Майн Рыд - Коннік без галавы

– Яны будуць скакаць у тым жа вузкім месцы, дзе і мы, – прамармытаў ён, сочачы за табуном, які ўсё яшчэ знаходзіўся па той бок. – Калі мне ўдасца ўлажыць хоць аднаго з іх, гэта можа спыніць іншых ці затрымаць іх настолькі, што мой мустанг паспее паскакаць назад. Іх важак – вось гэты гняды жарабец. Ён, канешне, скочыць першым. Мой рэвальвер б’е на сто крокаў. Цяпер пара!

Ледзь паспелі прагучаць апошнія словы, як пачуўся трэск рэвальвера. Самы буйны з жарабцоў – гняды – пакаціўся па траве, перагарадзіўшы дарогу астатнім.

Некалькі мустангаў, што імчаліся за ім, адразу спыніліся, а потым і ўвесь табун.

Мустангер не стаў сачыць за далейшымі паводзінамі жарабцоў і больш не страляў. Выкарыстаўшы іх замяшанне і не губляючы часу, ён павярнуў на захад і паскакаў следам за крапчастым мустангам, які ўжо набліжаўся да бліскотнай сажалкі.

Дзікія жарабцы больш не праследавалі ўцекачоў – магчыма, гібель важака напалохала іх або ім перашкаджаў яго труп, які загарадзіў дарогу ў адзіным месцы, дзе можна было пераскочыць цераз яр.

Морыс спакойна скакаў за сваёй спадарожніцай.

Ён дагнаў яе ля самай сажалкі. Яна дакладна выканала ўсе яго ўказанні, за выключэннем аднаго. Уваход быў адкрыты, жэрдкі валяліся на зямлі. Дзяўчына ўсё яшчэ сядзела ў сядле, – яна не знаходзіла слоў, каб выказаць Морысу сваю ўдзячнасць.

Небяспека мінула.

Цяпер, калі ім больш нішто не пагражала, маладая крэолка з цікавасцю агледзелася навокал.

Яна ўбачыла невялікае возера, ці, кажучы па-тэхаску, сажалку; берагі яе былі пакрыты незлічонымі слядамі конскіх капытоў – мабыць, гэта было ўлюбёнае месца вадапою мустангаў. Высокая загарадзь з жэрдак акружала вадаём і двума разыходнымі крыламі цягнулася далёка ў прэрыю, утвараючы як бы лейку, у самай гарлавіне якой былі вароты; калі іх загароджвалі жэрдкамі, яны замыкалі загарадзь, і коні не маглі ні ўвайсці, ні выйсці.

– Што гэта? – спытала дзяўчына, паказваючы на загарадзь.

– Гэта пастка для мустангаў,– сказаў Морыс.

– Пастка для мустангаў?

– Караль для лоўлі дзікіх коней. Яны ходзяць паміж крыламі загарадзі, якія, як вы бачыце, цягнуцца далёка ў прэрыю. Іх прыцягвае вада, або мустангеры проста заганяюць іх сюды. Тады ўваход у караль загароджваецца, і тут іх ужо няцяжка злавіць.

– Бедныя жывёлы! Гэты караль належыць вам? Вы ж мустангер? Вы нам так сказалі?

– Так, я мустангер, але не палюю гэтым спосабам. Я люблю адзіноту і рэдка працую разам з іншымі мустангерамі, па гэтаму я не магу карыстацца каралем, для якога патрабуецца па крайняй меры дваццаць загоншчыкаў. Мая зброя, калі толькі можна яе так назваць, – вось гэта ласо.

– Вы так адмыслова ім валодаеце! Я чула пра гэта, ды і сама бачыла.

– Вы вельмі велікадушны. Аднак я не заслугоўваю гэтай пахвалы. У прэрыях ёсць мексіканцы, якія нібы нарадзіліся з ласо ў руках. I тое, што вы лічыце адмысловым, здалося б ім проста непаваротлівасцю.

– Я думаю, містэр Джэральд, што вы па сціпласці пераацэньваеце сваіх сапернікаў. Я чула зусім іншае.

– Ад каго?

– Ад вашага сябра містэра Зебулона Стумпа.

– Ха-ха! Стары Зеб – дрэнны аўтарытэт, калі справа тычыцца ласо.

– Я б хацела таксама навучыцца кідаць ласо, – сказала маладая крэолка, – але кажуць, што гэты занятак для дзяўчыны непрыстойны. He разумею, што ў ім дрэннага, а гэта так цікава!

– Непрыстойны? Гэта такі ж нявінны спорт, як катанне на каньках ці стральба з лука. Я знаёмы з адной дзяўчынай, якая цудоўна валодае гэтым майстэрствам.

– Яна амерыканка?

– He, мексіканка і жыве ў Рыо-Грандэ. Часам яна прыязджае да нас на Ляону: тут жывуць яе родзічы.

– Яна маладая?

– Так, прыкладна ваша равесніца, міс Пойндэкстэр.

– Высокая?

– Крыху ніжэйшая за вас.

– Але, канешне, намнога прыгажэйшая? Я чула, што мексіканкі сваёй прыгажосцю намнога пераўзыходзяць нас, амерыканак.

– Мне думаецца, што крэолкі не ўваходзяць у гэту катэгорыю, – з вытанчанай ветлівасцю адказаў ірландзец.

– Цікава, ці змагла б я навучыцца кідаць ласо? – працягвала маладая крэолка, як быццам не заўважыўшы камплімента. – Ці не позна мне за гэта брацца? Я чула, што мексіканцы пачынаюць з дзяцінства, па гэтаму яны і дасягаюць такой спрытнасці.

– Канешне не позна, – паспяшаўся адказаць Морыс. – Пройдзе год-два, і вы навучыцеся добра кідаць ласо. Я, напрыклад, усяго тры гады займаюся гэтай справай, і…

Ён замаўчаў, бо яму не хацелася паказацца хвальком.