Morgan Rice - De Gave Van Strijd

Darius kwam in actie. Hij viel de soldaat aan, hief zijn zwaard en sloeg de speer uit zijn hand – toen draaide hij rond en onthoofdde hem.

De menigte juichte.

Maar Darius had geen tijd om van zijn overwinning te genieten: hij hoorde een enorm gerommel. Hij draaide zich om en zag dat de andere olifant weer overeind stond – en zijn rijder – en recht op hem afkwam. Darius had geen tijd om weg te komen, hij lag op zijn rug en pakte de speer. Hij hield het recht omhoog toen de voet van de olifant neerkwam. Hij wachtte tot op het laatste moment en rolde opzij toen de olifant hem in de grond wilde stampen.

Darius voelde de wind van de voet van de olifant die hem op een paar centimeter na miste. Toen hoorde hij een gekrijs en het geluid van een speer in vlees. Hij draaide zich om en zag dat de olifant op de speer gestapt was. De speer stond rechtop, helemaal door het vlees heen en kwam er aan de andere kant uit.

De olifant bokte en krijste, hij rende in cirkels rond. De Keizerlijke soldaat die er bovenop zat verloor zijn evenwicht en viel zeker vijftien meter. Hij gilde toen hij naar zijn dood viel en door de val verpletterd werd.

De olifant was nog steeds gek van razernij, hij zwaaide de andere kant op en sloeg Darius met zijn slurf, waardoor hij weer door de lucht vloog. Darius had het gevoel alsof al zijn ribben braken.

Terwijl Darius op handen en knieën kroop en op adem probeerde te komen, keek hij op en zag zijn vader heroïsch met meerdere Keizerlijke soldaten vechten. Ze waren door de poorten gelaten om de anderen te helpen. Hij draaide en sloeg en stootte met zijn staf. Hij velde er meerdere in alle richtingen.

De eerste olifant die gevallen was, de speer zat nog in het oog, kwam weer overeind. Hij werd door een andere Keizerlijke soldaat overeind geranseld met zijn zweep en sprong op de rug. Onder zijn leiding, bokte de olifant en kwam toen recht op de vader van Darius af. Die verwachtte niets en bleef met de soldaten doorvechten.

Darius zag het gebeuren en hij stond er hulpeloos bij. Zijn vader was te ver weg en hij kon er niet op tijd komen. De tijd vertraagde toen hij de olifant recht op hem af zag gaan.

“NEE!” gilde Darius.

Darius keek met afschuw toe terwijl de olifant naar voren rende, recht op zijn nietsvermoedende vader af. Darius rende over het slagveld, haastend om hem te redden. Maar hij wist dat het nutteloos was, ook al rende hij. Het was alsof hij zijn wereld in slow motion uiteen zag vallen.

De olifant liet zijn slagtanden zakken, viel aan en doorboorde zijn vader door zijn rug.

Zijn vader gilde, het bloed stroomde uit zijn mond terwijl de olifant hem hoog in de lucht hief.

Darius voelde het in zijn eigen hart toen hij zijn vader zag, de dapperste krijger die hij ooit gezien had, hoog in de lucht, doorboord door de slagtand en worstelend om vrij te komen. Zelfs terwijl hij stierf.

“VADER!” gilde Darius.

Thorgrin stond aan de boeg van het schip. Hij greep het heft van zijn zwaard stevig vast en keek geschrokken en met afschuw naar het enorme zeemonster die uit de dieptes van het water opdook. Het had dezelfde kleur als de bloedzee en het steeg hoger en hoger op. Het wierp een schaduw over het weinige licht in dit Land van Bloed. Het opende zijn enorme kaken en liet tientallen rijen hoektanden zien. De tentakels waren overal, sommigen waren langer dan het schip, alsof het wezen uit de diepten van de hel uitreikte om ze een knuffel te geven.

Toen dook het onder water, naar het schip om ze te verzwelgen.

Naast Thorgrin stonden Reece, Selese, O’Connor, Indra, Matus, Elden en Engel met hun wapens. Ze bleven onbevreesd voor het beest staan. Thor’s wilskracht werd bevestigd door het trillen van het Zwaard des Doods in zijn hand en hij wist dat hij in actie moest komen. Hij moest Engel en de anderen beschermen en hij wist dat hij niet kon wachten totdat het beest voor hen zou komen.

