Scott Kaelen - De Verwoeste Stad

Oriken gaf geen antwoord en het gesprek hield op. Terwijl Dagra werkte, deed zijn verbeelding dat ook. In gedachten zag hij opnieuw het blootgelegde graf vol met webben. Ergens achter de zijden muur lag een verwrongen, verdord familielid van hun cliënt. En achter de plaat waar hij aan werkte, lagen nu de beenderen van Cela's oudste voorouder, Cunaxa.

Een skelet inmiddels, verzekerde hij zichzelf. Gewoon botten. Niets om bang voor te zijn. Hij bewoog het mes heen en weer, en met een laatste draai gleed het grafjuweel uit de steen …

Met web gevulde oogkassen staarden hem aan. Met verbijsterde afschuw staarde hij terug. De behuizing van het juweel omlijstte nu de verzonken kenmerken van Lady Cunaxa Chiddari, bedekt met zijden draden en glurend door de opening. De huid strekte zich uit over haar schedel als gekookt leer, met bosjes haar versmolten tot het gemummificeerde vlees. De wenkbrauwen en jukbeenderen waren versierd met schurftige gezwellen, en de vreselijke, lip loze grijns grijnsde naar hem alsof zij verheugd was om gezelschap te hebben na de lange eeuwen van eenzaamheid. Haar zwart geworden tanden stonden verschoven en gescheiden. Geschokt keek Dagra toe hoe de webben scheurden en de kaak zich wijd uitstrekte, toen gleed het kaakbeen achter de plaat en sloeg met een gedempte dreun op de vloer.

"Gah!" Dagra sprong achteruit en sprak de namen van de Dyade uit in de hoop dat ze hem uit de heidense gang en terug naar de heide zouden brengen. Gal steeg op in zijn keel terwijl hij zijn blik van de verscheurde schedel trok.

"Het is gewoon een lijk, Dag," zei Jalis zacht.

"Het bewoog!"

"Je hebt zijn positie verstoord, dat is alles."

Speeksel zwom in zijn mond. Hij slikte het door. "Aye. Gewoon een lijk. Natuurlijk. Een lijk natuurlijk!" Hij gaf een kort maar manisch gegiechel. Hij zag de verbijsterde blikken van zijn vrienden, schraapte zijn keel en herpakte zich.

Het juweel was in handen van Oriken. Hij hield het omhoog en tuurde ernaar, onverschrokken door het griezelige kadaver dat naar hen keek. Jalis pakte de lamp van het podium en hield hem bij de schouder van Oriken. Het licht glinsterde van het veelzijdige oppervlak van het juweel. De voorkant was rond, de zilveren band klemde zich strak om de omtrek en leek op zijn plaats gesmeed. Vanaf de zijkant was het juweel platter maar bol in het midden rond een schaduwrijke kern die in prisma's brak in het lamplicht. De donkere vlek deed Dagra denken aan de zwart-eigeel eieren van de stoffige balukha-vogel, of een inktvlek gevangen in een massief glazen sculptuur. Hij begon zijn beoordeling van de esthetische waarde van het juweel aan te passen.

Oriken streek met zijn hand over de achterkant van het juweel. Zijn gezicht brak uit in afkeer. "We moeten het later een wasbeurt geven. Er zit wat van haar gezicht aan vast."

Dagra's buik draaide zich om en zijn knieën begonnen te knikken. Hij greep zich vast naast hem aan het podium voor steun.

Jalis opende haar rugzak en gaf een deken aan Oriken. Ze hield de rugzak open terwijl hij het juweel wikkelde en erin stopte. Ze trok het koord strak en knoopte het vast, maakte de riemen van het pak vast en slingerde het op haar schouder.

"Dat kan beter jouw beddengoed zijn en niet het mijne," zei Dagra tegen haar. Toen hij het podium losliet, landde zijn blik op het oog loze, neus loze en nu kaakloze hoofd van Cunaxa. Terwijl hij donker naar de Chiddari-hoofd keek, verschoof het hoofd weer.

"Lieve moeder van de profeten! Vertel me dat dat niet is gebeurd!" Het hoofd was scheefgebogen, als een oplettend kind dat nieuwsgierig was naar de commotie.

"Je kunt nu mijn arm loslaten, Dag," zei Jalis.

Hij mompelde een verontschuldiging en strompelde naar de muur, leunde tegen de stenen en gaf over. Toen hij klaar was, veegde hij een mouw langs zijn baard en draaide zich om om Jalis en Oriken bezorgd naar hem te zien kijken, hun gezichten overspoeld door de gloed van de lamp.

