Алена Масла - Таямніца закінутай хаты

— Мама, матуля! — загаласіла Воблачка, уражанае такой страшнай навіной.

Ды не адказала яму прыветным словам бяздонная вышыня.

Пустым, пахмурным стала некалі прыветнае блакітнае неба...

Надышла зіма. Нізка над зямлёй паплылі хмары. Яны сыпалі снегам на палі, лясы — укрывалі іх белымі пярынамі. Кожная хмара ткала свой дыван. Адзін да аднаго клаліся яны на зямлю высокімі сумётамі: ратавалі ад маразоў карэньчыкі кветак і траў, заснуўшых пад зямлёй да наступнай вясны. Хмары шчыравалі, аздабляючы белыя палотны ўзорамі са сняжынак. На адным дыване красавалі кветкі, на другім сняжынкі снаваліся ў стужку ракі, на трэцім ткаўся лес... Хмары нібы пераказвалі тое, што бачылі, вандруючы па свеце.

Сярод сталых хмар былі дзве маладзенькія. Адну з іх звалі Пух — за мяккія курчавыя валасы і лагодны характар. Другую — Пых, за тое, што яна не прамінала магчымасці пасварыцца і пабурчэць.

Яны ткалі зімовы дыван упершыню. І калі пачыналі ставіць кросны, Пух прапанавала:

— А давай працаваць разам!

Але Пых не згадзілася, ёй карцела самой саткаць такі дыван, пра каторы гаварыла б усё наваколле.

— Не, даражэнькая! Ты прыдумвай свой узор, а я — свой.— Пых адцягнула свае кросны ад сяброўчыных і пачала ткаць вясёлку.

Да вечара завіхалася хмарка. А калі сонейка пайшло на спачын, рушыла паглядзець, чым займалася прыяцелька. Як жа здзівілася хмарка, убачыўшы вясёлку і на яе палатне!

— Ты,— закрычала Пых,— падгледзела мой узор!

— І не думала,— апраўдвалася Пух.— Проста мне ўспомніўся той дзень, калі мы гасцявалі ў вясёлкі...

— Ну, добра, калі так,— буркнула Пых. Але, прыйшоўшы дадому, кросны адцягнула яшчэ далей.

З таго часу страціла Пых спакой. Гляне на сяброўчыны кросны, а там якраз тое, што надумалася рабіць яна. Сварыцца хмарка, крыўдуе і не разумее, што летам яны разам вандравалі і вось цяпер не могуць ніяк іх успаміны разбегчыся-размінуцца.

Пачне Пых ткаць жураўліны клін, што ляціць у вырай,— і на дыване Пух птушкі крыламі махаюць. Пых злуецца, патрабуе, каб Пух зняла свае кросны. Нарэшце лагоднай Пух усё гэта абрыдла.

— Не хочаш працаваць,— сказала яна,— не замінай мне. А надумаеш вярнуцца — калі ласка, разам пачнём зоркі і месяц маладзічок ткаць...

Пых не была гультайкай. Сяброўкі памірыліся і шчыра ўзяліся за работу. Крыштальнымі зоркамі ззялі на дыване сняжынкі. Суседкі-хмары заглядвалі да іх, дзівіліся і хвалілі: «Які цудоўны ўзор! Хто прыдумаў яго?»

Шчаслівая Пух усміхалася. А Пых дзьмулася крыўдліва: «Гэта ж Пух прыдумала малюнак. Я толькі дапамагала гэтай ганарліўцы. Цяпер усе будуць гаварыць, што я няўмека, ні на што не здатная... Вось вазьму і перацягну дыван на свае кросны...»

І Пых пачала хітрыць:

— Ой, нешта галава разбалелася! Пух, даражэнькая, папрасі ў доктаркі лекаў.

Занепакоеная Пух адразу ж выбралася ў дарогу. Толькі яна адплыла, як Пых пачала тузаць дыван, каб сцягнуць яго з кроснаў. А дыван выткаўся вялікі, цяжкі. Адной не пад сілу здужаць яго. Раз, другі тузанула хмарка за край — і малюнак парушыўся. Сняжынкі пасыпаліся долу, а месяц маладзічок стаў абломкам.

— Што ж я нарабіла! — спалохалася Пых.

Яна лавіла сняжынкі, спяшалася прыладзіць іх на ранейшае месца, але дарма. І яна заплакала: «Як апраўдацца? Што сказаць?»

Пух тым часам вярнулася ад доктаркі. Убачыла заплаканую сяброўку і пачала суцяшаць:

— Я прынесла лекі. Зараз вылечым цябе!

Пых заплакала яшчэ мацней:

— Даруй мне, Пух! Я благая, зайздросная хмарка. Хацела перацягнуць дыван на свае кросны — і ўсё сапсавала!

— Не плач, Пых! Давай лепш справай займацца, а не тое засмяюць нас суседзі.

І хмаркі зноў селі за кросны. Спяшаліся, працавалі ўсю ноч, а раніцай на белым палатне зноў заззялі зоркі і месяц маладзічок. Сяброўкі асцярожна знялі дыван з кроснаў і заслалі ім лясную палянку.

Да самай вясны ляжаў дыван сярод елак і соснаў. А калі прыгрэла сонейка, ператварыўся ў ручаінку. Пабегла ручаінка па лесе, расказваючы пралескам, маладзенькай траўцы, дрэвам пра сябровак-ткачых Пух і Пых.

Далёка-далёка ў касмічнай прасторы жыла Зорачка. Была яна такой маленькай, што нават зямляне не маглі разгледзець яе ў свае магутныя тэлескопы. І таму, напэўна, Зорачка сумавала. «Ах,— думала яна,— шчаслівыя мае сястрыцы. Іх бачаць з далёкіх планет — і яны бачаць далёкія планеты. А я... Што з таго, што я кожны дзень расчэсваю свае залатыя валасы і абнаўляю зіхоткую сукенку? Нікому не патрэбна мая прыгажосць. Сястрыцы кажуць, што я шчаслівая — мне Фея падаравала самае доўгае жыццё. Але навошта яно мне? Каму я патрэбна?.. А яшчэ сястрыцы кажуць, што людзі, якія жывуць на планеце Зямля, захапляюцца хараством зорнага неба. А я нават нікога не парадавала...» І Зорачка ціха ўздыхала.