Scott Kaelen - De Verwoeste Stad

"Ik verwachtte zoiets als een diamant," zei Jalis eerbiedig. Ze deed een stap naar voren om haar vingertop over het hoekige oppervlak te trekken. "Maar dit is niet alleen diamant, of ik ben een visvrouw."

Ze heeft er recht op, dacht Dagra. Het juweel zorgde ervoor dat de paar kleine diamanten die hij ooit had gezien er zo simpel uitzien als glas.

In zwaar, sierlijk schrift boven het juweel werden de woorden Lajdie Cunaxa Tjiddarei gegraveerd, samen met de datums 152 en 225. Oude symbolen werden gemengd met oude Himaeran en Middle Sosarran tekst rond het juweel in concentrische cirkels. Dagra vermoedde dat de woorden een gebed of mogelijk een ode aan de dame zouden kunnen zijn.

"Ze stierf lang voor de verwoesting," merkte Oriken op.

"Waarschijnlijk de eerste van haar lijn," zei Jalis. "Of de eerste die in elk geval bekend is geworden. Haar positie op het verste bereik van de crypte suggereert dat zij de eerste was die hier werd begraven."

"Hoe wisten de bouwers hoeveel Chiddaris's er zouden zijn?" Vroeg Oriken. "Alle nissen lijken graven te hebben. Dat is behoorlijk goed gokwerk. "

"Ik verwacht dat alleen de belangrijke personen een plekje in de familiegraven hebben. De rest was waarschijnlijk bovengronds begraven. Bovendien, als we de eerste paar nissen onder de loep nemen, stel ik me voor dat we zouden ontdekken dat ze niet als zodanig werden beschouwd, maar alleen gereserveerd."

Dagra gromde. "Het is een schande dat oude Cunaxa hier niet de laatste was die in plaats daarvan werd begraven. We hadden onszelf kunnen besparen om door deze vervloekte gang te moeten lopen."

"Ik neem aan dat als ze het dichtst bij de ingang was geweest," zei Oriken, "dan zou ze toch niet degene zijn die voor het juweel van de familie moest zorgen?"

Dagra wierp hem een koude blik toe voordat hij zijn aandacht weer op hun prijs richtte. Hij wees naar een groep gebeeldhouwde symbolen in het schrift rondom het juweel.

"Hier zijn enkele van die runentekens waar je enthousiast van wordt, Jalis. Zoals die op mijn zwaard." Hij hield het brede blad van de gladius in het licht, wijzend op de verduisterde inscripties die over zijn lengte liepen. "Iets of iets anders, toch?"

"Antik rukhir." Jalis' Sardayan-accent verleende de oude woorden een mystiek randje, benadrukte de k aan het einde van antik met een scherpe klik van de tong en rolde de r aan het einde van rukhir. Ze boog zich er dichter naar toe om de runen te inspecteren. "De taal van het Umbrische tijdperk blijft me verbazen. Zoveel regionale variaties die volledig gescheiden van elkaar lijken te zijn geëvolueerd en toch herkenbare gemeenschappelijke elementen hebben behouden. We hebben het duizenden jaren geleden, voordat de eerste sloepen het Brandende Kanaal overstaken, en toch was antik rukhir even populair op Himaera als op het vasteland van Sosarran. En het dateert van vóór alle oude stammen."

Oriken haalde zijn schouders op. "Wie kan het schelen? Ik zei het toen je voor het eerst de runen op het zwaard van Dagra zag. Natuurlijk, het is een interessant wapen, maar waarom zou je helemaal enthousiast worden over een dode taal?"

"Ik weet niet wat de grootste schat is," zuchtte Jalis met een wrange glimlach. "Het juweel, of uw niet-karakteristieke inzicht."

"Ik zeg alleen maar dat we het juweel hebben en dat het veel meer waard is dan wat Cela Chiddari ons geeft. Zelfs ik kan dat zien."

"We zijn het er allemaal over eens dat we een klein fortuin hebben gevonden," zei Dagra, "maar wie heeft de munt om ons te betalen wat het echt waard is? Zeker niemand die ik ken. Vijfhonderd zilverstukken daar valt niet mee te spotten."

Jalis knikte instemmend en wierp een blik op Oriken. "Bovendien zijn we gebonden aan de code. Zelfs Orik zou de regels van het gilde niet negeren."

