Scott Kaelen - De Verwoeste Stad

"De doden moeten overal doodblijven," zei Jalis. "Maar als je gelijk hebt, komen we er snel genoeg achter."

In elke richting vulde de plaats zich met de wezens. Een keelgeluid kwam van de dichtstbijzijnde; een nat, kraak gefluister als dikke vloeistof die over frisse bladeren stroomt. Het geluid werd intenser naarmate meer doden hun stem lieten horen in een afschuwelijk koor. Binnen enkele ogenblikken was het kerkhof gevuld met het sissend gemompel van zijn bewoners.

Oriken's begrenzende run bracht hem snel langs het vervallen pad, direct naar een menigte lijken. Toen hij over een verhoogde plavuizen sprong, vloog zijn hoed van zijn hoofd. Hij griste het uit de lucht, raakte de grond rennend en bevestigde het stevig terug waar het hoorde, zonder zelfs de minste pauze.

Ondanks de omringende horror blafte Dagra lachend om Oriken die om zijn hoed gaf, zelfs terwijl de Pit zelf om hen heen uitbrak.

Toen Oriken de groep bereikte, veegde hij zijn sabel in een hoge achterwaartse slag over de frontlinie van lijken, waarbij het gebogen mes in hun gezichten en kelen beet. Onevenwichtig door de kracht van de slag strompelden ze achteruit en een paar vielen om. Een verspilde kop viel uit een perkament dunne nek en bonsde tegen de stenen. Oriken sloeg de handbeschermer van de sabel in het gezicht van het dichtstbijzijnde lijk en sloeg vervolgens zijn laars in de borst van een ander. Binnen enkele ogenblikken werd de weg vrijgemaakt voor Dagra en Jalis om door te rennen. Dagra's handpalm zweette toen hij de lederen greep van de gladius omklemde. Hij deelde een grimmige blik met Jalis en ze gingen verder.

Het pad en de kale grond aan weerszijden waren verloren gegaan onder een opgaande deken van mist, waardoor Dagra zijn tempo moest vertragen terwijl hij struikelde over losse brokstukken en verzonken stenen. De mist had de kortere grafstenen verborgen en de bovenste gedeelten van crypte-ingangen staken uit als de bogen van zinkende schepen, hun beelden van steen of metaal dienden als grimmige boegbeelden. Skeletachtige verschrikkingen en vervallen gruwelen wapperden er allemaal tussen als verdrinkende passagiers.

Oriken z’n bewegingen waren in de verdikkende waas bijna niet te zien terwijl meer wezens naar de Litchway liepen. Hij hakte en hakte, sloeg en schopte zich een weg naar hen toe. Hij schreeuwde over zijn schouder, maar de woorden waren verloren aan Dagra te midden van het geschreeuw van de doden. Oriken ontwijkte de greep van een lijk, sloeg er een blik op en sloeg hem bijna omver, maar hij nam een haperende stap in de richting van Dagra en pauzeerde. Voorovergebogen leken zijn verwoeste gelaatstrekken de lucht op te snuiven en hem te voelen.

Toen moest Dagra eraan geloven en stootte de gladius in een brute opwaartse boog. Het mes zong door de mist en beet diep in de opgeheven onderarm van het lijk, waardoor het bot verbrijzelde. Het bijna afgehakte aanhangsel bungelde nutteloos, de vingers trokken in de krullen van mist terwijl het wezen hem volgde, maar Dagra duwde voort, zijn angst gedempt door woedende adrenaline. Het zicht was nu bijna verdwenen. De mist dwong hem om te vertragen tot nauwelijks meer dan een por terwijl hij verborgen obstakels van ongelijke straatstenen en ander afval navigeerde. Zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij door de duisternis strompelde. De doden sjokten voort, kreunend over hun onheilige weeklagen.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.