Майн Рыд - Коннік без галавы

Ледзь падымаючы капыты над зямлёй, амаль слізгаючы па траве, ён прасоўваўся бясшумна, але хутка – настолькі хутка, што праз некалькі секунд ужо дагнаў крапчастую кабылу і гнядога каня мустангера.

Тады капітан заставіў свайго каня замарудзіць крок і ісці ў нагу з імі; сам жа ён нахіліўся наперад і з напружаннем прыслухаўся. Мяркуючы па яго позе, ён гатовы быў адпусціць самую грубую лаянку або, можа, ухапіцца за нож ці рэвальвер.

Яго далейшыя паводзіны залежалі ад таго, што ён пачуе.

Але нічога не здарылася. Хаця два коннікі, захопленыя сваёй гутаркай, былі глухія да навакольнага, слых іх коней аказаўся больш чуткім, і, калі стомлены рыжы конь, перайшоўшы ва шаг, стукнуў капытом, крапчасты мустанг і гняды конь ускінулі галовы і гучна заржалі. План Калхаўна пацярпеў няўдачу.

– А! Кузен Каш! – усклікнула Луіза, павярнуўшыся да капітана, і ў тоне яе прагучала не столькі здзіўленне, колькі прыкрасць. – Ты тут? А дзе бацька, Генры і астатнія?

– Чаму ты мяне пра гэта пытаеш, Лу? Я ведаю пра іх столькі ж, колькі і ты.

– Няўжо? Я думала, што ты выехаў нам насустрач. I яны таксама… Ах, твой конь увесь у пене! Ён выглядае так, нібы ты скакаў на ім доўга, як і мы.

– Твая праўда. Я з самага пачатку кінуўся за табой з надзеяй дапамагчы табе.

– Праўда? А я і не ведала, што ты ехаў за намі. Дзякую, кузен. Я толькі што дзякавала містэру Джэральду, які таксама паехаў за мной і быў так ласкавы выратаваць мяне і Луну ад вельмі вялікай непрыемнасці – дакладней, ад жахлівай небяспекі. Уяві сабе, за намі пагналіся дзікія жарабцы, і мы імчаліся ад іх, літаральна ратуючы сваё жыццё.

– Я гэта ведаю.

– Дык, значыць, ты бачыў, як яны гналіся за намі?

– He, я даведаўся пра гэта па слядах.

– Па слядах? I табе ўдалося разабрацца ў іх?

– Так, дзякуючы тлумачэнням Зеба Стумпа.

– О! Ён быў з табой? I вы ехалі па слядах да… да якога месца?

– Да яра. Зеб мне сказаў, што ты пераскочыла цераз яго. Гэта праўда?

– Луна пераскочыла.

– I ты была ў сядле?

– Канешне! Што за дзіўнае пытанне, Касій! – сказала яна са смехам. – Ці, па-твойму, я павінна была ўхапіцца за яе хвост?.. А ты таксама пераскочыў? – спытала крэолка, раптоўна змяніўшы тон. – I ехаў па нашых слядах далей?

– He, Лу. Ад яра я накіраваўся прама сюды, мяркуючы, што ты вернешся раней за мяне. Вось так мы і сустрэліся з табой.

Луіза, здавалася, была задаволена гэтым адказам.

– Ах так! Добра, што ты дагнаў нас. Мы ехалі павольна. Луна, бедная, вельмі стамілася. He ведаю, як толькі яна дабярэцца да Ляоны…

З таго моманту, як Калхаўн далучыўся да іх, мустангер не прамовіў ні слова. Без бачнага жалю ён пакінуў кампанію маладой крэолкі і моўчкі паехаў уперадзе, зноў вярнуўшыся да сваёй ролі правадніка.

Нягледзячы на гэта, капітан не спускаў з яго дапытлівага погляду. А калі Калхаўн лавіў – ці думаў, што злавіў,– замілаваны позірк Луізы, накіраваны ў той жа бок, вочы яго загараліся д’ябальскай злосцю.

