Майн Рыд - Коннік без галавы

Прыехаў і сам плантатар, яго сын Генры, пляменнік Касій Калхаўн і дачка Луіза. Маладая дзяўчына была вярхом на крапчастым мустангу, які прыцягнуў да сябе агульную ўвагу на свяце ў Каса-дэль-Корва.

Пікнік наладжваўся, каб аддзякаваць Пойндэкстэру за яго гасціннасць; маёр і афіцэры былі гаспадарамі, плантатар і яго сябры – запрошанымі. Для забавы гасцей вырашылі наладзіць паляванне на дзікіх коней – цудоўнае, рэдкае відовішча.

Месцам для такога палявання магла быць толькі прэрыя, дзе вяліся мустангі,– міль за дваццаць на поўдзень ад форта Індж. Па гэтаму і трэба было адправіцца ў дарогу як мага раней і ўзяць дастатковую колькасць правізіі.

Як толькі сонечныя промні зайгралі на люстраной гладзі Ляоны, удзельнікі пікніка ўжо гатовы былі адправіцца ў дарогу ў суправаджэнні дваццаці драгунаў, якім было аддадзена распараджэнне трымацца ззаду. Як і ў слуг, у іх быў свой праваднік, але не стары следапыт у выцвілай куртцы, у паношаным лямцавым капелюшы, вярхом на клячы, а малады коннік у маляўнічым касцюме, на цудоўным кані, несумненна дастойны быць правадніком такой вытанчанай кампаніі.

– Пара, Морыс! – крыкнуў маёр, убачыўшы, што ўсе ўжо ў зборы. – Мы гатовы ісці за вамі… Лэдзі і джэнтльмены! Гэты малады чалавек вельмі добра ведае звычкі дзікіх коней. Ніхто ў Тэхасе не зможа лепш паказаць вам паляванне на іх, чым Морыс-мустангер.

– Я не заслугоўваю такіх пахвал, – адказаў малады ірландзец, ветліва пакланіўшыся прысутным. – Я толькі абяцаю паказаць вам, дзе вядуцца мустангі.

«Які ён сціплы!» – падумала Луіза, халадзеючы пры адной толькі думцы аб тым, чаму яна баялася верыць.

– Паехалі! – скамандаваў маёр, і вясёлая кавалькада на чале з Морысам Джэральдам рушыла ў дарогу.

Для жыхароў Тэхаса праехаць да снедання дваццаць міль на прэрыі – проста дробязь.

He прайшло і трох гадзін, як кавалькада дасягнула мэты свайго падарожжа, якое прайшло зусім удала, калі не лічыць таго, што пад канец усе вельмі прагаладаліся.

На шчасце, фургон з правізіяй не заставіў сябе чакаць, і яшчэ задоўга да поўдня ажыўленая кампанія размясцілася закусіць ў цені вялізнага дрэва на беразе Рыо-дэ-Нуэсес.

Па дарозе нічога асаблівага не адбылося. Мустангер у ролі правадніка скакаў, як заўсёды, наперадзе; астатнія ўдзельнікі пікніка, не лічачы аднаго ці двух, амаль не заўважалі яго, за выключэннем тых выпадкаў, калі ён уражваў усіх сваім майстэрствам наезніка, лёгка пераскокваючы ручаі або яры, у той час як іншыя шукалі броду ці аб’язджалі перашкоду.

Можна было б западозрыць яго ў хвальбе – у жаданні павыстаўляцца. Касій Калхаўн выказаў такую думку. Магчыма, што на гэты раз адстаўны капітан сказаў праўду.

Але хто б стаў папракаць за гэта мустангера? Ці былі вы калі-небудзь на паляванні ў Англіі, дзе з усіх бакоў ганарыста ківаюць капелюшы з пёрамі і па траве цягнуцца шлейфы амазонак? Вы кажаце, што былі, і што ж? Будзьце асцярожныя і не папракайце дарэмна тэхаскага мустангера. Падумайце, ён жа быў пад агнём дваццаці пар чароўных вачэй – некаторыя з іх ззялі, як зоркі. Успомніце, што сярод іх былі вочы Луізы Пойндэкстэр, і наўрад ці вы будзеце здзіўляцца жаданню мустангера бліснуць.

I некаторыя іншыя коннікі з не меншай настойлівасцю імкнуліся паказаць сваю ўдаласць і мужнасць. Малады драгун Генкок не раз стараўся даказаць, што ён не навічок у верхавой яздзе, а лейтэнант стралковых войскаў пакідаў пляменніцу інтэнданта, каб прадэманстраваць сваё майстэрства наезніка; а калі ён чуў шэпт захаплення, то не заўсёды глядзеў у бок той, якой, на думку ўсіх, было аддадзена яго сэрца.

О, дачка Пойндэкстэра! I ў салонах цывілізаванай Луізіяны, і ў прэрыях дзікага Тэхаса твая прысутнасць выклікае буру. Дзе б ты ні з’явілася, усюды там абуджаюцца рамантычныя 'мары і пачынаюць бушаваць страсці.

Калі б Морыс Джэральд быў поўным уладаром прэрыі і ўсе яе жыхары былі пакорныя яму, ён і тады не мог бы выбраць больш удалага месца для палявання на дзікіх коней, чым тое, да якога ён прывёў падарожнікаў.

Ледзь толькі запенілася ў бакалах віно з нямецкіх склепаў Сан-Антоніо і сінь неба стала здавацца глыбейшай, а зелень яшчэ больш ізумруднай, як раптоўны крык «Mustangs!» заглушыў гул галасоў, і напаўвыказальныя прызванні былі перарваны выбухам вясёлага смеху. Гэта крыкнуў мексіканскі вакера, які быў пасланы дазорным на ўзгорак непадалёк.

Морыс, запрошаны да стала ў якасці госця, хутка дапіў сваю шклянку і, ускочыўшы на каня, крыкнуў: