якая хвалiстая шэрсць.

Мiсiс Берг сказала, што было б лепей, калi б мы пайшлi ў сад i з'елi нашыя вафлi, а потым пайшлi дадому.

Мы сядзелi ў садзе мiсiс Берг, пiлi шакалад i елi вафлi з цукрам. Як жа было цудоўна сядзець на сонцы, есцi вафлi i кармiць вераб'ёў крошкамi!

Вельмi хутка мiсiс Берг зноў сказала, что нам пара iсцi дадому. Джонас i я пералезлi цераз плот, а Лота пралезла скрозь дзiрку. Мы пайшлi ў кухню, каб паглядзець, што было на абед.

— Рыба, — адказала мама.

— А здорава, што мы з'елi так многа вафляў, — прамармытаў Джонас.

— Дык вы былi ў мiсiс Берг? — спытала мама. — Цi рада яна была бачыць вас?

— Вядома, — адказаў Джонас. — Яна была рада два разы: першы раз, калi мы прыйшлi, а другi — калi развiталiся.

Сапраўды, мiсiс Берг — гэта найлепшы чалавек, якога мы ведалi.

Аднойчы тата сказаў:

— У нядзелю мы едзем на пiкнiк!

— Ур-а-а! — закрычалi Джонас i я.

— Ура пiкнiку! — крыкнула Лота.

У нядзелю мама ўстала вельмi рана i зрабiла бутэрброды i аладкi. Яна таксама налiла гарачы шакалад у адзiн з тэрмасаў для нас, каву — у другi для сябе i таты. Лiманад мы таксама збiралiся ўзяць з сабой.

Тата падагнаў машыну да дзвярэй.

— А зараз давайце паглядзiм, як мы зможам уцiснуцца ў гэтую лялечную машыну, — сказаў ён. — Як жа мы зможам знайсцi месца для мамы, Вялiкага Шуму, Маленькага Шуму, Маленькага Арэшка, дваццацi шасцi аладак, ды я яшчэ не ведаю, колькi бутэрбродаў?

— I Бэмсi, — сказала Лота.

Бэмсi — гэта вялiкае, ружовае, зробленае з матэрыi парасё, якога Лота валачэ за сабой усюды. I думае, што гэта мядзведзь, i таму клiча яго Бэмсi-медзведзяня.

"Гэтае парасё заўсёды было парасём!" — настойлiва гаварыў ёй Джонас.

Вось i зараз Лота плача i гаворыць, што гэта медзведзяня.

— Мядзведзi не бываюць ружовыя, — спрачаецца Джонас. — Дарэчы, Лота, ён палярны цi звычайны мядзведзь?

— Гэта мядзведзь, у якога колер такi ж самы, як у парасяцi, — адказвае Лота.

Лота, натуральна, хацела, каб яе ружовы мядзведзь паехаў з намi на пiкнiк. Таму калi мы ўсе ўладкавалiся ў машыне, яна раптам спытала:

— Мама, а цi могуць свiннi мець дзяцей?

— Ты маеш на ўвазе Бэмсi цi сапраўдных свiней? — спытала мама.

Лота адказала, што яна гаворыць пра сапраўдных свiней, а не пра Бэмсi. Тады мама растлумачыла, што сапраўдныя свiннi могуць мець дзяцей.

— Зразумела, не могуць, — сказаў Джонас.

— Але ж ты добра ведаеш, што могуць, — адказала мама.