Доўгае падарожжа трох коннікаў магло б прывесці да трагічнага канца. Аднак з’яўленне ўдзельнікаў пікніка папярэдзіла такую развязку. Уцякачку сустрэлі хорам захопленых воклічаў, якія на нейкі час разагналі іншыя думкі.

У пасёлку, які ўзнік паблізу форта Індж, гасцініца была самым прыметным будынкам. Зрэшты, гэта характэрна для ўсіх гарадоў Тэхаса, пабудаваных за апошнія сорак гадоў. Толькі ў яе шматлікіх старых гарадах іспана-мексіканскага паходжання крэпасці і манастыры панавалі над іншымі будынкамі. Але і гэтыя рэліквіі мінулага ў большасці таксама ператварыліся ў гасцініцы-таверны.

Хаця гасцініца форта Індж і з’яўлялася самым вялікім будынкам у пасёлку, тым не менш яна была невялікая і не ўяўляла сабой нічога вартага ўвагі. Наўрад ці яна магла прэтэндаваць на які-небудзь архітэктурны стыль. Гэта была драўляная пабудова ў форме літары Т, узведзеная з абчасаных бярвёнаў. Падоўжную частку будынка займалі пакоі для прыезджых, а папярочная ўяўляла адно вялікае памяшканне, у якім знаходзіўся буфет, або, як яго называлі ў Амерыцы, бар. Тут пілі, курылі і не саромеючыся плявалі на падлогу.

Перад уваходам у гасцініцу на дубе са спіленай вяршыняй гайдалася шыльда, на якой з абодвух бакоў намаляваны герой, што здабыў славу ў гэтых краях, – генерал Захары Тэйлар. Пад партрэтам – назва гасцініцы: «На прывале». Калі вам даводзілася падарожнічаць па паўднёвых або паўднёва-заходніх штатах Амерыкі, вы не маеце патрэбы ў апісанні буфета. У гэтым выпадку нішто не згладзіць з вашай памяці бара гасцініцы, у якой вы мелі няшчасце спыніцца. Стойка цягнецца праз увесь пакой уздоўж сцяны, на якой красуюцца палічкі, застаўленыя графінамі і бутэлькамі з вадкасцю яе толькі ўсіх колераў вясёлкі, але і разнастайных іх спалучэнняў. За стойкай снуе элегантны малады чалавек – так званы бармен; толькі не назавіце яго карчмаром, інакш вы рызыкуеце атрымаць бутэлькай па зубах. Гэты элегантны малады джэнтльмен адзеты ў блакітную сацінавую блузу, або ў куртку з белага палатна, або, магчыма, у кашулю з ліна-батысту з карункамі, загафрыраванымі Бог ведае калі. Гэты элегантны малады чалавек, змешваючы для вас «шэры і коблер», глядзіць вам прама ў вочы і размаўляе з вамі пра палітыку, у той час як лёд, віно і вада, пераліваючыся са шклянкі ў шклянку, іскрацца і ствараюць нешта накшталт вясёлкавага ззяння за яго плячамі ці арэол, які акружае яго напамаджаную галаву. Калі вы падарожнічалі па паўднёвых штатах Амерыкі, вы, канешне, не забылі яго? А калі так, то мае словы нагадаюць вам яго навакольнае абсталяванне: бар, якім ён кіруе сярод палічак і рознакаляровых бутэлек; вы ўспомніце стойку, падлогу, пасыпаную белым пяском, дзе часам валяюцца недакуркі цыгар і бачны карычневыя пляўкі; вы ўспомніце таксама і пах мяты, палыновай гарэлкі і лімоннай скуркі, гудзенне рою звычайных чорных мух, мясных мух і балючыя ўкусы маскітаў. Усё гэта павінна было ўрэзацца ў вашу намяць.