Oriken gaf zijn hoed een korte draai. "Natuurlijk niet. Weg met die gedachte. Maar hebben die regels betrekking op het verwijderen van een waardevol juweel dat is ingebed in een massief stuk graniet? Ik geef er de voorkeur aan het ding in één stuk af te leveren." Dagra haalde zijn schouders op en wierp een blik op Jalis, die haar hoofd schudde. "Ik bedoel," vervolgde Oriken, "het is niet alsof we een hamer en een beitel hebben, toch?"

Jalis mompelde een vloek. "Achteraf gezien, iets van een overzicht."

"Dus hoe krijgen we het eruit?"

"We gebruiken onze messen." Dagra wees naar de wapens in de taille van Jalis. "De jouwe zou het beste zijn voor de taak, meid."

Jalis lachte. "Je maakt een grapje, ja? Ik zou mijn bladen aan dat juweel niet verpesten, ongeacht wat het waard is." Ze klopte tegen de lange, zwartbladige dolk op haar heup en de slanke, zilveren dolk op haar dij. "Dusklight en Silverspire zijn meer dan alleen wapens of gereedschap. Het zijn kunstwerken en onvervangbaar."

Dagra zuchtte en omhulde zijn gladius. "Okee. Laat dit aan mij over." Hij wenkte Oriken zich om te draaien. Oriken deed dat, en Dagra maakte de zijtas van zijn rugzak los en snuffelde naar erin en trok er een kort jachtmes uit.

"Dit is geen luxe mes met een naam," vertelde Dagra aan Jalis, met een opgetrokken wenkbrauw. "Goede oude solide stuk staal Orik's had sinds we kinderen waren."

"Eigenlijk heb ik het wel een naam gegeven," zei Oriken met een glans in zijn ogen. "Ik noemde het Akantu naar de beschermheer van kleinere wezens."

"Nee," zei Dagra. "Dat deed je niet. En je moet niet de goden bespotten, zeker niet in deze crypte."

Oriken spotte. "Klanten zijn geen goden. Het zijn mannen en vrouwen, niet anders dan …nou ja, niet anders dan ik en Jalis." Hij grijnsde naar Dagra.

"Fuck jezelf," stelde Dagra voor.

Hij plaatste de gebogen punt van het mes in de opening tussen graniet en zilver en begon het heen en weer te bewegen, terwijl hij voorzichtig rond de omtrek van het juweel werkte.

"Niet uitglijden," zei Oriken.

"Ik betwijfel of je mes het juweel kan beschadigen," zei Jalis. "Dat is waarom ik mijn messen er niet op zal loslaten. Het ziet er sterker uit dan een diamant."

Dagra's hart klopte toen het jachtmes over de zilveren band gleed. Zijn scherpe punt gleed over het juweel en gaf een hoge piep.

"De stenen van Cherak, Dag!" Zei Oriken. "Probeer je ons onze premie te laten verliezen?"

Dagra pufte met zijn wangen en blies uit toen zijn zenuwen begonnen te kalmeren. Hij dacht dat hij hun prijs had verpest, maar er was geen krasje te zien op de hoekige oppervlakken van het juweel.

Jalis zuchtte. "Bedankt voor het testen van mijn veronderstelling, Dagra," zei ze botweg. "Ik denk dat we het punt als bewezen kunnen beschouwen."

Er schudde een lichte schok in de hand van Dagra toen hij de punt van het mes terug in de groef stak. Hij draaide het mes en het geluid van staal op steen fluisterde door de zwarte hal.

"Denk je dat het magisch is?" Vroeg hij.

Oriken blafte een lach. "Doe niet zo belachelijk."

"Misschien zitten er bezweringen in. Weet je nog dat meisje waar-was-het?" Dagra fronste terwijl hij de wazige herinnering opbracht. "Degene die Maros heeft gered?"

"Ik zou nauwelijks zeggen dat hij haar te hulp kwam," zei Oriken. "Ze werd achtervolgd door bijen na het verstoren van een nest."

"Dag heeft een punt," zei Jalis. "Dat meisje toverde een eik terug in een jong boompje."

"Dat we kregen te horen."

Dagra kwam overeind. "Welnu, ze hebben haar daarna naar de Arkh gebracht, dus er moet waarheid zijn geweest." Het juweel begon los te komen.

Oriken snoof. "Als ik het met mijn eigen ogen zou zien, zou ik het geloven. Ik geloof niet alles wat ik hoor. "

"Ik weet het." Dagra zuchtte.

"Ze was als krankzinnige geboren, Orik," zei Jalis zacht. Dagra voelde haar warme adem in zijn nek terwijl ze hem aan het werk zag. "Zeg wat je leuk vindt over sommige andere dingen, maar ik kan je verzekeren dat zwakzinnig geboren worden echt bestaat."