Майн Рыд - Коннік без галавы

Ён нават сам як след не ўяўляў, да чаго ўсё гэта прывядзе; і толькі па злавеснаму позірку, які час ад часу ён кідаў на рукаяткі пісталетаў, што тарчалі з кабуры, можна было здагадацца, што ён задумаў штосьці нядобрае.

Калі б не адна акалічнасць, Калхаўн збіўся б з дарогі, як і іншыя. Яго вялі добра знаёмыя сляды двух канёў. Адзін, большы, ён помніў з пакутлівай яснасцю. Ён бачыў гэты адбітак на попеле выпаленай прэрыі. Штосьці заставіла яго тады запомніць гэтыя сляды, і цяпер ён лёгка пазнаваў іх.

Нарэшце адстаўны капітан прыскакаў да зараснікаў і хутка апынуўся на паляне, дзе так нечакана спыніўся крапчасты мустанг. Да гэтага месца яму няцяжка было арыентавацца, але тут ён стаў у тупік. Сярод адбіткаў капытоў дзікіх кабыл сляды падкоў усё яшчэ былі відны, але тут коні ўжо не беглі галопам. Коннікі тут спыніліся і стаялі побач.

Куды ж цяпер? Сярод слядоў манады ўжо болей не было відаць адбіткаў падкоў; іх наогул нідзе не было відаць. Зямля навокал была цвёрдая і ўсыпаная галькай. Толькі конь, які скача хуткім галопам, мог бы пакінуць на ёй свой след, а не той, які бяжыць спакойнай рыссю.

Калі крапчастая кабыла і гняды рушылі з гэтага месца, яны ехалі спакойным крокам на працягу некалькіх дзясяткаў ярдаў, перш чым паскакалі галопам, накіроўваючыся да пасткі для дзікіх коней.

Калхаўн быў азадачаны. Ён усё кружыў і кружыў па слядах дзікіх кабыл і зноў вяртаўся, не знаходзячы напрамку, у якім паскакалі падкаваныя коні.

Ён быў канчаткова збіты з панталыку, калі ўбачыў адзінокага конніка, які набліжаўся да яго.

У вялізным нязграбным чалавеку з доўгай барадой, вярхом на самай недарэчнай клячы, якую можна было знайсці ў наваколлі на адлегласці ста міль, няцяжка было пазнаць старога паляўнічага. Касій Калхаўн быў знаёмы з Зебулонам Стумпам яшчэ задоўга да таго, як яны ступілі на зямлю Тэхаса.

– Ну што, містэр Калхаўн, дагналі вы міс Луізу? – спытаў стары паляўнічы з незвычайнай для яго сур’ёзнасцю. – He, не дагналі, – працягваў ён, зірнуўшы на разгублены твар Калхаўна і зрабіўшы адпаведны вывад. – Чорт вазьмі, хацеў бы я ведаць, куды ж панесла яе гэта праклятая кабыла? I цікава, як гэта здарылася, – міс Пойндэкстэр такая добрая наезніца. Ну нічога, вялікай бяды не можа быць. Мустангер, канешне, зловіць кабылу сваім ласо і пакладзе канец яе дурасці. А чаму вы тут спыніліся?

– He магу зразумець, у якім напрамку яны паскакалі. Па гэтых слядах можна здагадацца, што яны тут спыняліся. Але я не бачу, куды сляды ідуць далей.

– Ага, так і ёсць, містэр Калхаўн. Яны тут стаялі, і вельмі блізка адзін ад аднаго. Болей яны не скакалі па слядах дзікіх кабыл. Гэта напэўна. Дык куды ж яны падзеліся?

Зеб Стумп запытальна паглядзеў на зямлю, нібы чакаючы адказу ад яе, а не ад Калхаўна.

– Нідзе не бачу іх слядоў,– сказаў адстаўны капітан.

– He бачыце? А я вось бачу. Ану гляньце сюды! Вунь яны, дзе трава прымятая.

– He бачу.

– Ну во яшчэ! Глядзіце як след! Вялікая падкова, а вось маленькая. Яны паскакалі вунь туды. Значыць, яны імчаліся за дзікімі кабыламі толькі да гэтага месца. Паедзем па іх слядах?

– Канешне!

Без далейшых размоў Зеб Стумп накіраваўся па новых слядах – можа, і непрыметных для іншых, але яны не выпалі з-пад увагі яго вачэй.

Хутка і яго спадарожнік змог разгледзець іх: гэта было ў тым месцы, дзе Морыс і Луіза зноў паскакалі галопам, ратуючыся ад жарабцоў, і дзе сляды падкаваных коней глыбока ўрэзаліся ў зямлю, якая парасла травой.

Праз некаторы час яны зноў згубіліся ці, дакладней, сталі прыметныя для вока толькі такога спрактыкаванага следапыта, як Зеб Стумп, які адрозніў іх сярод сотні адбіткаў капытоў, пакінутых на прымятай траве.

– Ого! – раптам са здзіўленнем усклікнуў стары паляўнічы. – Што ж тут адбывалася? Нешта забаўнае…

– Гэта ж адбіткі капытоў дзікіх кабыл, – сказаў Калхаўн. – Яны як быццам зрабілі круг і вярнуліся назад.

– Калі яны гэта і зрабілі, то толькі пасля таго, як коннікі пранесліся міма. Мабыць, справа прыняла іншы кірунак.

– Што вы хочаце гэтым сказаць?

– Тое, што цяпер ужо не коннікі гналіся за кабыламі, а кабылы за імі.

– А адкуль вы гэта ведаеце?

– Хіба ж вы не бачыце, што сляды падкоў затаптаны кабыламі… Ды якія там кабылы – гэта ж сляды вялікіх капытоў! Яны на цэлы дзюйм большыя. Тут пабываў табун жарабцоў. Іасафат! Няўжо ж яны…

– Што «яны»?

– Пагналіся за крапчастай. А калі так, то міс Пойндэкстэр пагражала небяспека. Паедзем далей.

He даючы далейшых тлумачэнняў, стары паляўнічы затрусіў дробнай рыссю, а Калхаўн паехаў за ім, засыпаючы яго пытаннямі.