Жан Сартр - Начальнiкава дзяцiнства (на белорусском языке)

Люсьен не мог адолець сябе i прымусiць зноў пайсцi да Бержэра. Яшчэ некалькi тыдняў яму ўвесь час вярзлося, што ён сустракае яго на кожным рагу; кожны званок у дзверы прымушаў яго ўздрыгваць, калi ён заставаўся дома, а па начах яму снiлiся жудасныя кашмары: Бержэр гвалцiў яго пасярод лiцэйскага двара, а ўсе "поршнi" стаялi вакол i рагаталi. Тым не менш Бержэр нi разу не паспрабаваў убачыцца з iм i наогул не падаваў нiякiх праяў жыцця. "Ён галiўся толькi на маё цела", - пакрыўджана думаў Люсьен. Берлiяк таксама некуды знiк. Гiгар, якi часам ездзiў з iм па нядзелях на скачкi, сцвярджаў, што той падаўся з Парыжа пасля чарговага прыступу нервовай дэпрэсii. Паступова Люсьен супакоiўся, паездка ў Руан здавалася яму ўжо далёкiм, вычварным сном, якi не меў нiчога агульнага з рэчаiснасцю, ён забыў усе яго падрабязнасцi, i адзiнае, што яшчэ заставалася ў яго ў памяцi, было пачуццё цяжкага паху плоцi, змяшанага з водарам адэкалону, i невыносны сум. Панi Флёр'е некалькi разоў пытала Люсьена, як жыве яго сябар Бержэр, i аднойчы прапанавала:

- Трэба будзе запрасiць яго ў знак падзякi да нас у Фероль.

Гэтыя словы прымусiлi Люсьена нарэшце схлусiць.

- Ён з'ехаў у Нью-Йорк, - адказаў ён.

Колькi разоў Люсьен ездзiў з Гiгарам i ягонай сястрой на Марну пакатацца ў чоўне. Гiгар навучыў яго танцаваць. "Я выходжу са сну, - казаў ён сабе, - я адраджаюся". Але яшчэ даволi часта яму здавалася, як нешта, нiбы цяжкая ноша, цiсне яму на спiну: гэта былi яго комплексы. Ён падумваў, цi не паехаць яму ў Вену да Фрэйда. "Я паеду без грошай, пайду, калi трэба, пешкi i скажу яму: у мяне нi граша за душой, але я - той самы выпадак". Аднойчы гарачым чэрвеньскiм адвячоркам ён сустрэў на бульвары Сэн-Мiшэль свайго былога выкладчыка фiласофii Бабуэна.

- Ну што, Флёр'е, - спытаў Бабуэн, - рыхтуецеся ў Цэнтральную?

- Рыхтуюся, пане, - адказаў Люсьен.

- Вам можна было б падумаць пра вывучэнне лiтаратуры, - параiў Бабуэн, - у вас добра iшла фiласофiя.

- А я фiласофiю i не кiдаў, - сказаў Люсьен. - I гэтым летам таксама сёе-тое чытаў. Фрэйда, напрыклад. Дарэчы, - дадаў ён з раптоўным натхненнем, я якраз хацеў у вас, пане, спытаць: што вы думаеце пра псiхааналiз?

Бабуэн засмяяўся.

- Гэта мода, - адказаў ён. - I як усе моды, яна пройдзе. Усё, што ёсць лепшага ў Фрэйда, вы знойдзеце ўжо ў Платона. А што да рэшты, - дадаў ён безапеляцыйным тонам, - дык мяне на гэтай мякiне не ашукаеш. Я раiў бы вам лепш пачытаць Спiнозу.

