Morgan Rice - ‘n Soeke van Helde

“Hallo, Pa,” sê Godfrey. “Het ek al die pret gemis?”

“Jy sal saam met jou broers en suster staan en vir my wag om te praat. As jy nie, God moet my help, ek sal jou vasketting in die kerker met die res van die gewone gevangenes, en jy sal nie kos kry nie---nog minder bier---vir drie volle dae.”

Uitdagend, gluur Godfrey terug na sy pa. In daardie staar, tel MacGil ‘n diep bron van krag op, iets van homself, iets wat Godfrey eendag in die toekoms goed te staan mag kom. Bygesê, as hy ooit oor sy eie persoonlikheid kon kom.

Opstandig tot die bitter einde, wag Godfrey ‘n goeie tien sekondes voor hy uiteindelik toegee en na die ander toe slenter.

MacGil bestuudeer hierdie vyf kinders wat voor hom staan: die buite-egtelike, die afwykende, die dronklap, sy dogter, en sy jongste. Dit was ‘n vreemde mengsel, en hy kon skaars glo dat hulle van hom afkomstig was. En nou, op sy oudste dogter se troudag, het die taak op hom gerus om ‘n opvolger te kies uit die spul uit. Hoe was dit moontlik?

Dit was ‘n uitvoering van nutteloosheid; buitendien, hy was in sy fleur en kon nog heers vir ‘n verdere dertig jaar. Die opvolger wat hy nou kies, mag dalk nooit eers die troon bestyg vir dekades nie. Die hele tradisie steek hom dwars in die krop. Dit kon dalk relevant gewees het gedurende sy voorvaders se bewind, maar nie nou nie.

Hy maak sy keel skoon.

“Ons is vandag hier vergader oor ‘n erlating van tradisie. Soos julle weet, op hierdie dag, die dag van my oudste se troue, moet ek my opvolger benoem. ‘n Erfgenaam om oor die koninkryk te heers. Sou ek tot sterwe kom, is daar niemand beter om te heers as julle ma nie. Maar ons koninkryk se wet dikteer dat net ‘n koning mag regeer. Daarom, moet ek ‘n keuse maak.

MacGil skep asem, en dink. ‘n Swaar stilte hang in die lug, en hy kan die gewig van afwagting aanvoel. Hy kyk in hulle oë, en sien verskillende uitdrukkings in elkeen. Die buite-egtelike lyk aanvaarbaar, hy weet hy gaan nie gekies word nie. Die afwykende se oë was gloeiend met ambisie, asof hy as vanselfsprekend aanvaar dat di thy gaan wees. Die dronklap kyk by die venster uit, hy het nie omgegee nie. Sy dogter kyk liefdevol na hom, sy weet sy is nie deel van die bespreking nie, maar is nietemin lief vir haar pa. Dieselfde met sy jongste.

“Kendrick, ek het jou nog altyd gesien as ‘n ware seun. Maar die wette van ons koninkryk verbied my om die koningskap oor te dra aan enigeen wat nie volwaardig is nie.” Kendrick buig. “Vader, ek het nie verwag dat u dit sou doen nie. Ek is tevrede met my lot. Moet asseblief nie dat dit u volter nie.”

MacGil was geraak deur sy antwoord, aangesien hy kon aanvoel hoe opreg hy was en wou hom net nog graagter die opvolger maak.

“Dit laat die vier van julle. Reece, jy is ‘n goeie jong man, die beste wat ek ooit gesien het. Maar jy is te jonk om deel te wees van die bespreking.”

“Ek het dit vermoed vader,” antwoord Reece, met ‘n geringe buiging.

“Godfrey, jy is een van my wettige seuns---nietemin verkies jy om jou dae te mors in die bierhuise, met die gemors. Jy het al die voordele in die lêwe ontvang, nietemin mors jy alles op. As ek een groot teleurstelling in my leeftyd gehad het, was dit jy.”

Godfrey gryns terug, skuif ongemaklik rond.

“Goed so, dan reken ek. ek is klaar hier, en sal maar teruggaan na die bierhuis, nie waar nie, vader?”

Met ‘n vinnige, spottende buig, draai Godfrey om en stap windmakerig deur die vertrek.

“Kom terug!” MacGil is kwaad. “NOU!”

Godfrey stap windmakerig voort, ignoreer sy pa. Hy kruis die kamer en trek die deur oop. Daar staan twee wagte.

MacGil kook van woede terwyl die wagte hom vraend aankyk.

Maar Godfrey het nie gewag nie; hy stoot sy pad verby hulle, en uit in die oop saal.

“Hou hom aan!” skree MacGil. “En hou hom weg van die Koningin af. Ek wil nie sy ma belas met die sig van hom op haar dogter se troudag nie.”

