Эрих Ремарк - Тры таварышы (на белорусском языке)

Яна ўсмiхнулася.

- Быў час, калi я ўвогуле не спадзявалася выйсцi адсюль.

- Калi?

- Калi хварэла.

- Гэта iншая справа. А што ў цябе было?

- Нiчога страшнага. Мне трэба было паляжаць. Я, мусiць, занадта хутка расла, а ела мала. У час вайны i пасля яе жылося бедна.

Я кiўнуў.

- I колькi часу ты ляжала?

Яна на момант завагалася.

- Каля года.

- Але ж гэта вельмi доўга.

Я ўважлiва паглядзеў на яе.

- Усё даўно мiнулася. Але ў той час мне здалося, што прайшло цэлае жыццё. Ты аднойчы ў бары распавядаў мне пра твайго сябра Валянцiна. Быццам пасля вайны ён нiяк не можа забыць, што жывы i якое гэта шчасце. I што пасля гэтага яму ўсё астатняе - абыякава.

- Ты добра запомнiла, - сказаў я.

- Бо мне гэта зразумела. З таго часу я таксама лёгка радуюся. Мне здаецца, што я вельмi павярхоўная.

- Павярхоўныя толькi тыя людзi, якiм здаецца, што яны не такiя.

- Я, напэўна, такая. Я не вельмi разбiраюся ў жыццi. Я разумею толькi прыгажосць. Вось гэты бэз ужо робiць мяне шчаслiвай.

- Гэта не павярхоўнасць, гэта самая высокая фiласофiя.

- Толькi не ў мяне. Я павярхоўная i легкадумная.

- Я таксама.

- Але не такi, як я. Ты надоечы нешта сказаў пра прайдзiсветаў. Я сапраўдная прайдзiсветка.

- Я так i думаў, - сказаў я.

- Так, так. Мне ўжо даўно пара змянiць кватэру, нечаму навучыцца i зарабляць грошы. А я ўсё адсоўвала гэта на потым. Мне карцела пажыць так, як хочацца. Не разважаючы, цi разумна я раблю. Я так i дзейнiчала.

Я засмяяўся.

- Чаму ў цябе пры гэтым такi ўпарты выгляд?

- Таму што ўсе мне казалi, што так жыць - бязмежная легкадумнасць. Лепш было б сабраць крыху грошай, знайсцi сабе месца i працу. А мне хацелася жыць лёгка i радасна, а не прыгнечана, i рабiць, што захочацца. Так было пасля смерцi мамы i пасля маёй працяглай хваробы.

- У цябе ёсць браты, сёстры? - спытаў я.

Яна пахiтала галавой.

- Я так i думаў. Iнакш цяжка ўявiць сабе, - сказаў я.

- Ты лiчыш, што я паводзiла сябе легкадумна?

- Не, мужна.

- Ах, мужнасць... я не вельмi мужная. Мне часамi бывала вельмi страшна. Такi страх бывае ў чалавека ў тэатры, якi ведае, што сядзiць не на сваiм месцы, i ўсё-такi не ўстае.

- I тым не менш ты была мужная, - сказаў я. - Мужнасць тады i праяўляецца, калi страшна. Акрамя таго, ты паводзiла сябе разумна. Ты магла б дарма патрацiць грошы. А так ты хоць штосьцi атрымала. Чым ты займалася?

- Шчыра кажучы, нiчым. Жыла, i ўсё.

- Малайчына! Лепш не прыдумаеш.

Яна ўсмiхнулася.

- Скора гэтаму канец. Неўзабаве я пайду працаваць.

- Куды? Цi не наконт гэтага ў вас была дзелавая сустрэча з Бiндзiнгам?

Яна кiўнула.

- З Бiндзiнгам i доктарам Максам Матушайтам, дырэктарам крамаў грамафоннай кампанii "Электрола". Буду прадаўшчыцай з музычнай адукацыяй.

- Так, - сказаў я. - Нiчога iншага Бiндзiнгу не прыйшло ў галаву.

- Прыйшло, - адказала яна, - але я таго не захацела.

- I я таго яму не параiў бы. Калi ж ты прыступаеш?

- Першага жнiўня.

- Ну, тады яшчэ ёсць шмат часу. Магчыма, мы знойдзем штосьцi iншае. Ва ўсякiм разе: мы твае надзейныя клiенты.

- А ў цябе ёсць грамафон?

- Няма, але я абавязкова адразу ж куплю. Пакуль што, праўда, мне ўсё гэта не падабаецца.

- А мне падабаецца, - сказала яна. - Я ж нiчога не ўмею. А з таго часу, як ёсць ты, усё стала для мяне нашмат прасцей. Але не варта было нiчога табе расказваць.

Яна бегла зiрнула на мяне.

- Добра, Робi, - сказала яна. Потым устала i падышла да тумбачкi. - Ты ведаеш, што ў мяне ёсць? Ром. Здаецца, добры ром.

Яна паставiла на стол чарку i запытальна зiрнула на мяне.

- Добры ром, я ўжо чую носам здалёку, - сказаў я. - Але, Пат, цi не лепш табе быць больш ашчаднай, каб крыху адцягнуць з грамафонамi?

- Не, - адказала яна.

- Таксама правiльна, - сказаў я.

Ром, як я вызначыў па колеру, быў разбаўлены, Прадавец, вiдавочна, падмануў Пат. Я выпiў чарку.

- Вышэйшы клас, - сказаў я. - Налi мне яшчэ адну. Дзе ты яго купiла?

- У краме на рагу.

"Ага, - падумаў я, - вядома, у заклятай краме далiкатэсаў". Я рашыў сабе пры выпадку зазiрнуць туды i пагаварыць з тым тыпам.

- Мне, мусiць, пара iсцi, Пат? - спытаў я.

Яна зiрнула на мяне.

- Яшчэ не...

Мы стаялi каля акна. Унiзе мiгцелi лiхтары.

- Пакажы мне сваю спальню, - сказаў я.

Яна адчынiла дзверы i ўключыла святло. Я спынiўся каля дзвярэй, зазiраючы ў пакой. Думкi ў галаве пераблыталiся.

- Вось гэта твой ложак, Пат... - нарэшце сказаў я.

Яна ўсмiхнулася.

- Дык а чый жа яшчэ, Робi?

- Сапраўды! - Я падняў вочы на яе. - А вунь i тэлефон. Вось я ўсё ведаю. Цяпер я пайду. Бывай, Пат.

Яна паклала рукi мне на скронi. Як цудоўна было б застацца цяпер, гэтым надвячоркам, блiзка-блiзка адзiн каля аднаго пад мяккай сiняй коўдрай у спальнi... Але нешта было такое, што стрымлiвала мяне. Не, гэта было не сумненне, i не страх, i не асцярожнасць... а проста пяшчота, вялiзная пяшчота, якая перамагала страсць...