Thorgrin sprong naar voren, bovenop de reling, om het tegemoet te komen. Hij hief zijn zwaard hoog boven zijn hoofd en toen één van de tentakels zijn kant op kwam zwaaien, zwaaide hij het rond en hakte het eraf. De enorme afgehakte tentakel viel met een hol geluid op het schip. De boot schudde en toen gleed het over het dek totdat het tegen de reling aansloeg.

De anderen twijfelden ook niet. O’Connor schoot een salvo pijlen naar de ogen van het beest, terwijl Reece een andere tentakel die op Selese afkwam eraf hakte. Elden gebruikte zijn bijl en hakte er twee in één slag af. Als één daalde het Legioen op dit beest neer, ze vielen het aan als een goed geoliede machine.

Het beest krijste woedend, het had een aantal tentakels verloren en was met pijlen en speren doorboord. Het had duidelijk niet zo een gecoördineerde aanval verwacht. De eerste aanval hield op, het krijste nog luider uit frustratie. Toen schoot het hoog de lucht in en verdween zo snel onder het oppervlak, waardoor het grote golven veroorzaakte en het schip schommelend achterliet.

Thor staarde verward naar de plotseling stilte en voor een moment dacht hij dat het zich misschien had teruggetrokken, dat ze het verslagen hadden, helemaal toen hij het bloed van het beest aan de oppervlakte zag. Maar toen kreeg hij een beklemmend gevoel, het was te stil, het ging te snel.

Hij realiseerde zich te laat wat het beest van plan was.

“HOU JE VAST!” riep Thor naar de anderen.

Thor had de woorden nog niet gezegd of hij voelde hoe het schip uit het water opsteeg, hoger en hoger, tot het in de tentakels van het beest in de lucht was. Thor keek naar beneden en zag het beest eronder, de tentakels waren van boeg tot achtersteven om het schip gewikkeld. Hij zette zichzelf voor de komende klap schrap.

Het beest gooide het schip weg en het vloog als een speeltje door de lucht. Ze probeerden zich allemaal voor hun leven vast te houden, totdat het eindelijk terug in de oceaan landde en heftig schommelde.

Thor en de anderen verloren hun greep en gleden alle kanten uit over het dek. Ze sloegen tegen het hout aan terwijl het schip draaide en woelde. Thor zag Engel over het dek naar de reling glijden. Ze zou over de rand vallen, hij greep haar kleine hand en hiel haar stevig vast terwijl ze in paniek naar hem keek.

Eindelijk kwam het schip weer uit zichzelf recht te liggen. Thor en de anderen kropen overeind en ze zetten zich schrap voor de volgende aanval. Al snel kwam het met volle snelheid en maaiende tentakels op ze af gezwommen. Het greep het schip aan alle kanten, de tentakels kropen over de rand en over het dek en kwamen recht op ze af.

Thor hoorde een kreet, hij keek achterom en zag Selese met een tentakel om haar enkel heen. Ze gleed over het dek en werd overboord getrokken. Reece draaide rond en hakte de tentakel door, maar net zo snel werd Reece door een andere tentakel bij zijn arm gepakt. Steeds meer tentakels kropen over het schip en terwijl Thor er één aan zijn eigen bovenbeen voelde, keek hij rond en zal al zijn Legioen broeders wild zwaaien en tentakels doorhakken. Voor iedere tentakel die ze doorhakten, kwamen er twee tevoorschijn.

Het hele schip was bedekt en Thor wist dat hij snel iets moest doen of ze zouden voorgoed onder getrokken worden. Hij hoorde hoog in de lucht gekrijs. Toen hij omhoog keek zag hij één van de demonische wezens uit de hel vrijgelaten die hoog boven zijn hoofd vloog. Het keek met een spottende blik terwijl het weg vloog.

Hij sloot zijn ogen en wist dat dit één van zijn proeven was, één van de belangrijke momenten in zijn leven. Hij probeerde de wereld buiten te sluiten en zich op zijn innerlijke te concentreren, op zijn training. Op Argon. Op zijn moeder. Op zijn krachten. Hij was krachtiger dan het universum, dat wist hij. Hij had diep binnen in hem krachten, krachten die boven de fysieke wereld stonden. Dit wezen was van deze aarde – maar de krachten van Thor waren groter. Hij kon de krachten van de natuur oproepen, dezelfde krachten die dit beest gecreëerd hadden en het terug naar de hel waar het vandaan kwam sturen.