Стефан Гайм - Агасфэр (Вечны Жыд) (на белорусском языке)

- Гасподзь наш Iсус, уночы, калi быў прададзены, узяўшы хлеб i падзякаваўшы, пераламаў i падаў сваiм вучням, кажучы, прымеце i ежце, гэта цела маё, якое за вас аддаецца.

Пасьля чаго ён кладзе хвораму танюсенькую скiбачку на дрыготкую губу, каб той праглынуў; а жыд усё гэта чуе й бачыць i ўспамiнае рабi, як той прыхiлiў яго да сваiх грудзей i шаптаў яму, што ўсё-такi любоў мацнейшая за меч, i ўспамiнае, як мiгацелi лампадкi на вечаровым ветры, што пранiкаў праз вокны, i як сьвятло й ценi адкiдалiся на твары вучняў, на твар Юды Iскарыёта таксама, i ўсё гэта было даўным-даўно, а й што з таго сталася, думае ён, - абракадабра.

- Таксама й чару, - кажа гер галоўны пастар далей i крышачку накапвае з флакончыка ў кубачак, - i даў iм яе, кажучы: прымеце, гэта кроў мая, за вас пралiваная на дараваньне грахоў.

Пры гэтым падносiць кубачак хвораму да вуснаў; але больш вiна пабегла па падбародку на ложак, афарбаваўшы прасьцiну ў чырвонае, чыста кроў жывая. А тады iнтануе гер галоўны пастар пацеры, да якiх магiстр Паўль руплiва далучаецца, як i рэшта сям'i, пасьля якiх, пацераў, можа ўжо й сьмерць нарэшце прыходзiць. Але ня сьмерць падступае да ложка хворага, а жыд, якi раптам здаецца як бы на цэлую галаву вышэйшы, чым раней, а ягоны лапсярдак як бы робiцца сьвятарскаю рызаю. I ён кладзе сваю руку, як калiсьцi зрабiў гэтак рабi, на руку хворага й кажа яму:

- Я прыйшоў, як Вы пажадалi, гер Айцэн, i гатовы да паслуг на любыя даведкi.

Тым часам да хворага працiснулiся ўсе астатнiя, у першую чаргу магiстр Паўль, якi лiчыць, што мае першае права на жыда, але й брат Дзiтрых i сёстры Марта й Магдалена, а таксама жонка Ганна й сам гер галоўны пастар Эпiнус, бо побач з пахапнасьцю да грошай i прагай да пацехi цiкаўнасьць ёсьць самы моцны пацяг i паганяты. Але хворы больш не глядзiць нi на жонку, нi на дзяцей, нi на дастойнга гера галоўнага пастара; ён глядзiць толькi на гэтага жахлiвага, агiднага жыда, сузiрае толькi яго разгарачанымi вачыма, бо гэты Агасфэр зусiм не падобны на зморшчанага, скукшанага, сьлязьлiвага старалюдка, якiм ён яго сабе ўяўляў, i пытаецца:

- Дык гэта праўда, што Вы, вечны вандроўнiк, i што вы бачылi нашага Госпада Iсуса ў асобе ды так за абы што й прастарэкавалi зь iм?

Яўрэй кiвае галавой.

- А то хто ж яшчэ? Цi ж бы йшоў я да Вас, каб ня быў той, хто я ёсьць? Каб я так жыў, каб я так стаяў, як стаю перад Вамi, гер Айцэн, як я ня гутарыў з рабi, калi ён у дарозе на Галгофу з крыжам на плячах спынiўся каля дзьвярэй майго дома.

Гэта здаецца хвораму вельмi слушным i ўсяляе давер, так што ён дабрадушна заяўляе:

- Мяне мучыць страх перад Нiчым. Скажыце мне, прашу Вас, гер Агасфэр, цi ёсьць несьмяротная душа, i калi яна ёсьць, празь якую дзiрку яна пакiдае чалавечую стаць i куды выпраўляецца?

Гэтага ўжо геру Эпiнусу задосыць, i ён крычыць хвораму:

- Вы не павiнны мучыцца плягамi праз такiя страхi й думкi; усё вызначана найлепшым чынам i ўрэгулявана сьвятымi таемнасьцямi, якiх Вы прычасьцiлiся.

Хворы заплюшчвае вочы; боль у грудзях перацiнае яму дыханьне, i ён зь цяжкасьцю кажа:

- За вамi яшчэ адказ, гер Агасфэр, на маё пытаньне.

Яўрэй сьмяецца.

- Я ўсюды iх судашаю, асiрацелыя душачкi; над зямлёю i памiж нябёсамi лунаюць яны, празрыстыя як подых зiмою, i зьнiкаюць зь ветрам бясконцасьцi, i я часта пытаюся ў сябе, а цi ня было б мiлажальнай ласкай Бога, каб ён даў iм нарэшце цалкам растаць.

Хвораму робiцца зусiм няўцешна, i ён пачынае жаласна плакаць. Пасьля чмыхае, ускiдае ўгору нос i пытаецца:

- I няма ратаваньня ў Хрысьце?

Яўрэй вагаецца. I зноў успамiнае рабi, i як той угнуўся пад крыжам i як iшоў далей, i ён кажа:

- Рабi любiў людзей.

I тут хвораму зрабiлася так, быццам той абруч, якi сьцiскаў яму горла, парваўся, i ён стогне ўголас, i ўздыхае глыбока й шчасьлiва, апошнi раз, i тады жыд праводзiць яму далоняй па павеках.

Нiхто ня ведае, колькi доўжыцца цiша, пакуль гер галоўны пастар не спахапляецца й не пачынае ўголас малiцца:

- О ты Божае ягнятка, што нясеш на сабе грэх сьвету, зьлiтуйся i ўмiлажалься з нас. О ты Божае ягнятка, што нясеш на сабе грэх сьвету, дай нам мiр. Хрысьце, пачуй нас. Kyrie eleison. Christe eleison. Kyrie eleison.

Пасьля чаго жонка Ганна й дочкi Марта й Магдалена выбухаюць гучным галасам, а сын Дзiтрых думае, што ён вось павiнен разаслаць пiсьмы ўсiм гандлёвым партнёрам i карэспандэнтам таго зьместу, што дом Райнгарда Айцэна, палатно й шэрсьць, з гэтага часу будзе ўзначальвацца iм, i што дом будзе пастаянна верна сьледаваць сваiм абавязанасьцям, што, думае ён далей, пры сёньняшнiх завышаных цэнах i таму што ён павiнен будзе выплацiць брату, магiстру, i сваiм сёстрам Марце й Магдалене iхнюю долю, яму патрэбная божая дапамога, альбо што ён павiнен будзе залезьцi ў боргi да жыдоў.