Алесь Тарановіч - Берлінская мазаіка

А людзі не заўважаючы гэтага, праносяцца паблізу ў сваіх бляшаных трунах…

Яны жывуць у шалёным тэмпе, стала спяшаюцца за чымсьці і да чагосьці, не прыкмячаючы таго, што атрымалі, што складае іх сапраўднае жыццё…

Хто ведае, Берлін, можа быць і я твая часцінка і змагу рэалізавацца ў эстэтыцы твайго вялізнага быцця…

На такой ноце добра б скончыць гэтую iскрамётную рэлаксацыю…

Штораз, калі сыходзіць «бабіна лета», падаецца, што сыходзіць часцінка самога цябе.

Потым будзе ўсё зноў, – новая праца, новыя сустрэчы, праблемы і поспехі.

Кароткае яно, «бабіна лета», але замест «бывай» – да наступнай сустрэчы!

І я кідаю манетку ў канал…

Гэты горад.

Паспрабую сабраць у словы свае ўражанні ад гэтага горада, якімі я набіты, як кашалёк пасля атрымання зарплаты, адпускных і прэміяльных адначасова.

Паспрабую.

Хоць разумею, што гэта дарэмна.

З першых жа хвілінаў знаёмства ён паклаў мяне на лапаткі.

З тых самых часоў, калі ў фіялетавым змярканні ўбачыў бясформную памаранчавую скалу Gedechnis Kirche, я захварэў ім.

Гэта велізарная машына, зробленая грунтоўна і сумленна, усе шасцярнi якой адладжаныя ўмелай рукой… Яна ўцягнула мяне ў свае нетры…

Берлін прыгожы ў любую часіну года.

Блакітнай вясной, калі красавіцкі вецер гоніць па старых брукаванках лёгкую ружовую завею сакуры.

Улетку, калі бездапаможны ад спёкі горад хаваецца ў азёрах і басейнах, а кветнікі і сабакі пакрытыя тонкім пластом таполевага пуху.

Увосень, калі пад млява сiкаючым дожджыкам блішчаць цюленевыя спіны брукаванак, калі залаты амлет затапляе вуліцы і пляцы, і бабулькі змушаныя пракладаць кіем сцяжынкі для сваіх сабакдробак.

Нядоўгай зімой, калі зялёныя кусты злёгку прысыпаныя цукровай пудрай і праз містэрыі каляднага змяркання ў горад пранікаюць мільёны вогненных анёлаў…

Берлін! Ты валодаеш гіпнатычнай уласцівасцю!

Ты захапляеш.

Ты інтрыгуеш.

Ты транквiлiзуеш.

Ты смуткуеш па ірацыянальнаму.

Ты рэзка б'еш і не даеш выціраць слёзы…

Гэты горад…

Сёння ён увайшоў у мяне. Стаў маім мозгам і крывёй.

Яго натруджаны рытм стаў маім рытмам.

Тут я паміраў і нарадзіўся нанова, тут я ўвасобіўся ў новае цела і атрымаў новы мозг. Тут я навучыўся скотчам пераматваць свае нервы…

Я блукаю па тваіх велізарных сталічных фатаграфіях, Берлін, прабягаю глейкай крывёй па тваім целе, па крытым татуяваннем вуліц і каналаў, птушкай пралятаю над незлічонымі паркамі, мільгаю сонечным блікам па рознакаляровых тварах…

Я ўсё пра цябе ведаю.

Я ведаю, дзе знаходзяцца ўсе твае бронзавыя помнікі, прыгожыя, як старадаўнія манеты, якія выпалі са знойдзенай на гарышчы шкатулкі.

Я ведаю, дзе знаходзяцца твае невядомыя выспы гмахаў, і хто праўдзівыя гаспадары цытадэляў, якія згубіліся ў серыяльным залюстраваннi.

Я расцякаюся наэлектрызаванай лавай лаўпарада, прыдуманага здымаць напругу з людзей, каб тыя не псіхавалі ўсю астатнюю частку года.

Я ўдзельнічаю ў традыцыйнай «агародніннай разборцы» на мосце паміж Фрыдрыхсхайнам і Кройцбергам.

На баку апошняга, бо я патрыёт Кройцберга.

Я губляюся ў натоўпе «швуляў» на Kristofer Street Day. Я да ашалеласці нашуся на свяце Кудамма.

Я штурмую ў маскарадным натоўпе «карнавала дурняў» Галоўную Ратушу i чокаюся з бургамістрам келiхам пiва.

Я зачараваны прыгажосцю берлiнак. Вось нясе сваё прыгожае і стройнае цела бялявая прынцэса крыві. Блакітныя вочы, вытанчаны рымскі профіль…

Вось плыве чарнавокая жонка махараджы, міндальны разрэз вачэй у персідскай князёўны… Аліўкавыя твары і арліныя насы арабак… Стройныя, загадкавыя ванэсы мэй…

Гэты горад – жывы падручнік гісторыі, тут вакол дыханне гісторыі. Архітэктура Берліна нагадвае палац, багацце якога збіралася бацькам, дзедам, прадзедам, прапрадзедам…

У ночы, выфарбаваныя берлінскім блакітам, я раблю ся празрыстым і ўзбіраюся на крыштальныя хмарачосы Potsdamer Platz, каб адтуль паглядзець на начны горад.

Уначы горад паступова пераходзіць у простыя формы, лёгкія і меладычныя. Душа Берліна прывідная і ледзь улоўная…

Тут, наверсе, горад заліты цішынёй.

Здаецца, што ўсё вакол – гэта дэкарацыі, спецыяльна створаныя для тваёй персоны.

Толькі адгэтуль можна зразумець значэнне таго ландшафту, што разгортваецца пада мной. У мяне ўсюды вырастаюць вочы…

Адгэтуль можна прагуляцца па небе, якраз зорак няма, ім не даюць узысці лазерныя пражэктары, якія малююць мудрагелістыя нябесныя графіці.