“Ja, my Heer,” antwoord hulle, maak die deur agter hulle toe as hulle hom vining agterna sit.

MacGil sit daar, haal swaar asem, rooi in die gesig, en prober kalmeer. Vir die duisendste keer wonder hy wat hy verkeerd gedoen het om so ‘n kind te verdien.

Hy kyk terug na sy oorblywende kinders. Die vier van hulle kyk terug, wagtend in die swaar stilte. MacGil haal diep asem, en prober focus.

“Dit laat net twee van julle,” gaan hy aan.”En uit hierdie twee, het ek ‘n opvolger gekies.”

MacGil draai na sy dogter.

“Gwendolyn, dit sal jy wees.”

Daar was ‘n snak in die vertrek; sy kinders blyk om almal geskok te wees, meeste van almal Gwendolyn.

“Het u reg gepraat, Vader?” vra Gareth. “Het u gesê Gwendolyn?”

“Vader, ek is geëerd,” sê Gwendolyn. “Maar ek kan nie aanvaar nie. Ek is ‘n vrou.”

“Dis waar, ‘n vrou het nog nooit op die troon van die MacGils gesit nie. Maar ek het besluit dat dit tyd is om tradisie te verander, Gwendolyn, jy het van die beste brein en gees as menige jong vrou wat ek nog ooit ontmoet het. Jy is jonk, maar as die Here behoed, sal ek nie binnekort sterf nie, en as die tyd aanbreek, sal jy wys genoeg wees om te regeer. Die koninkryk sal joune wees.”

“Maar Vader!” Gareth skreeu, sy gesig wasbleek.” Ek is die oudste wettige seun! Nog altyd, in die hele geskiedenis van die MacGils, het die koningskap na die oudste seun gegaan!”

“Ek is Koning,” antwoord MacGil donker, “en ek dikteer tradisie.”

“Maar dit is nie regverdig nie!” pleit Gareth, sy stem klaend.”Ek is veronderstel om Koning te wees. Nie my suster nie. Nie ‘n vrou nie!”

“Hou jou tong dop, seun!” skreeu MacGil woedend.”Durf jy my oordeel bevraagteken?”

“Ek word dus oorgesien vir ‘n vrou? Is di twat u van my dink?”

“Ek het my keuse gemaak,” sê MacGil. “Jy sal dit respekteer, en dienswillig navolg, soos elke ander onderdaan van my koninkryk. Nou mag julle almal my verlaat.”

Sy kinders buig hulle hoofed vining en haas uit die vertrek uit.

Maar Gareth stop by die deur, hy kan homself nie so ver bring om te gaan nie.

Hy draai terug, en alleen vat hy sy pa aan.

MacGil kon die teleustelling op sy gesig sien. Duidelik het hy verwag om benoem te word vandag. Meer nog: Hy wou dit hê. Desperaat. Dit verbaas macGil nie in die minste nie---en dit was presies waarom hy dit nie vir hom gegee het nie.

“Waarom haat u my, Vader?” vra hy.

“Ek haat jou nie. Ek dink net nie jy is geskik om my koninkryk te regeer nie.”

“En hoekom nie?” druk Gareth voort.

“Want dit is presies wat jy wil hê.”

Gareth se gesig raak al die skakerings van rooi. Duidelik, het MacGil hom insig gegee tot sy diepste wese. MacGil hou sy oë dop, sien hoe hulle brand met haat vir hom wat hy nooit gedink het moontlik was nie.

Sonder ‘n verdere woord, storm Gareth uit die vertrek en slaan die deur agter hom toe.

In die weergalmde eggo, sidder MacGil. Hy onthou sy seun se staar en het ‘n haat aangevoel, baie diep, dieper selfs as enige van sy vyande. Op daardie oomblik dink hy aan Argon, aan sy bekendmaking, van gevaar wat naby was.

Kon die gevaar so naby wees?

Thor naêl oor die groot veld van die arena, met al die spoed waaroor hy beskik. Agter hom hoor hy die voetspore van die Koning se wagte, kort op sy hakke. Hulle jaag hom oor die warm en stowwerige landskap, vloekend. Voor hom uitgestrek is die lede—en die nuwe rekrute---van die Legioen, dosyne seuns, dieselfde as hy, maar ouer en sterker. Hulle word opgelei en getoets in verskeie formasies, party gooi spies, ander gooi dolke, terwyl ander werk aan hulle lanse se greep. Hulle mik na vêraf teikens, en gooi selde mis. Dit was sy kompetisie, en hulle vertoon indrukwekkend.

Tussen hulle was dosyne regte ridders, lede van die Silwer, staande in ‘n half-sirkel en hou die aksie dop. Beoordelend. Besluit wie mag bly en wie word huistoe gestuur.