Dagra moest lachen. "Weet niet waar dat vandaan kwam." Hij wuifde de aangeboden zakdoek van Jalis weg. "Nee. Met mij gaat het echt goed. Gewoon een …" Hij voelde het lijk naar hem staren, maar hield zijn aandacht stevig op Jalis gericht. "We hebben waar we voor kwamen. Laten we gaan. Geen zin om te blijven hangen, toch?"

Jalis knikte en draaide zich om om te vertrekken, maar Oriken legde een hand op haar schouder. "Waarom trakteren we onszelf niet op een paar extra's op weg naar buiten?" Terwijl Jalis zijn woorden overwoog, maakte hij zijn punt. "We moeten op zijn minst die op deze sokkels voor onze klant nemen, omdat ze duidelijk als een pakket met het juweel worden geleverd. Toch? Als ze ze niet wil …" Hij haalde zijn schouders op.

Jalis zag er niet overtuigd uit.

"Lopen en praten," zei Dagra. Hij pakte de lamp van Jalis en liep de gang door, zijn vrienden achteropkomend om hun enige lichtbron te volgen.

"Het contract vermeldt niets behalve het juweel zelf," zei Jalis. "Als we meer nemen, kunnen onze acties als heiligschennis worden beschouwd."

Dagra spuugde een vloek. "Deze hele plaats is oneerbiedig."

Oriken spotte. "Hoe kan het goed zijn om de grootste schat te stelen, maar verkeerd om de kleinere te nemen?"

"Hé," zei Jalis, "ik maak de regels niet."

Oriken zuchtte. "Het is niet alsof Dag geen steen heeft gepakt."

"Oh, kind!" Dagra draaide zich om. "Echt? Het is een waardeloze snuisterij! Een mooie kiezelsteen uit een geplunderd graf!"

Jalis gromde zachtjes. "Is dat wat je denkt, Dag, of is het wat je hoopt?"

"Begin daar niet opnieuw mee. Niet nu. Laten we gewoon naar huis gaan, terug naar rijkdom en een warm bad."

"Dat is de waarheid," zei ze. "Orik, de graven in deze crypte behoren tot de voorouders van onze klant. Als we één van hen storen door hun edelstenen te verwijderen - waarvan de meeste toch relatief waardeloos lijken, zoals Dagra zegt - zullen we effectief Cela zelf stelen, ongeacht onze bedoelingen, hoe schijnbaar ze ook zijn." Ze keek naar Oriken scherp. "Dagra vond zijn edelsteen in het gebroken puin; hij kan het houden, maar wij laten de rest achter."

"Jij bent de baas," zei Oriken met een zucht. "Maar hoe zit het met de stad?"

Jalis zoog lucht door haar tanden en staarde hem zijdelings aan. "Daar zullen we het over hebben nadat we het kerkhof hebben verlaten. We hebben al meer dan de helft van de dag verspild."

Oriken keek haar een ogenblik aan, maar zei niets meer en het gesprek verviel in stilte terwijl zij zich terugtrokken door de lange gang.

Dagra gaf niks om de bloedsteen die hij had opgepakt. Zijn gedachten waren bij het begrafenisjuweel, dat ze inderdaad een lucratieve meevaller zou brengen. Maar vooral, zijn gedachten waren op het hoofd van de crypte, haar ogen loze blik gericht op hun vertrek uit haar rustplaats.

Al snel kwam het ontheiligde graf gat weer in zicht. De schuifplekken, nu bedekt door de voetafdrukken van Dagra en zijn metgezellen, leidden van de gebroken plaat naar het trappenhuis …

Om zijn dwalende verbeelding af te leiden, zei Dagra: "Orik heeft echter een punt. Het is een twijfelachtige ethiek dat we een graf kunnen ontheiligen als het deel uitmaakt van ons contract, maar anders wordt het afgekeurd." Hij blafte een korte lach en zocht in zijn zak naar de bloedsteen. "Weet je wat? Ik wil dit stuk afval niet eens. Ik dacht dat het er goed uit zou zien op de gladius, maar met de munt die we gaan verdienen, zou ik één van Khariali's glinsterende borsten kunnen kopen als ik zou willen."

"De borsten van Khariali zijn beter dan die van Cherak," grapte Oriken.

Met een zwaai van zijn pols gooide Dagra de bloedsteen in de schaduwen en luisterde naar zijn gekletter in de gang.

"Dag." Aan zijn zijde flitsten Jalis' ogen met een glimlach. "Ik zei niet dat de andere crypten op het kerkhof geen levensvatbare doelen zijn, alleen de Chiddari-crypte. Deze hele plaats is al verwoest door een godin en al eeuwen verlaten. Een paar kleine stervelingen kunnen het niet veel meer ontheiligen dan al is gebeurd."