Люсьен адчуў, як з яго звалiўся вялiкi цяжар. Свiшчучы, ён рушыў пешкi дадому. "Гэта быў проста кашмарны сон, - думаў ён, - але цяпер ад яго нiчога не засталося!" Сонца ў той дзень было яркае i спякотнае, але Люсьен падняў галаву i, не мiргаючы, проста ўтаропiў на яго вочы: гэтае сонца свяцiла ўсiм, i Люсьен таксама меў права глядзець яму ў твар. Ён быў уратаваны! "Лухта! думаў ён. - Усё гэта была лухта! Яны хацелi збiць мяне з тропу, але нiчога ў iх не выйшла". Увогуле, ён заўсёды супрацiўляўся: Бержэр хоць i задурыў яму галаву сваiмi разважаннямi, але ж Люсьен адчуваў, што педэрастыя ў Рэмбо загана, i потым, калi гэты псяюк Берлiяк хацеў прымусiць яго папалiць гашышу, - ён проста паслаў яго вельмi далёка. "Я ледзь не загубiў сам сябе, - падумаў Люсьен, - але мяне зберагло маё маральнае здароўе". Увечары, за абедам, ён глядзеў на свайго бацьку з сiмпатыяй. Пан Флёр'е быў круты ў плячах i меў павольныя, важкiя рухi селянiна, у якiх адчувалася штось ад пароды; вочы ў яго былi шэрыя, металiчныя i халодныя, як у сапраўднага начальнiка. "Я падобны да яго", - падумаў Люсьен. Ён прыгадаў, што ўжо чатыры пакаленнi ўсе Флёр'е, ад бацькi да сына, былi начальнiкi ў прамысловасцi. "Што б там нi казалi, а сямейнасць усё ж iснуе!" - i ён з гордасцю падумаў пра спадчыннае маральнае здароўе ўсiх Флёр'е.

Тым летам Люсьен не падаваў дакументаў на ўступны конкурс у Цэнтральную школу, i Флёр'е раней звычайнага вярнулiся ў Фероль. Люсьен быў вельмi рады зноў убачыць свой дом, знаёмыя сад i завод, зноў апынуцца ў гэтым цiхiм, маленькiм, ураўнаважаным горадзе: тут быў нiбыта зусiм iншы свет. Ён вырашыў уставаць рана, каб рабiць доўгiя прагулкi па наваколлi.

- Я хачу напоўнiць лёгкiя чыстым паветрам, - сказаў ён бацьку, - i назапасiць здароўя на будучы год, перад тым як ужо з усяе сiлы налегчы на вучобу.

Ён хадзiў з маткаю да Буфардзье i да Бэсаў, i ўсе казалi, што ён вельмi вырас i зрабiўся разважным i разумным хлопцам. На канiкулы ў Фероль прыехалi i Эбрар з Вiнкельманам, якiя вывучалi ў Парыжы права. Люсьен часта хадзiў з iмi гуляць, i яны ўспамiналi жарты, якiя падстройвалi абату Жакмару, прыгадвалi вясёлыя паездкi на роварах i ў тры галасы спявалi "Мецскага артылерыста". Люсьену вельмi падабалiся шчырая адкрытасць i надзейнасць сваiх старых прыяцеляў, i ён папракаў сябе, што раней недаацэньваў iх. Ён прызнаўся Эбрару, што зусiм не ўпадабаў Парыжа, але той не мог яго зразумець: бацькi прыстройвалi яго на выхаванне да аднаго абата, дзе за iм быў вельмi добры дагляд; яшчэ i цяпер ён быў пад уражаннем ад сваiх паходаў у Луўр i таго вечара, што правёў у Оперы. Люсьена замiлоўвала такая прастата: побач з Эбрарам i Вiнкельманам ён адчуваў сябе як старэйшы брат i нават пачаў падумваць, што не шкадуе таго неспакойнага жыцця, якое, прынамсi, дазволiла яму выйграць у вопыце. Ён расказаў прыяцелям пра Фрэйда i псiхааналiз i з усмешкай глядзеў, як iх гэта шакавала. Сябры кiнулiся злосна крытыкаваць тэорыю комплексаў, але ўсе iх заўвагi былi наiўныя, i Люсьен лёгка гэта iм паказаў. А потым дадаў, што, гледзячы з фiласофскага пункту погляду, аблуды Фрэйда могуць быць выкрытыя сапраўды вельмi проста. Сябры былi зачараваны Люсьенам, але ён зрабiў выгляд, што не заўважае гэтага.