Жан Сартр - Герастрат (на белорусском языке)

Каб памiж намi была толькi гэтая рознiца ў гусце, далiбог, я б вам не дакучаў. Але ж усё паварочваецца так, нiбы на вас ляжыць нейкая боская ласка, а ў мяне яе наогул няма. Я вольны любiць цi не любiць гамара па-амерыканску, аднак калi я не люблю людзей - я астатнi нягоднiк i мне няма месца пад сонцам. Яны захапiлi сабе ўвесь сэнс жыцця. Спадзяюся, вы разумееце, што я хачу сказаць. Ужо трыццаць тры гады я паўсюль натыкаюся на зачыненыя дзверы, над якiмi напiсана: "Ходу няма ўсiм, хто не гуманiст". Усё, за што б я нi браўся, я вымушаны быў пакiнуць; i заўсёды можна было выбiраць нешта адно: або гэта былi бясплённыя i асуджаныя на правал намаганнi, або рана цi позна яны мусiлi зноў жа абярнуцца iм на карысць. Тыя думкi, якiя я не адрасаваў непасрэдна iм, - я быў проста няздольны iх выказаць, не мог iх сфармуляваць, i яны так i заставалiся ўва мне, як нейкае невыразнае арганiчнае варушэнне. Усё, чым бы я нi карыстаўся, - я адчуваў, што яно не маё - гэта iх; словы, напрыклад: я хацеў бы мець свае словы, мае. Але ж тыя, што ёсць у мяне, ужо я не ведаю колькi разоў былi зацухмоленыя ў свядомасцi iншых, яны самi выстройвалiся ў маёй галаве такiм жа парадкам, як прызвычаiлiся гэта рабiць у другiх, - i я не без прыкрасцi карыстаюся iмi, калi пiшу вам гэта пiсьмо. Але гэты ўжо раз астатнi. Я вам кажу: трэба любiць людзей, iначай гэта ўсё роўна, што каб яны дазволiлi вам халтурыць. А я не хачу халтурыць. Я зараз вазьму рэвальвер, выйду на вулiцу i пагляджу, цi можна нешта зрабiць супраць iх. Бывайце, пане. Можа так здарыцца, што я сустрэну i вас. У такiм выпадку вы нiколi не даведаецеся, з якой асалодай я пушчу вам кулю ў лоб. Калi ж мы не сустрэнемся - i гэта найбольш верагодны выпадак, - пачытайце заўтрашнiя газеты. Там вы ўбачыце, што нехта, на iмя Поль Iльбэр, у прыступе лютасцi забiў на бульвары Эдгара Кiнэ пяць мiнакоў. Але вам лепш, чым каму, вядома, чаго вартая наша прэса. А значыць, вы зразумееце, што я нiякi не "люты". Наадварот, я вельмi спакойны i прашу вас, пане, запэўнiцца ў маiх найлепшых пачуццях.

Поль Iльбэр".

Я ўсунуў сто два лiсты ў сто два канверты i напiсаў на канвертах адрасы ста двух французскiх пiсьменнiкаў. Потым паклаў усё ў шуфляду ў маiм стале, разам з шасцю блокамi марак.

Наступныя два тыднi я амаль не выходзiў i ўсяго сябе прысвяцiў клопату аб злачынстве. Я глядзеўся часам у люстра i з прыемнасцю адзначаў перамены ў сваiм аблiччы. Вочы ў мяне павялiчылiся, яны праглыналi ўвесь твар. Пад акулярамi яны здавалiся чорнымi, мяккiмi, i я прымушаў iх круцiцца, як дзве планеты. Прыгожыя вочы артыста i забойцы. Але пасля забойства, як я меркаваў, ува мне павiнны адбыцца яшчэ глыбейшыя змены. Я некалi бачыў здымкi дзвюх прыгожых дзяўчат, служанак, што забiлi i абрабавалi сваiх гаспадынь. Я бачыў iх здымкi да таго i пасля. Да таго - iх твары над гафтаванымi каўнерчыкамi былi падобныя на дзве цнатлiвыя кветкi. Ад iх павявала гiгiенай i прываблiваю чысцiнёй. Валасы былi сцiпла завiтыя ў аднолькавыя хвалiстыя кудзеркi. Але яшчэ болей пераканаўчае, чым завiтыя кудзеркi, чым каўнерчыкi i тыповы выгляд, з якiм сядзяць на прыёме ў фатографа, было iх сястрынскае падабенства падабенства настолькi незвычайнае, што ў вочы адразу кiдалiся iх крэўныя сувязi i адзiны роднасны корань. Пасля - iх аблiччы ўспыхвалi, як пажар. На iх голых шыях ужо ляжаў цень блiзкай сякеры. Паўсюль - зморшчыны, жудасныя зморшчыны страху i нянавiсцi, i глыбокiя складкi, як дзiркi ўва плоцi, нiбыта па твары прайшоў пазурамi шалёны звер. I вочы, тыя самыя: вялiзныя, чорныя, бяздонныя вочы - як у мяне. Але цяпер ужо яны былi непадобныя. На кожнай па-свойму адбiўся ўспамiн пра агульнае лiхадзейства. "Калi ўжо такое злачынства, - падумаў я, - дзе найбольшая доля належыць выпадку, здольна так перайначыць гэтыя сiроцкiя твары - чаго ж тады можна чакаць ад злачынства, якое цалкам задумана i арганiзавана мной?" Яно завалодае мною цалкам i перакроiць ува мне ўсю занадта чалавечую брыдкасць... Злачынства рассякае жыццё таго, хто яго ўтварыў, напалам. Напэўна, бываюць хвiлiны, калi здаецца, што лепш адступiць, але яно - тут, у вас за спiнай, яно загароджвае дарогу назад, як чорны, блiскучы мiнерал.

Мне патрэбна была гадзiна, болей я не прасiў, - адна гадзiна, каб нацешыцца сваiм лiхадзействам, каб адчуць яго страшэнны цяжар. I я зраблю ўсё, каб яна ў мяне была: экзекуцыю я вырашыў здзейснiць у самым пачатку вулiцы Адэсы. Я скарыстаюся панiкай i паспею ўцячы, пакуль яны будуць падбiраць свае трупы. Дзеля гэтага мне трэба будзе перабегчы на другi бок бульвара Эдгара Кiнэ i адразу павярнуць на вулiцу Дэлямбр. Каб дабегчы да дзвярэй свайго дома, мне хопiць трыццацi секунд. Тыя, хто будзе за мною гнацца, будуць у гэты момант яшчэ на бульвары Эдгара Кiнэ, яны страцяць мой след, i, каб зноў на яго напасцi, iм яўна спатрэбiцца не менш за гадзiну. Я iх буду чакаць у сябе i, як толькi пачую грукат у дзверы, перазараджу рэвальвер i стрэлю сабе ў рот.