Болеслав Прус - Мiхалка (на белорусском языке)

- Нешта не любiць ён дзеўку, - сам сабе гаварыў Мiхалка. - Але нiчога не зробiш: на тое ён i чаляднiк, каб нас падштурхоўваць...

Затое ўжо сам ён стараўся за ўсю тую крыўду рабiць дзяўчыне палёгку. Увесь час працаваў за сябе i за яе. Снедаючы, дзялiўся з ёю хлебам, а ў абед купляў ёй баршчу за пяць грошаў, бо ў дзеўкi амаль нiколi не было за што купiць.

Калi iх прызначылi насiць цэглу наверх, дзяцюк не мог ужо выручаць сваю сяброўку, бо тут прыглядалiся майстры.

Аднак па гнуткiх дошках рыштаванняў хадзiў ён за ёю след у след i вельмi ж баяўся, каб яна не спаткнулася i цэгла не прывалiла яе!

Бачачы такую яго заклапочанасць, той чаляднiк пакеплiваў з Мiхалкi i паказваў на яго iншым. Тыя таксама смяялiся i крычалi зверху:

- На, дурань, на!..

Неяк апоўднi чаляднiк паклiкаў дзяўчыну ўбок, чагосьцi ўсё ад яе дамагаўся, нават i штурхануў мацней, чым заўсёды. Пасля той гутаркi яна падышла да Мiхалкi заплаканая i спыталася, цi не пазычыць ён ёй дваццаць грошаў.

Чаго б у яго для яе не было! Ён хуценька развязаў вузельчык, дзе былi грошы, яшчэ прывезеныя са станцыi, i адлiчыў ёй, колькi прасiла.

Дзяўчына занесла дваццаць грошаў чаляднiку, i з той пары не было амаль нiводнага дня, каб дзяцюк не рабiў ёй тых безнадзейных пазыкаў. Потым аднойчы нясмела спытаўся ў яе:

- Навошта ты даеш грошы гэтаму нелюдзю?

- Ды так ужо, - адказала дзеўка.

Неяк раз чаляднiк пасварыўся з пiсарам i пакiнуў працу. Мала таго, што сам пакiнуў, дык яшчэ i дзяўчыне загадаў, нiбы служанцы якой, зрабiць тое самае iсцi за iм.

Дзяўчына завагалася. Аднак, калi пiсар прыгразiў, што калi яна не дабудзе да вечара, дык ён не заплацiць ёй за ўвесь тыдзень, - зноў узялася за працу. Беднаму чалавеку капейка, так цяжка заробленая, не можа не быць дарагой.

Чаляднiк узлаваўся.

- Iдзеш ты, сука, - крычаў ён, - цi не iдзеш?

- Як жа я пайду, калi яны не хочуць заплацiць? За рубля таго хоць спаднiцу якую купiла б!..

- Ну, дык цяпер, - гыркнуў чаляднiк, - на вочы мне не паказвайся, на парог мой не ступi, бо затаўку насмерць!..

I пайшоў у горад.

Увечары, як заўсёды, муляры разышлiся. У новым доме застаўся начаваць Мiхалка, а з iм - дзяўчына.

- Не пойдзеш? - спытаўся здзiўлены дзяцюк.

- Куды ж я пайду, калi ён сказаў, што прагонiць...

Толькi цяпер Мiхалка пачаў здагадвацца.

- Дык гэта ты з iм жыла? - спытаўся з крыўдай у голасе.

- Ага, - сарамлiва шапнула дзяўчына.

- I яму аддавала ўвесь заработак, хоць ён i бiў цябе?

- Але.

- А чаму ж ты так брыдка рабiла?..

- Бо любiла яго, - цiха адказала дзеўка, хаваючыся за слупы рыштавання.

Дзецюка нiбы хтосьцi нажом укалоў. Недарма людзi з яго смяялiся!..

Мiхалка падсунуўся да дзяўчыны.

- А цяпер не будзеш яго любiць? - спытаўся ён.

- Не, - адказала яна i пачала горка плакаць.

- Будзеш толькi мяне любiць?

- Але.

- Я не буду цябе бiць i грошай тваiх забiраць не буду.

- Вядома ж!

- Са мной табе будзе лепш!..

Дзеўка не адказала нiчога, а толькi плакала яшчэ шчырэй i ўся траслася.

Ноч была халодная i сырая.

- Холадна табе? - спытаўся дзяцюк.

- Холадна.

Яна плакала, а ён пасадзiў яе на горбе цэглы. Зняў сярмягу i атулiў дзяўчыну, а сам застаўся ў адной кашулi.

- Не плач!.. Не плач! - гаварыў. - Толькi адну ноч так прасядзiш. Ёсць жа ў цябе рубель, вось заўтра i ноймем кватэру, а спаднiцу я за свае табе куплю. Толькi не плач...

Аднак дзеўка не звяртала ўвагi на тое, што ён ёй гаварыў. Яна ўзняла галаву i прыслухоўвалася. Ёй здавалася, што з вулiцы чуваць знаёмую хаду.

Той хтосьцi наблiзiўся. Пачаў свiстаць i гукаць:

- Дахаты iдзi! Ты!.. Дзе ты там?

- Я тут! - адказала дзяўчына ўсхапiўшыся.

Выбегла на вулiцу, дзе стаяў чаляднiк.

- Я тут! - паўтарыла.

- А грошы ёсць? - спытаўся чаляднiк.

- Ёсць! Во яны... На! - сказала, падаючы яму рубель.

Чаляднiк схаваў рубель у кiшэню. Тады схапiў дзеўку за валасы i пачаў бiць, прыгаворваючы:

- Другiм разам слухайся, бо на парог не пушчу... Рублём не адкупiшся!.. Слухайся!.. Слухайся! - паўтараў ён, лупцуючы яе кулакамi.

- А божа ж мой!.. - крычала дзеўка.

- Слухай!.. Слухай, што я кажу...

Ды раптам ён пусцiў дзяўчыну, бо адчуў, што за карак яго ўчапiлася магутная рука. Сяк-так павярнуў галаву i ўбачыў Мiхалкавы раз'ятраныя вочы.

Чаляднiк быў хлопец хват, ён чарпануў Мiхалку кулаком па лабацiне, ажно ў таго ў вушах зазвiнела. Аднак чаляднiкаў карак не выпусцiў, нават сцiснуў яго мацней.

- Задушыш мяне, зладзюга ты... дык пабачыш тады! - хрыпата застагнаў чаляднiк.

- А ты не бi яе! - сказаў дзяцюк.

- Не буду, - мармытнуў той, высалапiўшы язык.