Scott Kaelen - De Verwoeste Stad

"Spinnen." Oriken grijnsde. "Als het spinnen zijn, zeg dan gewoon dat het spinnen zijn. Ik zou het liever weten dan niet."

"Ik heb geen spinnen gezien."

Oriken zag er gereserveerd uit. "Eerlijk genoeg."

"Maar…"

"Maar wat?"

"Weet je waarom hier geen spinnenwebben zijn?"

Oriken kneep zijn ogen samen in afwachting van de volgende woorden van Dagra.

"Ik denk dat ik ze heb gevonden." Dagra stak een duim over zijn schouder. "Ze zijn allemaal verzameld in dat gat. Lijkt het hoe dan ook." Oriken kreunde en Dagra haalde onschuldig zijn schouders op. "Hé, je vroeg het."

"Ja, maar er is informatie en er is te veel informatie. Je kon het niet laten om de maar eraan toe te voegen, hè?" Oriken prikte met een vinger naar hem. "Volgende keer mijn beurt."

Dagra liet een strakke glimlach zien. De scherts hielp een beetje om zijn huidige gemoedstoestand te bestrijden.

Een kiezelsteen van bloedsteen viel hem op in het uitgestrekte puin. Hij boog en pakte het op, wreef het over zijn broek. Een glad, donkergroen ovaal, bedekt met heldere vuurrode vlekken.

Geen waarde, maar een mooi stuk. Het maakt geen deel meer uit van een tombe, redeneerde Dagra, en rechtvaardigde de moraliteit van het meenemen ervan. Misschien kan ik de smederij ertoe brengen om hem in het handvat van de oude gladius te plaatsen. Iets om de reis te herinneren, dacht hij zuur, terwijl hij de bloedsteen in zijn broekzak stopte.

"Deze snuisterijen zijn bijna waardeloos," zei hij zachtjes, "maar wat voor soort dieven zouden er zoveel achterlaten? Heeft één van jullie andere tekenen van geknoei gezien dan aan deze gedenksteen?"

Oriken fronste. "Nu je het zegt, nee. Maar als iemand hier beneden was, hadden ze hetzelfde kunnen doen als wij. Misschien zijn het zelfs vrijbuiters geweest. Je weet maar nooit."

Jalis schudde haar hoofd. "Behalve dat in eeuwen niemand de Deadlands is overgestoken."

"Zoals er gezegd wordt," zei Dagra.

Oriken haalde zijn schouders op. "Misschien huurde onze klant iemand anders voor ons in, en in dit graf vonden ze het juweel."

Jalis schopte tegen een stuk puin. "De gedenksteen herbergde een juweel van dezelfde grootte als de anderen hier." Ze wierp Dagra een snelle, wetende blik toe. "Niets dat we tot nu toe hebben gezien, is groot genoeg om het juweel te zijn waarnaar we op zoek zijn."

Oriken knikte zijwaarts naar de alkoof. "Misschien werd het begraven met het lichaam in plaats van te worden bevestigd op het graniet."

Jalis keek twijfelachtig. "Deze mensen deden hun best om deze plek in edelstenen te bedekken. Wat zou het nut zijn om het juweel op te sluiten waar niemand het kan zien?"

Dagra schudde zijn hoofd en zei tegen Oriken. "Zelfs als het juweel erin zat, heb je dat web nog niet bekeken. Het is ongestoord. En dik. Degene die de plaat verwijderde, nam de moeite niet om verder te gaan. Of, als ze dat deden, gebeurde het allemaal lang geleden, zoals Jalis zei."

Orikens ogen waren schaduwplekken onder de rand van zijn hoed terwijl hij een blik in de nis waagde. "Ik kan ze nauwelijks kwalijk nemen dat ze daar niet naar binnen zijn gegaan. Dat web zou ook een dealbreuk voor mij zijn. Je probeert me gewoon in een gat vol spinnenwebben te laten kruipen. Gaat niet gebeuren. Zelfs niet voor een zak goudstukken." Hij stak een duim achter zijn zwaardriem. "Niet voor alle geldstukken in Himaera. Geen kans."

"Goden!" Dagra verbleekte. "Ik hoop dat het juweel niet aan de achterkant van één van deze gaten ligt, met een paar graszoden bedekt lijk dat is achtergelaten om te rotten en wiens ziel gevangen zit in het voorportaal van de hel, en we moeten naar binnen klauteren en rondsnuffelen …"

Jalis klikte met haar vingers in het gezicht van Dagra. "Kom eruit. Ga door met die onzin en ik zal je helpen de remedie voor je fobie te versnellen."

