Графiня Сэгюр - Зачараваная хатка

Ад моцнага ўдару Каток-Вуркаток страшна крыкнуў і стрымгалоў кінуўся да палаца.

Роспачны крык Катка-Вуркатка прымусіў Бландзіну апамятацца; яна была ўжо гатовая паклікаць Катка-Вуркатка назад, адмовіцца ад Ружы і расказаць усё Добрай Козачцы. Але зрабіць гэта яна пасаромелася і, павярнуўшыся, рушыла да паркавай агароджы. Дрыготкай рукой яна адчыніла браму і выйшла ў лес.

Да яе зараз жа падляцеў Папугай.

- Смялей, Бландзіна! - закрычаў ён. - Яшчэ гадзіна, і ты атрымаеш Ружу, а потым зможаш нарэшце ўбачыць свайго дарагога бацьку.

Гэтыя словы зноў надалі Бландзіне рашучасці, якую яна пачала была траціць. І яна смела рушыла па сцяжынцы, якую ёй паказваў Папугай, пералятаючы наперадзе з галінкі на галінку. Лес, які з паркавай альтанкі здаваўся такім прыгожым, усё болей гусцеў і ператвараўся ў непралазную нетру. Вакол раслі калючкі, сцежку перагароджвалі вялізныя камяні. Птушак было ўжо не чуваць, і кветкі кудысьці зніклі. Бландзіна пачала адчуваць незразумелую млосць, але Папугай прыспешваў яе:

- Хутчэй, Бландзіна, хутчэй! Час ідзе! Калі Добрая Козачка заўважыць, што цябе няма ў парку, яна кінецца ў пагоню і скруціць мне шыю, а ты ніколі ўжо не ўбачыш свайго бацькі.

Бландзіна была стомленая, яна задыхалася, рукі ў яе былі падрапаныя, чаравікі падраліся. Яна была гатовая ўжо сказаць, што нікуды болей не пойдзе, калі Папугай закрычаў:

- Ну, вось мы й прыйшлі, Бландзіна! Вунь за тым невысокім плотам і расце твая Ружа.

І сапраўды за павароткай сцяжыны Бландзіна ўбачыла невысокі плот. Папугай падляцеў да яго і адчыніў маленькія дзверцы.

Зямля за плотам была сухая і камяністая, але пасярэдзіне буйнеў цудоўны ружовы куст з найпрыгажэйшаю ў свеце Ружай.

- Бяры яе, Бландзіна, цяпер яна па праву належыць табе, - сказаў Папугай.

Болей не разважаючы, Бландзіна ўзялася за галінку і, хоць у пальцы ёй балюча калолі шыпы, сарвала прыгожую кветку.

Як толькі Ружа апынулася ў яе ў руце, пачуўся нечый гучны смех. Ружа выслізнула ў яе з рук і закрычала:

- Дзякуй табе, Бландзіна, што ты вызваліла мяне ад чараў Добрае Козачкі! Я твой злы дух, і цяпер ты належыш мне!

- Ха-ха-ха! - засмяяўся Папугай. - Дзякуй табе, Бландзіна! Цяпер і я нарэшце магу набыць свой звычайны выгляд - выгляд чарадзея. Угаварыць цябе аказалася зусім не так цяжка, як я ўяўляў. Досыць было толькі трошкі пацешыць тваё самалюбства, як ты адразу зрабілася злая і няўдзячная. Ты сама прынесла пагібель сваім сябрам, якія былі мае смяротныя ворагі. Бывай, Бландзіна!

І прамовіўшы гэтыя словы, Папугай разам з Ружай знік і пакінуў Бландзіну адну пасярод дрымучага леса.

Ад нечаканасці таго, што адбылося, Бландзіна стаяла, не ведаючы, што рабіць. Толькі цяпер яна зразумела, як дрэнна сябе паводзіла, якою аказалася няўдзячнай сваім сябрам, якія былі ёй настолькі адданыя і цэлыя сем гадоў прысвяцілі яе выхаванню і навучанню. Ці захочуць яны цяпер убачыцца з ёю зноўку, ці даруюць ёй гэты ганебны ўчынак? Што з ёй будзе, калі яны не захочуць яе ўпускаць? І што азначала гэтая фраза, прамоўленая брыдкім Папугаем: «Ты сама прынесла пагібель сваім сябрам»?

Бландзіна вырашыла як мага хутчэй вяртацца да Добрае Козачкі. Шыпы і калючкі раздзіралі ёй рукі, ногі і твар, але яна ўпарта прабіралася скрозь непралазны гушчар і праз тры гадзіны няспыннай хады дайшла нарэшце да замка Катка-Вуркатка і Добрае Козачкі.

Але што яна адчула, убачыўшы, што на месцы чароўнага замка ляжалі адны руіны, а замест прыгожых кветак і дрэваў раслі брыдкія калючкі, ваўчкі ды крапіва?!

У жаху і вялікае роспачы Бландзіна паспрабавала прабрацца паміж руінаў, каб паглядзець, што сталася з яе сябрамі. Але раптам з-пад каменя вылезла вялікая Жаба, якая села перад ёй і прамовіла:

- Што табе трэба? Ці не ты сваёю няўдзячнасцю прынесла пагібель сваім сябрам? Ідзі ж прэч і не зневажай іхняй памяці сваёю прысутнасцю!

- Ах! - закрычала Бландзіна. - Бедныя мае сябры, Добрая Козачка і Каток-Вуркаток! Няхай я лепей памру, толькі б гэта магло выправіць гора, якое я вам прычыніла!

І горка заплакаўшы, яна ўпала на зямлю сярод камення і калючага пустазелля. На душы ў яе быў такі боль, што яна не адчувала ўколаў вострых камянёў і шыпоў. Яна плакала вельмі доўга, але нарэшце села і пачала шукаць якога-небудзь прытулку, дзе можна было б схавацца. Але вакол былі толькі камяні ды калючкі.

- Ну, што ж, - сказала яна, няхай мяне раздзяруць лютыя звяры, няхай я памру ад голаду і пакуты, але я ўсё роўна застануся тут, на магіле маіх мілых Катка-Вуркатка і Добрае Козачкі!