Жан Сартр - Пакой (на белорусском языке)

- Я хацеў бы трошкi з табою пагутарыць, - сказаў пан Дарбеда дачцэ.

Ева паслухмяна выйшла за iм у салон. Толькi сеўшы на канапу, пан Дарбеда заўважыў, што ўсё яшчэ трымае вiдэлец у руцэ. Ён раззлавана кiнуў яго на столiк i сказаў:

- Тут неяк лепей.

- Я нiколi сюды не заходжу.

- Можна мне запалiць?

- Вядома, тата, - спешлiва адказала Ева. - Можа, хочаш цыгару?

Пан Дарбеда задаволiўся скруцiць прывычную яму цыгарку. Ён не адчуваў няёмкасцi, думаючы пра размову, якую меўся пачаць. Намнога болей несамавiта яму было, калi ён гутарыў з П'ерам: з iм ён адчуваў нейкую няёмкасць за свой розум - як той волат, што баiцца сваёй жа сiлы, гуляючы з дзiцем. Усе яго вартасцi - светласць, яснасць, дакладнасць - абарочвалiся супраць яго ж. "З маёй беднай Жанетай, што трэба прызнаць, - амаль тое самае". Вядома, панi Дарбеда была не вар'ятка, але хвароба, як бы мовiць... усыпiла яе. А Ева наадварот, яна ўся была ў бацьку: гэткая ж простая i лагiчная; гутарыць з ёю было прыемна. "Таму я i не хачу, каб мне яе сапсавалi". Пан Дарбеда падняў вочы; ён яшчэ раз хацеў убачыць разумныя, тонкiя рысы сваёй дачкi. Але яго чакала расчараванне: у некалi такiм ясным, такiм празрыстым аблiччы было цяпер нешта мутнае i невыразнае. Ева па-ранейшаму была вельмi прыгожая. Але пан Дарбеда заўважыў, што яна старанна, амаль па-святочнаму нафарбавалася. На павеках ляжалi ценi, доўгiя вейкi пакрывала чорная туш. Бацьку было цяжка глядзець на гэты бездакорны i густы макiяж.

- Ты ж уся зялёная пад сваёю фарбай, - сказаў ён дачцэ. - Я нават баюся, каб ты не захварэла. Як ты пачала фарбавацца! Ты ж была заўсёды такая сцiплая.

Ева не адказала, i пан Дарбеда пэўны час збянтэжана ўзiраўся ў яе блiскучы i змардаваны твар з цяжкаю шапкай чорных густых валасоў. Яму падумалася, што яна нечым падобная да трагедыйнай актрысы. "Я нават дакладна ведаю, да якой. Да той румынкi, што ля Аранжскiх муроў выконвала ролю Федры на французскай мове". Ён шкадаваў, што зрабiў дачцэ гэтую непрыемную заўвагу: "Як у мяне вырвалася! Не трэба было настройваць яе варожа праз гэткую дробязь".

- Прабач, - з усмешкай сказаў ён. - Ты ж ведаеш, я стары прыхiльнiк усяго натуральнага. Што зробiш, не падабаюцца мне ўсе гэтыя памады ды масцi, што цяперашнiя жанчыны лепяць сабе на твар. Але я, вядома, не маю рацыi, трэба жыць разам з часам.

Ева прыязна ўсмiхнулася. Пан Дарбеда запалiў цыгарку i некалькi разоў зацягнуўся.

- Дзяўчынка мая, - пачаў ён, - я, уласна, вось што хацеў табе сказаць... Давай пагутарым, як раней. Ты толькi сядай, калi ласка, i паслухай мяне ўважлiва: трэба ж давяраць свайму старому тату.

- Лепей я пастаю, - сказала Ева. - Што ты мне маеш сказаць?

- Я проста хацеў задаць пытанне, - ужо больш суха сказаў пан Дарбеда. Куды ўсё гэта цябе завядзе?

- Усё гэта? - здзiўлена паўтарыла Ева.

- Але, усё гэта. Усё гэтае жыццё, што ты сабе ўтварыла. Паслухай, - сказаў ён пасля кароткай паўзы, - не трэба думаць, што я цябе не разумею (на яго раптам сапраўды найшло прасвятленне). Але тое, што ты хочаш зрабiць, - не ў чалавечай сiле. Ты хочаш жыць толькi сваiм уяўленнем - так? Не хочаш дапусцiць, што ён хворы? Ты не хочаш бачыць П'ера такiм, якi ён цяпер, - я правiльна разумею? Твае вочы бачаць толькi былога П'ера. Але, мiлае маё дзiцё, дачурка, вытрымаць такое доўга немажлiва, - пан Дарбеда перавёў дых. - Ну добра, я раскажу табе адну гiсторыю, хоць, можа, ты яе ведаеш. Калi мы былi ў Сабль-д'Алоне, табе было тры гады, i твая мацi пазнаёмiлася з адной прыгожай маладой жанчынай. У яе быў чароўны хлопчык. Вы гулялi з iм кожны дзень на пляжы, былi такiя яшчэ маленькiя: што дзве цацкi. Мы называлi цябе ягонай нявестаю. I вось колькi часу пазней, у Парыжы, твая мацi захацела сустрэцца з гэтай жанчынай - i тут ёй паведамiлi, што яе напаткала вялiкае гора: яе мiламу хлопчыку машынай адрэзала галаву. Тваёй мацi параiлi: "Калi пойдзеце да яе, крый Божа, не заводзьце гаворкi пра смерць яе сына - яна не хоча верыць, што яго больш няма". Твая мацi пайшла - i што? Яна ўбачыла паўзвар'яцелую кабету: тая жыла так, нiбы яе малы ўсё яшчэ жыў; яна гаманiла з iм, клала на стол прыборы... Урэшце, яна жыла ў такiм нервовым напружаннi, што праз паўгода яе давялося сiлай забраць у вар'ятню, дзе яна праседзела цэлыя тры гады. Не, дзiцятка маё, - прамовiў пан Дарбеда, - не, так жыць немажлiва. Было б намнога лепей, каб яна адважна прызнала ўсю праўду. Ёй давялося б, вядома, добра папакутаваць адзiн раз, але потым - усё сцерлася б з часам. Павер мне, лепей заўсёды глядзець рэчам у твар.

- Ты памыляешся, - з намаганнем прамовiла Ева, - я выдатна ведаю, што П'ер...