"Huh?" Dagra fronste in verwarring en volgde haar blik naar het met web gevulde gat. Hij wierp haar een zijwaartse blik toe en zij knikte toen hij verder weg stapte van de nis. "Dat zou je niet doen."

Ze hield een vinger op haar lippen. "Zwijg dan, Dag. Jullie allebei." Ze wierp een blik van Dagra op Oriken en sloeg haar blik neer op de strepen in het stof. "Ik haat het om het te vermelden, maar ik realiseer me iets anders over deze voetafdrukken."

Dagra zuchtte. "Is er een kans dat dit goed nieuws is voor de verandering?"

Jalis wierp hem de verwachte sadistische blik toe.

"Zeg het maar, gooi het eruit."

"Je was op weg naar iets toen je zei dat we geen tekenen van plundering hebben gezien. Dat zette me aan het denken. Als iemand hier was geweest, zouden er minstens twee sets voetafdrukken moeten zijn. Eén die naar binnen gaat, één die teruggaat. Maar behalve de onze heb ik slechts één set afdrukken gezien."

Oriken zag er sceptisch uit. "Denk je dat wie hier beneden was niet wegging? Dat ze …wat, hier stierven? Oh! Je bedoelt dat er een andere uitweg moet zijn!"

"Dat was mijn eerste gok. Maar als er een andere ingang voor deze plaats is, wordt dit niet op de kaart aangegeven. Dat is echter het punt. Kijk." Ze wees naar de andere kant van het puin en Dagra zwaaide de lamp erheen om het gebied te verlichten. "De nummers stoppen hier," zei Jalis somber.

Het was waar, zag Dagra. Het stof daarachter lag ongestoord. Hij wreef een duim in zijn baard toen een grimmige suggestie zich in zijn hoofd begon te planten. Hij keek naar Jalis met een waarschuwende blik en schudde zijn hoofd. "Zeg het niet."

"Dit was niet iemand die hierheen kwam", zei ze. "Het was iets dat wegging."

"Je moest het zeggen, nietwaar?"

Oriken sloeg zijn armen over elkaar. "Dit wordt alleen maar beter en beter."

Jalis haalde verontschuldigend zijn schouders op.

"In godsnaam," gromde Dagra. "We zullen onszelf angst aanjagen voordat we zelfs het verdomde juweel vinden. Laten we gewoon blijven zoeken." Hij drukte zijn lippen op elkaar en bekeek zijn metgezellen terwijl hij zijn zwaard uit de schede trok.

Oriken boog zijn hoofd en trok zijn sabel.

Jalis controleerde de dolken op haar dij en heup, hoewel ze deze in hun omhulsels liet zitten. "Akkoord," zei ze. "Maar weten waar we voor staan, kan ons alleen maar een voordeel opleveren."

Dagra gromde. "Je zult niet zeggen dat het een voordeel is als ik in mijn broek schijt."

Ze gingen dieper de grafkamer in en gaven elke alkoof een vluchtige controle terwijl ze passeerden, totdat ze uiteindelijk aan het einde van de crypte kwamen. Vóór hen was een grote rechthoek van graniet in het midden van de muur geplaatst, reikend van de vloer tot hoger dan de kroon van de hoed van Oriken. Een lijn van taillehoge sokkels liep aan weerszijden langs de muur; op elke rustte een verzameling stoffige edelstenen.

Zijn mond viel open toen hij het middelpunt zag. In het graniet op ooghoogte van Dagra was een prachtig gesneden juweel, twee keer de grootte van zijn vuist. Bij Dyade, hield de oude Cela ons niet voor de gek. En ze overdreef ook niet.

Een zilveren band omcirkelde de omtrek van het juweel en hield het vast in zijn stenen omhulsel. Zachte roze en groene kleuren flitsten over het veelzijdige oppervlak van het juweel; reflecties van de flikkerende olielamp.

"Heilige Khariali," fluisterde hij en hij riep de naam van de oergodin van edelstenen en metalen aan.

"Heilige Khariali, inderdaad," echode Oriken. "Daar is onze baby!"

"Het is mooi," fluisterde Jalis.

Dagra zette de lamp op het dichtstbijzijnde voetstuk, duwde de edelstenen opzij en ging toen achteruit. Het was misschien zijn verbeelding, of het kon zijn hoe het licht glinsterde uit de talloze gezichten van het juweel, maar het leek een warmte uit te stralen die op geen enkele manier fysiek was, meer een kalmte die niet de huid maar de ziel raakte. Het is misschien gebruikt als een grafsteen, maar het hoorde niet thuis in deze crypte evenals Dagra zelf. Hij zou het graag meenemen.